Οι μαφιόζοι του ταγκό συνωμοτούν 3.0
Ακούγεται λίγο σαν "πολύ σκληρός για να πεθάνει 4.0" και δεν έχετε άδικο. Παρόλα αυτά το ανοιχτό θέατρο της Μονής είναι φίσκα. Ο διοργανωτής και ιδιοκτήτης του Πρινσιπάλ γελάει μέχρι τ' αυτιά. Η αγάπη του κόσμου για το είδος και τους κοσμοπολίτες ανανεωτές του είναι ατελείωτη. Απόδειξη η ποικιλόμορφη σύνθεση του ακροατηρίου / φιλοθεάμονος κοινού που έχει καταβάλει το, όχι χαμηλό, αντίτιμο σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, προσβλέποντας σε δυο ώρες καθαρής διασκέδασης και διαφυγής από τα προβλήματα.
Το υπόβαθρο της σκηνής καλύπτει μια τεράστια κουρτίνα από λεπτές λωρίδες υφάσματος. Μέσα από τα κρόσσια της ξεπροβάλλουν σταδιακά οι τρεις μαφιόζοι της αποκάλυψης. Ντυμένοι μαφιόζικα με άσπρα υποκάμισα, πλατύγυρα καπέλα και γιλεκάκια αλά Κάρλος Γκαρντέλ. Μαζί τους η Christina στα φωνητικά, ο Nini Flores στο μπαντονεόν, ο Gustavo Beytelmann(;) στο πιάνο και μια κοπέλα με κοντό μαλλάκι στο βάθος που παίζει βιολί και τρομπέτα. Οι δυο κυρίες φοράνε τα μάξι τους.
Η τρίτη εκδοχή της ταγκοτρόνικα ακούγεται πιο βρόμικη και πιο υβριδική από ποτέ. Ο Philippe Cohen Solal, αριστερά, σε ρόλο δρυΐδη (πλήκτρα και δεύτερη κιθάρα) ανακατεύει την τεράστια μαρμίτα με βοηθό στα μαγικά κουμπάκια και τα ψηφιακά εφέ τον Christoph H. Muller (ταμπλό, ταμπλάδες και ταμπλέτες). Στο κέντρο ακλόνητος ο κιθαρωδός Eduardo Makaroff δίπλα στον Flores.
Πίσω η κουρτίνα-φόντο προβάλλει εικόνες παράξενες. Ένα ζευγάρι κοπέλες χορεύει ταγκό, σα να χορεύει η ίδια κοπέλα με τον εαυτό της. Δυο ράπερς (xoxmo και σία;) εναλλάσσουν ρίμες. Μια μοναχική χορεύτρια πολλαπλασιάζει τον εαυτό της σε παράλληλους κλώνους. Τα λόγια τη παιδικής χορωδίας εμφανίζονται βηματιστά όπως στο καραόκι. Η φωνή του Χούλιο Κορτάζαρ ηχεί βαριά από το υπερπέραν. Καλειδοσκοπικά λουλούδια, διπλά προσώπατα, τρεις τρομπετίστες με καβουράκι εν χορώ, μια ντίβα σε υπερμεγέθυνση.
Τα λερωμένα, τ' άπλυτα ταγκό δεν είναι παραπεταμένα. Πότε μαγειρεμένα με γουέστερν σπαγκέτι (De Hombre a Hombre), πότε υπνωτικά με παλαμάκια και σύνθια (Panamericana), πότε επικά και ποδοσφαιρικά (La Gloria), πότε τζαζεμένα (Tango Square) και πότε γεμάτα μυστήριο (Tango Square), μυσταγωγία και παιδικά παιχνιδίσματα από το παρελθόν (Rayuela) και κάποτε λάγνα (Peligo). Αλλά ποτέ βαρετά. Mil Millones συνταγές (La Revancha, Diferente, El Capitalismo, Santa Maria) ενός αργεντίνικου ερωταγκό που έγινε παγκόσμιο.
Παρόλα αυτά το κοινό κάθεται σε καρέκλες και κουνιέται μαζί τους και βαράει τα χεράκια που και που ρυθμικά. Παθητικό πάθος γίνεται; Δε γίνεται! Το βασικό σετ κρατά μια ώρα και ελάχιστοι χορεύουν στα πλάγια της μεγάλης καρεκλοπλατείας. Μόνο στο ημίωρο ανκόρ ζωντανεύουν κάπως τα πράγματα και οι όρθιοι λικνιστές βγαίνουν μπροστά απ' τις καρέκλες κατόπιν προσκλήσεως. Το φιλοδώρημα ενός τελευταίου πολύ φρέσκου και ανέκδοτου άσματος κλείνει όμορφα το σετ εν είδει δεύτερου ανκόρ. Αλλά πολύ θα ήθελα να ήμουν στο Θέατρο Δάσους και να χορεύω στην τεράστια πλατεία του. Ή στον Λυκαβηττό.
