Girls Against Boys
Οι Girls Against Boys των mid-90s έπιασαν το rock 'n' roll βίαια από το σβέρκο, το έσυραν ίσια μπροστά και δεν γύρισαν πίσω παρά μόνο για να βεβαιωθούν ότι δεν κάνουν λάθος.
Και τότε γιατί η Βάσια Τζανακάρη αναρωτιέται -δικαίως- πώς πέθανε το ροκ για να το βρουν έτσι και να το "αναστήσουν" οι Strokes; Γιατί δεν μιλάμε για τη μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη, αλλά για ένα μάλλον cult rock γεγονός που προκαλεί ντελίριο στην Ελλάδα και σχεδόν πουθενά αλλού; Γιατί οι Girls Against Boys δεν αναφέρονται πουθενά και από κανέναν έστω σαν ελάχιστη επιρροή; Έχετε διαβάσει ποτέ review για ένα άλμπουμ που να περιλαμβάνει την έκφραση "αντλούν την έμπνευσή τους από τη θρυλική ωμότητα των Girls Against Boys"; Ούτε εγώ! Ούτε για αυτούς, ούτε και για τους Morphine...
Τρεις ουσιαστικά παράγοντες συνετέλεσαν και αλληλοσυμπληρώθηκαν στο να διαγραφούν -σχεδόν- οριστικά οι Girls Against Boys από τον παγκόσμιο ροκ χάρτη:
Α) το ίδιο το συγκρότημα (το άλμπουμ Freakonica, που ακολούθησε το μεγαλειώδες House Of Girls Against Boys ήταν ένα αμήχανο εγχείρημα hard electronica, που περισσότερο θύμιζε ακατέργαστους Killing Joke, παρά εκτροχιασμένους τεχνολογικά Sonic Youth)
B) η ατυχία (η μεταγραφή στην πολυεθνική Geffen τους άφησε ξεκρέμαστους μετά την κυκλοφορία του παραπάνω δίσκου και με το fiasco της Universal βρέθηκαν σε νομικό αδιέξοδο ως προς τη δυνατότητά τους να κυκλοφορούν δίσκους και τελικά αναγκάστηκαν να κάνουν το πισωγύρισμα στα ανεξάρτητα label, με αποτέλεσμα να χαθούν κάπου ανάμεσα σε αυτά τα πήγαινε έλα)
Γ) το γεγονός ότι η ιστορία του ροκ, καλώς ή κακώς, δεν γράφεται από "αντιδραστικά" γκρουπ όπως οι Girls Against Boys. Θύματα των εμμονών τους: δύο μπάσα, μόνιμα μπουκωμένοι ενισχυτές, θαμμένοι κιθάρες, αναρχο-funk rhythm section, άρνηση για εύπεπτα sing-along... Ο κόσμος του ροκ ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι έτοιμος για τόσες καινοτομίες μαζί.
Κατά τα άλλα, έγινε και μια συναυλία στο Gagarin την Κυριακή το βράδυ, η οποία μας ξεγέλασε προς στιγμή και φύγαμε και πάλι με την υποψία ότι οι Girls Against Boys είναι οι απόλυτοι noise rock ήρωες.
Ο Scott Mc Cloud σύστησε με στυλ τη μπάντα του, σαν να είχαν μόλις ποστάρει το πρώτο τους τραγούδι στο MySpace, έστησε μόνος του το μικρόφωνο (το ίδιο και οι υπόλοιποι τα όργανά τους) και ξεκίνησε ένα καταιγιστικό best of από τις... επερχόμενες τέσσερις- πέντε κυκλοφορίες ενός φρέσκου και ελπιδοφόρου σχήματος.
Οι γυναίκες συνεχίζονται να καίγονται στην ουρά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για την πάρτη του και αυτός συνεχίζει να μην προχωράει βήμα στο επί της σκηνής στήσιμό του, από όσα του δίδαξε ο Bill Halley. Το αντρικό ροκ των Girls Against Boys μέσα από φαινομενικά λειψές funk rock συνθέσεις καινοτομεί στο τελικό φίλτρο που χρησιμοποιεί στην έξοδό του προς τον ακροατή. Και αυτή η καινοτομία το απογειώνει ακόμη περισσότερο στα live της μπάντας.
Από το Inn Lyke Flynn που άνοιγε κάποτε τον κατά όλο τον κόσμο καλύτερο δίσκο τους, μέχρι το Superfire, που ήταν μια σχεδόν mainstream στιγμή στον κατά τους Έλληνες καλύτερο δίσκο τους. Και από την τάση τους να αφαιρούν κάθε ίχνος disco αμαρτήματος από τη rhythm section του She's Lost Control μέχρι το τελειωτικό crowd surfing του Mc Cloud πάνω από ένα ανέτοιμο για τέτοιες καταστάσεις indie κοινό. Από το φαινομενικό επί σκηνής χάος, μέχρι τον ήχο που βγαίνει από τα ηχεία του Gagarin και επιμένει ότι η μουσική τους βρίσκεται πολύ παραπάνω από το φημισμένα sexy attitude του ηγέτη τους.
Με highlight το Kill The Saxplayer, που άλλωστε συνοψίζει όλη την ουσία της μπάντας, και τη φρενίτιδα στο KindaMzkYoulike, και με την απουσία του Life In Pink, του πιο σκοτεινού τραγουδιού που έγραψαν ποτέ, οι Girls Against Boys κατάφεραν να μας κάνουν να παραμιλάμε όντως. Και όντας σίγουροι ότι τόσο εύκολα θα τους ξεχάσουμε και πάλι, όσο το να μιλάμε τώρα για την καλύτερη ροκ μπάντα των 90s και άλλα τέτοια γραφικά και καθυστερημένα.
Συναυλία-σταθμός για όσους ήταν εκεί και συμμετείχαν στην πραγματική του rock 'n' roll ενέργεια, μακριά από βρετανικές ακροβασίες τσαρλατάνων με καπέλα και χαϊμαλιά, αλλά και μακριά από άνευ ετέρου βαρβατίλα και μούχλα που καθιστά ενίοτε απεχθές το αμερικάνικο ροκ. Στον απόηχο του απαράμιλλου στυλ, που αιωνίως θα ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω από το πραγματικό νόημα ενός σπουδαίου γκρουπ όπως οι Girls Against Boys.
