Dividing Opinions, indeed...

+ The Lonesome Southern Comfort Company + Dear Serotonin

H βραδιά της Παρασκευής στο Αν έχει όλες τις προϋποθέσεις για να είναι μια καλή συναυλία, αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν οι περισσότεροι.

Από τα δύο support groups παρακολούθησα μόνο το δεύτερο, τους Έλληνες Dear Serotonin οι οποίοι με τον σκληρό post rock ήχο τους μάλλον δεν ενθουσίασαν ειδικά, ενώ ίσως και να κούρασαν σε κάποια σημεία, έχοντας υπερβολικά ξεκάθαρες επιρροές από Mogwai. Για τους Ελβετούς The Lonesome Southern Comfort Company, όμως άκουσα αρκετά θετικά σχόλια από παρευρισκόμενους.

Ύστερα ακολούθησαν οι Giardini di Miro με διαφορετική σύνθεση από την τελευταία φορά που έπαιξαν στην Αθήνα. Τα φωνητικά έχουν αναλάβει πλέον εναλλάξ ο Jukka Reverberi και ο Corrado Nuccini, οι κιθαρίστες του group, ενώ την βασική διαφορά, αποτελεί η προσθήκη του Εmanuele Reverberi σε βιολί και τρομπέτα. Ξεκίνησαν το set τους με πολλά προβλήματα στον ήχο που τους ανάγκασαν να σταματήσουν μετά από λίγα κομμάτια για εκ νέου συνεννοήσεις, οι οποίες δυστυχώς δεν απέφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι Giardini είναι μια σφιχτοδεμένη μπάντα που εξελίσσεται, πειραματίζεται, δεν παραμένει στάσιμη και εξερευνά καινούρια ηχητικά μονοπάτια, όπως το πρόσφατο project τους "Il fuoco" την μουσική για την αντίστοιχη Ιταλική ταινία του Giovanni Pastrone. Ελάχιστα όμως από αυτά τα χαρακτηριστικά φάνηκαν στο αθηναϊκό κοινό λόγω των ηχητικών προβλημάτων που ήταν τόσα ώστε να εμποδίσουν να ακουστεί αυτή η εξέλιξη με τις λεπτές διαφοροποιήσεις, όπως οι πινελιές από τα πλήκτρα και ο free jazz τόνος που έδινε η τρομπέτα. Γεγονός που είναι κρίμα γιατί χρειάστηκε να φτάσει στο μέσο της η συναυλία για να μπορέσουν να ακουστούν κάποια τέτοια σημεία πιο καθαρά, που φάνηκαν ακόμα πιο έντονα κατά την διάρκεια του encore.

Ο θόρυβος και η παραμόρφωση μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από μόνα τους, σαν χαρακτηριστικά του ήχου μιας μπάντας, αλλά αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία για την ποιότητα του ήχου σε ένα συναυλιακό χώρο.

Η αίσθηση που άφησε κλείνοντας η βραδιά ήταν κατά κάποιο τρόπο ανολοκλήρωτη, αν και θα ήταν άδικο να ρίξει κανείς το φταίξιμο στους Giardini Di Miro, γιατί αν και χωρίς τις ιδανικές συνθήκες, παρόλαυτα έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν με τις ήδη υπάρχουσες.