Giant Sand

Η καταιγίδα της ερήμου, δε μένει πια εδώ...

Μύλος | 02/12/2000

Απολαμβάνοντας τους απανωτούς συναυλιακούς οργασμούς που κεραυνοβολούν τη ζωή μας σε αυτή την χιλιοδιάβατη χώρα, δυο από τους γνωστούς - άγνωστους συντάκτες του MIC κίνησαν χαρούμενοι (αν και κουρασμένοι απο τα ασταμάτητα live στην πόλη μας... αμάν βρε παιδιά, ούτε τρείς μήνες δεν ξεκουραστήκαμε από την τελευταία συναυλία...) για να παρακολουθήσουν τους θρυλικούς πλέον Giant Sand, στη δεύτερη επίσκεψή τους στα μέρη μας μετά από 11 μόλις χρόνια. Απορία για τον κόσμο που θα βλέπαμε υπήρχε... θα βλέπαμε όλους τους Calexicomaniacs που τίγκαραν προ μηνών το Μύλο (τρομερό το διαφημιστικό περί του 'άλλου' συγκροτήματος πέρα από τους Calexico...), ή μήπως θα τα πίναμε με τους εναπομείναντες 'ροκοπατέρες' της πόλης, βαυκαλιζόμενοι για τις παλιές περήφανες μέρες του Αμερικάνικου rock n'roll;
Τα ερωτηματικά θα διαλύονταν σε λίγο με το χαρμάνι του κόσμου να αποδεικνύει οτι τελικά η διαφήμιση την έκανε τη δουλίτσα της...
Και γύρω στις 11.30 ήταν η ώρα να ξεκινήσει το live (αλλά και η επόμενη γύρα ποτών καθώς το πρόσταζε η έκπτωση των 100 (εκατό...) δραχμών που είχαμε από τα εισιτήρια...). Τότε εντυπωσιασμένοι οι γνωστοί - άγνωστοι τι να δούν; Μια υπέροχη, ολοστρόγγυλη, με τα 2 απαραίτητα περιττά κιλά πωπάρα!!! (που θα'λεγε και ο Θείος Σκούζ...). Δυστυχώς ο δίμετρος φίλος της και η απέραντη ευγένειά μας δε μας επέτρεψαν μια μικρή φωτογράφηση του αξιοθέατου... γι'αυτό και στραφήκαμε σε άλλη κατεύθυνση. Σε δύο ατελείωτα και εκτεθειμένα (μα καλά δεν κρύωνε;) πόδια (και υπό την προστασία όχι δίμετρου παίδαρου αλλά δικτυωτού καλσόν...) που συνόδευαν ένα εξίσου ατελείωτο σώμα (μεταξύ 1.75 και 1.80) και ένα γλυκύτατο προσωπάκι...
Φοβερό κόσμο έχει απόψε στη συναυλία!!!
ΣΥΝΑΥΛΙΑ;;;; ξεχάσαμε τη συναυλία! Μα καλά που πήγε το ήθος μας, η μουσικοφιλία και η ανωτερότητά μας; Αυτή τη συναυλία την περιμέναμε σχεδόν μια δεκαετία και τώρα οφθαλμολουζόμαστε αθώες κορασίδες... ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!!! (και αχρείοι...).

Giant Sand 04 Εμείς όμως έχουμε και την απάντηση έτοιμη... δεν ξεχάσαμε εμείς τη συναυλία, εκείνη μας έκανε να την ξεχάσουμε. Γιατί όσο και να αγαπάς μια μπάντα, όσο καλός performer και αν είναι ο Howe Gelb, κινητικός, ομιλητικός και ευδιάθετος, όσο καλά και να βαράει τα ταμ ταμ του ο John Convertino και όσο και να δίνει στιβαρά το ρυθμό ο Joey Burns, δεν αρκεί για να σου τραβήξει την προσοχή. Ούτε δίνω το ελεύθερο των κινήσεων σε ένα συγκρότημα που μπορεί μεν να έχει τη δική του μεγάλη ιστορία στο χώρο, δεν έχει όμως το δικαίωμα να καπηλεύεται την ίδια την ιστορία του προς όφελος του παρόντος του. Ναι κύριοι, ακούσαμε το 'Choir of enchantment' και μάλιστα μας άρεσε. Όπως και οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) οι δίσκοι σας. Γιατί ξαφνικά παίζετε σαν τους Calexico + Howe Gelb, γιατί δε λέτε να βαρέσετε λίγο τις κιθάρες σας, γιατί θυσιάζεστε στην εμπορικότητα ενός ανώφελου (και ανώδυνου) ψευτοcountry νεολογισμού; Και το κυριώτερο, γιατί νομίζετε πως το να γρατζουνίσετε λίγο πιο άτεχνα τις κιθάρες σας σας κάνει αυτόματα και πρωτοποριακούς ή πειραματικούς;
Δεν περιμέναμε εσάς να μας ταξιδέψετε στα απομακρυσμένα χωριά του far west, ούτε να μας δείξετε οτι η κιθάρα με λίγο κόπο παράγει και θόρυβο. Από εσάς περιμέναμε να ανέβετε στη σκηνή, να μας δαιμονίσετε με τους σκληρά ερημικούς αφορισμούς σας, να μας κάνετε να ιδρώσουμε, να πούμε στο τέλος 'είδα τους Giant Sand και ήταν γαμημένα απίστευτοι! ήταν οι Giant Sand! Μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του Αμερικάνικου ροκ των 80's!'
Ίσως όλα αυτά να σας φαίνονται υπερβολικά και τραβηγμένα, ίσως να ακούγονται πολύ αυστηρά, ίσως πολύ 'κάπως'. Αυτό που ξέρω εγώ όμως (όπως και οι περισσότεροι στο MIC φαντάζομαι, όλοι έχουμε λιώσει τους δίσκους τους...) είναι ότι από αυτούς που με ωρίμασαν μουσικά, που με έσυραν σε ιστορίες που ακόμα πληρώνω (και θα πληρώνω για καιρό ακόμα...), που μου έδειξαν τόπους που δε φανταζόμουν οτι υπήρχαν, που με πάθιασαν, περιμένω αξιοπρέπεια, σεβασμό και γνώση των ορίων τους.
Εκτός και αν όλο αυτό το πανηγύρι ήταν ακόμα μια αρπαχτή, ένα γρήγορο ξεπέταγμα προς όφελος ιδιοτελών καταστάσεων, ή ένα μεγάλο αστείο, μια μεγάλη απάτη, ένα φτύσιμο του Howe Gelb στα μούτρα όλων αυτών που ήρθαν στη συναυλία για να κεράσουν τη γκόμενα τεκίλες και να φουσκώσουν με περηφάνια το στέρνο για το ένδοξο παρελθόν τους. Ειλικρινά, εύχομαι να συνέβη το δεύτερο.
Αλλά ακόμα και αν δε συνέβη κάτι τέτοιο, ας είναι καλά οι δυο δεσποινίδες που άθελά τους απασχόλησαν τα απογοητευμένα μάτια μας.
Ola, senioritas!