God Is An Astronaut live
Είναι πολλάκις διαπιστωμένο, κάθε φορά που το επιβεβαιώνω όμως μου κάθεται όλο και "χειρότερα". Οτιδήποτε έχει να κάνει με το ροκ στην Ελλάδα, οφείλει να είναι σκληρό, ακόμη δε καλύτερα αν μεταλλίζει έστω και στο ελάχιστο, ελαφρώς έως πολύ "προοδευτικό" και να αναφέρεται με κάποιο τρόπο στα 70s. Τότε μόνο δεν υπάρχει καμία αγωνία περί προσέλευσης κοινού, αλλά και περί γενικευμένου ενθουσιασμού. Το sold out των God Is An Astronaut το πρώτο "καυτό" Σάββατο του Νοέμβρη, που θύμισε το πώς οι Porcupine Tree στα μέσα των 90s εξαπλώνονταν σαν επιδημία στις τάξεις του ημεδαπού ροκ, εναλλακτικού, μεταλλικού... μέχρι και ηλεκτρονικού κοινού.
Οι Ιρλανδοί βέβαια είναι ένα πολύ καλύτερο συγκρότημα και ασφαλώς λιγότερο κολλημένοι στο μεγιστοποιημένο state of consent, που υποχρεώνονται όσα σχήματα παρασύρονται στις χάρες της ηλεκτρικής ψυχεδέλειας.
Μόλις στο δεύτερο γέμισμα του αγώνα κατάφεραν να σκοράρουν χωρίς ελπίδα επιστροφής για ένα αγριεμένο κοινό, που επιτέλους κατάφερα να συναντήσω και που τους είχε περικυκλώσει στο ανήλιαγο, πλην ζεστό και γεμάτο θαλπωρή, υπόγειο του Αν. Το "All Is Violent, All Is Bright" παραμένει μέχρι σήμερα όχι μόνο η κορυφαία δική τους σύνθεση, αλλά το απόλυτο παράδειγμα των ορίων στα οποία πρέπει να προσκρούει η post rock αναζήτηση προκειμένου να αποφεύγει τους γνωστούς πλέον σκοπέλους αυτής. Κανείς δεν μπορούσε να κουνηθεί ασφαλώς, αλλά όλοι μας, όντας ο ένας πάνω στον άλλον, επιδοθήκαμε σε ό,τι μπορεί να χαρακτηριστεί ως απεγνωσμένη αφετηρία ενός headbanging που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Με άρτιο συντονισμό βέβαια και με εξασφαλισμένο ροκ ιδρώτα από τα πριν.
Εγώ από την άκρη του μπαρ, μόλις που διέκρινα την στροβιλιζόμενη χαίτη του μπασίστα και το 1/5 των διάσημων visuals της μπάντας. Αλλά δεν είχα παράπονο. Καμιά πενηνταριά άτομα πίσω μου, μόλις που διέκριναν εμένα. Καθώς αποχαιρετούσα την έννοια φρεσκοσιδερωμένο για το ομολογουμένως ωραίο πουκάμισο που είχα επιλέξει, μουρμούριζα ναρκωμένος περί μίας θετικά ευνούμενης ευρωπαϊκότητας στον ήχο των God Is An Astronaut, που τους κρατάει ερμητικά απόμακρους από τον ήχο των blues και την εν γένει αμερικάνικη επίδραση που αναγκαστικά "μαστίζει" κάθε ροκ προσπάθεια, αλλά δεν μίλησα κιόλας για τους Ιρλανδούς Genesis των 00s.
Καθώς περνούσε η ώρα άρχισα να αισθάνομαι άσχημα. Όχι από την ζέστη και την άπνοια. Αλλά διπολικά από την ιστορία με το πουκάμισο και το ότι πλέον η τελειότητα του κιθαρίστα μου ακουγόταν απολαυστική καθώς τα αυτιά μου ικανοποιούνταν από μια τεχνική αρτιότητα που εδώ και χρόνια με μανία προσπαθώ να απομακρύνω από τα ακούσματά μου. Ο κόσμος γύρω μου φοράει t-shirt των Isis (που δεν τσαλακώνονται) και κοιταζόμαστε σαν δήθεν να μας ενώνει ο πόθος για ένα instrumental rock battle με τελικό νικητή το προαιώνιο μεταλλικό ενάντια στο μεταμοντέρνο math rock. Ασφαλώς και οι G.I.A.A. δεν είναι το ιρλανδικό αντίστοιχο των Battles. Θα φταίει η ζέστη τελικά.
Τα τελευταία όργια δεν τα παρακολουθώ, αλλά τα ακούω αμαρτωλά ευχαριστημένος όντας πλέον στις σκάλες προς την έξοδο, μη εκμεταλλευόμενος τα λίγα λεπτά ζωής που μου είχαν απομείνει στον κυρίως χώρο. Δεν βρίσκω να ευχαριστήσω την ευγενική υπεύθυνη Εύα του Αν, που μου παραχώρησε θέση σε ένα sold out για το οποίο δεν είχα μεριμνήσει στο ελάχιστο, οπότε την αναγκάζω να διαβάσει το κείμενο.
Τελευταία ζούσα στη Θεσσαλονίκη και είχα πέσει σε μελαγχολία για τη μιζέρια όλης αυτής της φάσης, από την οποία σκεφτόμουν να την κάνω και πάλι. Το πρώτο καυτό Σάββατο του Νοέμβρη όμως κάτι Ιρλανδοί τεχνίτες που πιάνουν το σίδερο και του δίνουν να καταλάβει μέχρι τελικής ροκ ανυψώσεως, με καμιά 800αριά άτομα από αυτά που δεν συναντώ στις πιο "δικές μου" συναυλίες, με έψησαν ότι το ροκ είναι πρώτιστα μία πολύ στιβαρή υπόθεση για να το παίρνει κανείς στα υποψιασμένα.
Όσοι θα κατεβείτε τα σκαλιά των Piano Magic όμως επειδή ασφαλώς θα είστε τύποι της υποψίας ... αφήστε το καλό σας πουκάμισο στο σπίτι και αναλογιστείτε ότι οι εκρήξεις στο live των αγαπημένων διαδόχων, δεν είναι παρά η ρουτίνα σε ένα live με την πολεμική των God Is An Astronaut.
