Drunk΄s Not Dead
Ο χώρος του Gaia μακρόστενος μικρός και ζεστός, με πλαϊνό παταράκι με τραπεζάκια. Η τσιγαρίλα δε μας πείραξε γιατί είναι ψηλοτάβανος με δυνατό εξαερισμό που δε σε παγώνει. Μας πείραξε λίγο η μικρή ποσότητα του ποτού που παραγγείλαμε αλλά κατόπιν υποδείξεως κι αυτό διορθώθηκε.
De Sades: Οι σαπόρτερς οπαδοί του σαδιστή μαρκήσιου ήταν τέσσερις. Στο τούβλινο φόντο ο ντράμερ, ο αιδεσιμότατος Μητς. Εκ δεξιών ο πανύψηλος Wrongman με το μπάσο του. Στο κέντρο της σκηνής και του ενδιαφέροντος ο Νικ με το παρανόμι "Τρία μαμούθ" [ασχολίαστο] με την τραχιά φωνή και το ντέφι στο χέρι. Εξ ευώνυμων ένας πιτσιρικάς κιθαρίστας πολύ νευρώδης που αντικατέστησε τον Ghost γιατί ο τελευταίος έσπασε το πόδι του δεν ήρθε. Κυριολεκτικά. Οι ίδιοι λένε ότι παίζουν βρόμικο μπλουζιάρικο γκαραζοπάνκ και θυμίζουν πολύ τις απαρχές του αμερικάνικου αυτού υβριδίου. Δεν ήταν άσχημοι ακόμη κι όταν άλλαζαν μεταξύ τους όργανα αλλά ο προορισμός τους επετεύχθη: μας πήρανε τ' αυτιά [με την καλή έννοια και τον κακό ήχο της κονσόλας]. Και κλείσανε με ένα χαρντκοράδικο Route 66.
Gallon Drunk: Ύστερα ήρθαν οι μεθυστάνες του συνεργείου [garage] να τα παίξουν όλα για όλα [με ήχο αλφάδι]. Τι κι αν είναι κάπου εγκλωβισμένοι ανάμεσα στους Doors και τους Stooges; Μην τους φοβάσαι. Τι κι αν τα πλήκτρα τσιρίζουν και το σαξόφωνο ουρλιάζει κι η φισαρμόνικα σπαράζει; Ξέρουν ν' απογειώνουν το σκάφος εν μέσω θύελλας. Εκτροχιάζονται εξαίσια προς το γκαραζομπλούζ και τα γλυκόπικρα αψέντια της Ορλεάνης, όχι σεμνά και ταπεινά αλλά με πάταγο και θράσος. Τα σπάνε και ενθουσιάζουν ακόμη και τους απαιτητικούς, ακόμη και τους νέους και αυτούς που τους ακούνε για πρώτη φορά [δίπλα μας].
Τρεις αβανταδόροι στο σανίδι. Ο James Johnston, φωνή και ψυχή και ιδρυτικό μέλος. Ο Terry Edwards πνοή και μπάσο. Ο Ian White στα τύμπανα. Είναι αρκετοί για να ανεβάσουν σφυγμούς και παλμούς. Είναι μελωδικοί κι αυθεντικοί κι ας είναι ψυχομπίληδες. Κατεδαφίζουν τείχη ακόμη και χωρίς μικρόφωνο, ακόμη και με ψιθύρους λίγο πριν την τελική έκρηξη ενέργειας. Είναι βομβιστές του εφησυχασμού και του βαθέως ύπνου. Και είναι ιδανικοί για να σου φτιάχνουν τη βραδιά και την επόμενη μέρα.
ΥΓ: ομολογώ ότι δε θυμόμουνα τη συμμετοχή του Johnston στην ταινία Clean [2004] του Olivier Assayas, ούτε και τα εντυπωσιακά περάσματά τους από τη ροκ όπερα "Η Πτώση του Ήχου των Άσερ" [2002] του Ken Russell και το "Μαύρο γάλα" [1999] του Νικόλα Τριανταφυλλίδη.
