Giardini di Miro : The rise or fall of...
Ρίξτε μια τελευταία ματιά στον ημεροδείκτη σας. Μετά ξεχάστε τον. Αυτά που θα πούμε στην συνέχεια είναι, έτσι και αλλιώς, υπεράνω χρόνου, εποχής και ώρας.
Όταν ένα συγκρότημα δουλεύει με την συναίσθηση του τι ακριβώς ορίζεται ως σύγχρονο, αρέσκεται σε ακουστικές φόρμες αλλά δεν φοβάται μπρος στις ηλεκτρικές εξάρσεις, απορρίπτει τα φωνητικά αλλά τα δανείζεται, τολμά να ανασύρει τρομπέτες από soundtracks του Ennio Morricone και να τις προβάλει δίπλα από τις κιθάρες ενός - κάπου πολύ βαθιά - αμιγώς rock ήχου, είναι ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα. Και οι Giardini Di Miro ήταν μεγάλο συγκρότημα πριν έρθουν το βράδυ του Σαββάτου στο Αν Club, πριν καν πατήσουν το πόδι τους στο ελληνικό έδαφος. Πότε όμως; Όταν η μουσική τους παρέμενε στην ασφάλεια του αλουμινίου και εμείς την ακούγαμε στην σιγουριά του δωματίου μας. Και είναι αλήθεια ότι ο βαθύς, ποιητικός, στοχασμός του περσινού 'The Rise And Fall Of Academic Drifting' cd album μας άγγιξε τόσο μέσα που κάπου φοβηθήκαμε.
Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα με την σειρά (και ελπίζω αυτήν την φορά από την αρχή), προσπαθώντας να μην χαθεί τίποτα.
Καταρχήν λοιπόν;
Καταρχήν ένα μεγάλο μπράβο σε όσους πήραν το ρίσκο για αυτήν την συναυλία. Εννοώ τους Fractal Press, Overdub και Sonic Playground. Είναι πολύ σημαντικό - πολύ περισσότερο από όσο καταλαβαίνουμε τώρα - να έρχονται σχήματα για συναυλίες στην Ελλάδα από χώρες πέραν των δύο κλασικών κέντρων, μικρότερης δυναμικότητας και ακριβώς στον σωστό χρόνο, πριν την μυθοποίηση ή την απομυθοποίηση και όσα αυτές συνεπάγονται δηλαδή. Κατά δεύτερον, ειλικρινά μου είχαν λείψει η εξουθενωτική κατάσταση του σπρώξε-και-θα-περάσεις κατάμεστου Αν Club (χώρος ιστορικός αλλά έχει αποδειχτεί πολλάκις μικρός σε ανάλογα events), η ανοιχτή ώρα έναρξης καθώς και η διττή επαγγελματική ιδιότητα των ηχοληπτών με αυτήν του χασάπη, όπως λέγαμε παλιά (ή μήπως είμαι άδικος και φταίνε μόνον τα μηχανήματα;). Ε, λοιπόν το Σάββατο βράδυ πήρα μια αρκούντως μεγάλη δόση όλων αυτών. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή ...
Πρώτοι άνοιξαν οι αμερικανοί High Canadiens, με μικρότερο σχήμα που περιελάμβανε τα τρία από τα πέντε μέλη τους και γι' αυτό περιορισμένοι σε ένα λιτό, ακουστικό, set - πέντε ή έξι τραγουδιών, αν μέτρησα σωστά. Κράτησαν όμως μερίδιο στην ουσία. Πως; Ξεδιπλώνοντας μια σύγχρονη folk/pop που ακόμα και σε αυτήν την απλούστατη εκδοχή της σε έπειθε για τις δυνατότητές της. Μελωδική, εκφραστική, ίσως λίγο περισσότερο στο πιστά αμερικανικό. Πάραυτα έχετε κατά νου όλα αυτά, ίσως σας χρειαστούν στο κοντινό μέλλον.
Οι δικοί μας Garden Box ήθελαν εκ των ενόντων καλύτερο ήχο. Το απαιτούσε μακράν η ίδια η μουσική τους. Και σε αυτήν την υποθετική περίπτωση η εμπειρία που θα αποκομίζαμε από την εμφάνισή τους θα ήταν όμοια με το να πατάς την σκανδάλη σε φλογοβόλο. Ανελέητα. Ταιριαστό και ουσιαστικό οπτικό μέρος, ρυθμός, θόρυβος, σαφής προεκτάσεις στην βιομηχανική χρήση των ηλεκτρονικών, αλλά και μελωδίες, ένα 80's νοσταλγικό ύφος και ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία. Τα είδαμε όλα αυτά, έστω και αν κόντεψαν να χαθούν από διάφορες ατυχίες. Χρεώστε κάποιες ευγενικά στον άνθρωπο πίσω απ' την κονσόλα, παρακαλώ!
Οι συμπαθέστατοι γείτονες Giardini Di Miro βλέπουν το όνειρο να πραγματοποιείται πολύ γρήγορα. Ίσως γρηγορότερα από όσο οι ίδιοι μπορούν να αντέξουν και να αντεπεξέλθουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η μουσική τους έχει πολλές και ποικίλες χρωματικές αποχρώσεις και ευαισθησίες, αυτοί την χειρίστηκαν στην σκηνή με τρόπο εσκεμμένα δυνατό και λίγο άγριο - ίσως περισσότερο από ότι της ταιριάζει τελικά - γεμίζοντάς την με γωνίες και κόψεις αιχμηρές, δεκτές μέχρις ενός βαθμού. Και αυτό συνήθως συμβαίνει όταν λείπει η πείρα. Οι Giardini Di Miro λοιπόν, άποψή μου είναι ότι διαμορφώνονται ακόμη. Και αυτό το βλέπει κανείς στην σκηνή : μια μπάντα με μεγάλη ενέργεια αλλά χωρίς αντίστοιχες εμπειρίες. Είχαν δε και την ατυχία να πέσουν σε κακή βραδιά του ηχολήπτη τους (το μόνο πράγμα που ρώτησα φεύγοντας είναι εάν ήταν δικός τους, έτσι ήθελα να ξέρω από περιέργεια), ο οποίος αδυνατούσε να ισορροπήσει τα όργανα, ειδικότερα το μπάσο και μετά τα μικρά σημαντικά (τρομπέτα, βιολί, τσέλο - κλειδιά στην μουσική των Giardini Di Miro). Ειδικά αυτά τα δεύτερα μια τα έθαβε και μια τα ξέθαβε. Θα πάρω όμως και εγώ το ρίσκο του ακροατή και θα πω ότι μου άρεσε το νεύρο και η έντασή τους. Όταν θα έρθει και η ωριμότητα θα μιλάμε με άλλα δεδομένα. Στα σημαντικά ότι δεν υπήρξε encore (αν το κοινό το ήθελε πραγματικά λέτε να μην; Άρα;).
