@ Primavera Sound

Με καθυστέρηση το κείμενο αλλά για τέτοια εμφάνιση που ακόμα κι αυτοί οι πολλοί που ήταν εκεί δεν παρακολούθησαν (ίδια ώρα με Blur και Swans γαρ) και που ακροατές και διοργανωτές αξίζει να παρακινηθούν να τους δουν και να τους φέρουν προς τα 'δώ, ε, δεν πρέπει να λείπει. Είναι κι ένας τρόπος αν θέλετε να βγει απ' το κεφάλι η μελωδία που έχει κολλήσει σχεδόν δύο βδομάδες, το Diarabi.

Αν τώρα διαβάσετε για παγανισμό, βουντού, κελεμπίες και μάσκες, ναι, είμαι σίγουρος ότι κι εγώ στη θέση σας θα σκεφτόμουν "μπούρδες". Η μπάντα έχει επιλέξει αυτό το χαρακτήρα (μυστικισμός, κρυφές ταυτότητες μελών) για να κάνει το promotion της. Λογικά κάποιοι θα πείθονται, κάποιοι όχι. Προσωπικά όλα αυτά μου φαίνονται αχρείαστα, αν και κατανοώ ότι βοηθάνε στη μη προσωποποίηση και την προώθηση του συλλογικού που επιθυμούν. Κάπου εκεί όμως έρχεται η μουσική και το live, η μαεστρία. Τα παρελκόμενα χάνονται στο background.

Είσοδος των μουσικών με το Diarabi. Ιδανική εισαγωγή η Αφρικανική μελωδία στην ηλεκτρική κιθάρα, να χτίζεται και να χτίζεται ελεύθερα, σε κάποια απόσταση από το δίλεπτο σφυροκόπημα του άλμπουμ. Ακολούθησαν οι δύο τραγουδίστριές τους (και όχι χορωδία όπως νόμιζα). Μερικά ναρκωτικά παραπάνω για τους μπροστινούς μου και θα πίστευαν ότι τους κάνουν όντως voodoo με τα απειλητικά κρουστά και χορευτικά τους στην άκρη της σκηνής. Ξεσπά ένα μανιασμένο Let It Bleed ή με απατά η μνήμη μου; Μπορεί και να ήταν το Goatman. Δεν έχει σημασία, το πανηγύρι είχε αρχίσει.

Αυτό που παλεύεις να συνειδητοποιήσεις εκεί μπροστά τους είναι πως καταφέρνουν να κολλήσουν όλα αυτά τα μέρη μουσικών ειδών και να τα ταιριάξουν τόσο τέλεια μεταξύ τους. Κανένα κενό, καμία ασάφεια. Έτσι απλά. Εκεί βρίσκεται και όλη η μαγεία της μουσικής (τους).

Οι μελωδίες και οι εικόνες άπειρες. Λίγο αυτοσχεδιαστικό ανατολίτικο χαρμάνι από 'δω, μερικά jazz drums από 'κει που σύντομα θα βρεθούν κάπου στη Νιγηρία, ένας ψηλός κιθαρίστας με διδακτορικό στο wah wah πετάλι του να τοποθετεί τον Hendrix πάνω σε καμήλα στην έρημο κι από πίσω του να τρέχουν οι Africa '70. Κι αυτό το άτιμο μπάσο, το Rickenbacker, πως γίνεται να έχει τόσο παχύ και φαζαριστό ήχο, μια heavy, μια kraut, μια funk και να κολλάει παντού;

Το Run To Your Mama, παράδειγμα. Να σε συνεπαίρνει με το μεγαλείο της απλότητάς του. Μια συνεχής γραμμή, bongos, μισό ριφάκι AC/DC, φωνητικά. Ιδανικό soundtrack για αστυνομική καταδίωξη στο Marrakech του Χιτσκοκικού Ανθρώπου Που Γνώριζε Πολλά.

Παρατηρώ το κοινό να ακροβατεί χαρούμενο με ύφος "τι κάνω τώρα;". Απ' το να παίξει air guitar με την ψυχή του μέχρι το να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να χτυπηθεί άφοβα σαν σε trance (party ή και πνευματική κατάσταση ακόμα καλύτερα).

Σαξόφωνο δεν υπήρξε ποτέ απ' όσο θυμάμαι. Ούτε κι αυτά τα χαρακτηριστικά πλήκτρα του δίσκου. Κι όμως δεν έλειψαν καθόλου. Μια ώρα μέσα σε μια ομίχλη χρωμάτων και τοπίων, σαν τις καλειδοσκοπικές πλαγιές και τα δέντρα που έπαιζαν από πίσω, να περνά σα να μην υπήρξε ποτέ. Ένα 70s world music ντελίριο.

Αν εμφανιστούν κάπου κοντά σας μην τους χάσετε. Για κανένα λόγο.