"Είναι Μόνο Μία..."

Που είχαν χαθεί 20 χρόνια οι πάνκηδες;
Πουθενά ασφαλώς, είναι παντού και πάντα. Είχε περισσότερο κόσμο από τους Last Drive. Το ντου δεν έγινε ποτέ, η συναυλία ξεκίνησε και τελείωσε κανονικά. "Είχε καμιά 200αριά φρικιά από έξω", να γράψει η Νάντια στη μεγαλοεφημερίδα παρακαλώ. Ούτε τα έσπασαν, ούτε μας την έσπασαν. Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να φρόντιζαν για την αύρα της συναυλίας με την παρουσία τους. Σαν να νοιάστηκαν για να είναι όλα όπως "τότε" και να μην ήθελαν να μας αφήσουν σε ένα άνυδρο και ξερό "τώρα". Τους ευχαριστούμε για αυτό. Για τώρα και για πάντα.

Που είχε χαθεί 20 χρόνια ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος;
Στο γυμναστήριο καθότι φάνηκε. Δεν περίμενα βέβαια την αθώα προτοπάνκ φιγούρα που έβλεπα στο You Tube τις τελευταίες μέρες, αλλά ούτε και αυτή την άγρια όψη. Που είχε χαθεί τόσα χρόνια ο Κώστας Χατζόπουλος; Δεν είχε χαθεί, συμμετείχε ενεργά και στην underground και στη μισθωμένη μουσική μοίρα των Eλλήνων μουσικών, αλλά κι αυτός το έκανε κάθε τόσο το περασματάκι του από τα γυμναστήρια. O Άκης Αμπραζής στο μπάσο απλά διατηρείται σε καλή φόρμα, ενώ και ο drummer - απόκτημα, ο Μπάμπης Πετσίνης, από τους Sleeping Pillow, ως νεότερος άλλωστε, παρουσιάστηκε σαφώς στιβαρός. Άπαντες σεμνοί και υπόχρεοι απέναντι στο κοινό που διατήρησε την ιδέα της Γενιάς περισσότερο από ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια. Μπράβο τους!

Που είχαν χαθεί 20 χρόνια οι Γενιά Του Χάους;
Ευτυχώς στην αθώοτητα μίας εφηβικής πανκ και απόλυτα DIY αισθητικής που ήθελε να καταστρέψει τον κόσμο, προτού καταστραφεί από αυτόν, με ό, τι μέσα κι αν διέθετε και που δεν αγωνιούσε για την ποιότητα ηχογραφήσεων και εκτελέσεων. Αν τα τραγούδια των Γενιά Του Χάους είχαν ηχογραφηθεί με την ηχητική αρτιότητα της περασμένης Παρασκευής... δεν ξέρω κατά πόσο θα έμεναν τόσο αναλλοίωτα μες στο χρόνο, όσο τους επιφύλαξε να διατηρηθούν η κακόηχη προχειρότητα τους και η λαχτάρα για την με κάθε τρόπο ηχογράφηση τους. Ο ήχος τους αναδρομικά ακολούθησε το μεταλλικό σταυροδρόμι που από τις αρχές των 90s και μετά σχεδόν ανέκοψε την πορεία του ελληνικού πανκ, στις συνειδήσεις των δογματικών οπαδών του. Σφιχτός, δουλεμένος, γρήγορος και χωρίς λάθη, επιτέλους με σωστό ρυθμό να τον οδηγεί, αλλά όχι ο ήχος που υπάρχει μέσα στο μυαλό μας. Αυτό είναι ζήτημα προσωπικού γούστου βέβαια, για να σας προλάβω.

Που είχε χαθεί όλη αυτή η Αντίδραση;
Ομοίως πουθενά. Και το συγκρότημα παραμένει ενεργό και το ελληνικό πανκ συνεχίζει να υπάρχει και να κομίζει το μήνυμα ενάντια στο κράτος, στη στράτευση, σε κάθε είδους βία. Απλά κάπου στην πορεία χάθηκε η ικανότητα του να δημιουργεί θρύλους. Και ο θρύλος της Γενιάς ήταν που ηλέκτρισε με συγκλονιστικό τρόπο το Gagarin το βράδυ της Παρασκευής. Παρότι δε συμμετείχα ενεργά στο ηχητικό δρώμενο, τις περισσότερες φορές έμεινα να χαζεύω τις συγκλονιστικές αντιδράσεις του κοινού απέναντι στην ενέργεια που σε γενναίες δόσεις έφευγε από την σκηνή. Λίγο πριν το πρώτο τραγούδι πολλοί ήταν αυτοί που δεν κρατήθηκαν και φώναξαν δυνατά το πόσο συγκινημένοι είναι και το πόσο δεν πιστεύουν ό,τι έπεται να δουν, να ακούσουν και να πράξουν.

Που είχε χαθεί η απελπισία και το ζοφερό κλίμα;
Αυτή, ναι, όντως έχει χαθεί. Το ελληνικό πολιτικό πανκ στην πρώτη του φάση, την οποία στιγμάτισαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο οι Γενιά Του Χάους, έφερνε μαζί με την αντίδραση και το ξέσπασμα, τη ζοφερή αύρα της πραγματικότητας. Παρούσας και μελλοντικής, απόλυτα αποπνικτικής, πνιγηρής. Δημιούργησε την αίσθηση μιας απόγνωσης από την οποία κανείς δεν πρόκειται να ξεφύγει. Έδινε ως λύση το αδιέξοδο και για όσους άντεχαν την επίθεση. Και καθώς οι προφητείες επαληθεύτηκαν, μετά από είκοσι χρόνια δεν αισθανθήκαμε τόσο την απελπισία, παρά την οργή στην οποία την μετέτρεψε η παγίωση της όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή ήταν η ουσιαστική συναισθηματική διαφοροποίηση στο live της Παρασκεύης σε σχέση με το παρελθόν. Την αισθάνηκα να πλησιάζει με τις Ψυχρές Τοξίνες και τους Αγγέλους Χωρίς Φτερά, αλλά απομακρύνθηκε στο πρώτο βαρυμεταλικό ριφ που της επιτέθηκε. Όλα τα υπόλοιπα ήταν όπως έπρεπε να είναι και οι Γενιά πράγματι σεβάστηκαν ιστορία, θρύλο, κοινό, προσδοκίες, αλλά και την απαίτηση του να επιστρέφεις μόνο όταν έχεις πραγματικά να δώσεις κάτι. Και όντως έδωσαν κάτι περισσότερο. Κι ας ήταν κάτι διαφορετικό.

Που είχε χαθεί η Μπασταρδοκρατία;
Επέστρεψε και αυτή, περισσότερο σκιαχτική και περισσότερο βροντώδης από ποτέ. Μπερδεύτηκαν οι συγχορδίες της κιθάρας, ήχησαν τα τύμπανα του πολέμου και ακούστηκε Το Ουρλιαχτό. Και θέλω απλά να ρωτήσω τον Νίκο τον Τριανταφυλλίδη αν αυτό που έγινε στο μπασταρδοκρατούμενο τρίλεπτο της Παρασκευής έχει ξαναγίνει ποτέ στο Gagarin σε όλα τα χρόνια της ύπαρξης του ως χώρο συναυλιών... Γιατί εγώ ειλικρινά δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο, ποτέ και πουθενά!