Οι κήποι του Μιρό
Εν αρχή ην οι εγχώριοι Eventless Plot. Τετράδα με κιθάρα μπάσο και πλήκτρα που ενίοτε γίνονται μελόντικα. Ο τέταρτος είναι μπαλαντέρ: από το pc του στη δεύτερη κιθάρα και τούμπαλιν. Υπνωτικοί ρυθμοί μακρόσυρτοι και κατανυκτικοί, σερφάρουν πάνω σ' ένα υπόστρωμα παραμορφώσεων. Είναι πολύ σημαντικό που έχουν βρει το κοινό τους στην μόλις δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση. Μ' αρέσουν. Γλυκαίνουν τη βραδιά, φτιάχνουν ατμόσφαιρα. Μετά από πέντε ή έξι ορχηστρικά ονείρατα κατέρχονται.
Κάποιος γυρίζει και με ρωτά: αυτοί ήταν οι GdM; Κουνάω καταφατικά το κεφάλι. "Μα δεν παίξανε ούτε ένα γνωστό κομμάτι! Έχω και τα τρία σιντί τους!" Οι support επιλογές του Σάββα είναι γνωστό ότι αποτελούν επιπλέον ατραξιόν για τους συναυλιόφιλους. Οι εκπλήξεις που μας ετοιμάζει, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, τείνουν πλέον να γίνουν ένας ευχάριστος και καθόλα ευπρόσδεκτος θεσμός.
Μεσολαβεί κενό κι εγώ ανακαλύπτω άλλο ένα σύνθημα στις τουαλέτες: "Fuck me Jesus" λέει ο αγανακτισμένος και μπαϊλντισμένος από τις γιορτές νεανίας. Μούρθε να πάρω ένα σπρέι και να γράψω ότι Ο Κήπος Είναι Αθυρόστομος, αλλά προτίμησα να κρατήσω την έμπνευσή μου για το χαρτί, εεε... το pc ήθελα να πω.
Ανάμεσα στους θαμώνες περιφέρονται και οι ιταλιάνοι grungeρς. Ένας κεφάλας σαν κι εμένα μ' ένα μεγάλο τζόκεϊ είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικός στις εκφράσεις του. Το πλήρωμα του χρόνου, 11 και τέταρτο, τους φέρνει στη σκηνή. Έξι στο αριθμό, ζωή νάχουμε κι εμείς κι αυτοί. Δυο κιθάρες, μπάσο, αρμόνιο, φωνή και ντραμς [ο τυπάς με το τζόκεϊ].
Εισαγωγή με φαζιές ξεγυρισμένες, πενιές και πιατίνια σαν αν κουρντίζουνε τα όργανα. Θ' ακολουθήσουν πάμπολλες αντιθέσεις και παραλλαγές στο κύριο μενού. Μελωδία και δύναμη, μπήτια και κιθάρες, δαιμονισμένα τύμπανα και φαζαριστά υπόβαθρα. Οι κιθάρες φαίνεται να υπερισχύουν αλλά τα τύμπανα ρίχνουν πλάκα πάνω στις οποία πέφτουν τα μπετά, βαριά κι ασήκωτα. Όλοι έχουν τα κέφια τους που τα μεταδίδουν με τον πλέον ηχηρό τρόπο στο κοινό. Το τελευταίο σα να λιγόστεψε αλλά μπορεί και νάναι η ιδέα μου, σκέφτηκα.
Καταιγίδες ηλεκτρονικο-ηλεκτρικές και λαίλαπες ηλεκτρικο-ηλεκτρονικές εναλλάσσονται με σκοταδόψυχες συνθέσεις. Μαύρα κοράκια και κόκκινα κοράκια βολτάρουν πίσωθέν τους από τα εφέ των προβολέων. Τα πνεύματα των Nirvana, των Who, των Godspeed You Black Emperor, των Cure, των Mogwai, περιφέρονται έωλα. Η κιθάρα ταξιδεύει από τον Edge ως τον Angus Young και τους Jesus & Mary Chain. Το μπάσο συγχορδίζει στις απογειώσεις. Η δεύτερη κιθάρα γίνεται επίσης μπαλαντέρ. Το αρμόνιο ηλεκτρίζει τα εναπομείναντα ιόντα, σκυλιάζει και στριγκλίζει σα μαστουρωμένο.
Η φωνή ελίσσεται και ξεγλιστρά στα ανεπαίσθητα κενά και ξεσπαθώνει στις ανάπαυλες. Όλα ακούγονται διακριτά και αρκετά καθαρά. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν, σκαμπανεβάζουν για να σταθεροποιηθούν και ανασκουμπώνονται για νέα ύψη. Ο ντράμερ είναι η αποκάλυψη. Ακούραστος, πείσμων και ιδιαίτερα πρίμος, παίζει συνεχώς με τα πιατίνια κι αφήνει χώρο πολύ στα υπόλοιπα μέλη, παρόλο που κρατάει γερά το τιμόνι του σκάφους. Όταν βγάζει το καπέλο μεταμορφώνεται σε εκκολαπτόμενο Keith Moon.
Στο κλείσιμο μας περιμένει μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Ο κιθαρίστας γίνεται δεύτερος ντράμερ στο ίδιο σετ τύμπανα κι ο τραγουδιστής παίρνει τη θέση του στις χορδές. Οι δύο τυμπανοκρούστες αποδομούν και αναδομούν το σύμπαν σε διαδοχικές φάσεις, μέχρι που μένουν μόνοι στο πάλκο για να καταρρεύσουν αξιοπρεπώς. Το ανκόρ έρχεται σαν γλυκό του κουταλιού μετά από ένα πλήρες και πολυποίκιλο δείπνο. I'm lost without you, I'm nothing ξεψυχάει η φωνή του Αλεσάντρο πριν μας καληνυχτίσει οριστικά.
[Φωτογραφίες : Κώστας Καρδερίνης, Άκης Καλλόπουλος]
