Ποικίλες αποχρώσεις του γκρίζου: από Anja Huwe μέχρι Selofan και Zola Jesus

Τα δεδομένα:

Τιμή Εισιτηρίου: 50 €/μέρα
Κόσμος: Ξεπούλησαν τα πάντα όλα, γύρω στους 2000+ (;), από 20+ και πάνω.

Ξεκίνημα: Παρασκευή στις 17:30

Τελείωμα: Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής

Line Up

Παρασκευή: Zola Jesus/Actors/Selofan/Tramhaus/High Vis/Madeleine Goldstein/Glass Spells/Boy Harsher (DJ Set)

Σάββατο: Anja Huwe/Geneva Jakuzzi/Xeno & Oaklander/Chalk/Maria Iskariot/Shilpa Ray/Riki

Κυριακή: TR/ST/Adult/Sacred Skin/Anika/Night in Athens/Crows/Errorr/Negative Gears/Kris Baha

Setlist (Anja Huwe): Boomerang/Geheimnis/Living in the Forest/Pariah/Exit/Rabenschwarz/Allein/Young Man/Augenblick/Eisengrau/Zwischenwelt/Polarlicht/Sleep with One Eye Open/Mondlicht/incubus Succubus/Qual/Hideaway

Τα ιστορικά/:

Το φετινό ήταν το Δωδέκατο. Ξεκίνησε από το Melkweg στο Άμστερνταμ, μετακόμισε το 2016 στην Χάγη και το Paard. Έχει φιλοξενήσει ονόματα όπως οι Echo & The Bunnymen/A Certain Ratio/Fehlfarben/Iceage/Peter Hook/Chris & Cosey/Lydia Lunch/Jah Wobble/Pop 1280/The Damned/The Fall/DAF/Trust/Mick Harvey/Clan of Xymox/Esben & The Witch/Jenny Beth/Martin Rev/King Dude/Cabaret Voltaire/Michael Gira/The Soft Moon/Idles/Motorama/Shellac/Blixa Bargeld/Lee Ranaldo/Lebanon Hanover/Pink Turns Blue/Thurston Moore/Damo Suzuki/Marissa Nadler/Viagra Boys/Boy Harsher/APTBS/Lambrini Girls/Ultra Sunn

Ο Χώρος:

H βάση του είναι το ιστορικό Venue Paard (υπάρχει από το 1972) στο οποίο έχουν εμφανιστεί μεταξύ άλλων ονόματα όπως Prince, U2, Pearl Jam κ.ά και ανήκει στα Magnificent Seven της Ολλανδίας μαζί με το Paradiso στο Αμστερνταμ, το Tivoli στην Ουτρέχτη, το πολυτραγουδισμένο Melkweg κλπ.

Το ηχοσύστημα τέλειο. Ήχος καθαρός παρά τις δυνατές εντάσεις, physical, τα νιώθεις τα μπάσα να δονούν τα σωθικά σου.

Οι πρωταγωνιστές:

Natasja Alers και Marc Emmeric. Κινητήριοι μοχλοί, μοιράζονται όλες τις αρμοδιότητες με τον Marc να είναι υπεύθυνος για το music digging και την Natasja λόγω της ιδιότητας της σαν γλύπτρια να κάνει το κουμάντο σε οτι αφορά το εικαστικό τομέα.

Ο ρους του Φεστιβάλ

Παρασκευή, Μέρα 1η

Το επίσημο ξεκίνημα ήταν μια μέρα πριν με τις free εκδηλώσεις. Έφτασα στο Paard λίγο πριν τις 6 τρέχοντας να διεκπεραιώσω όλα τα διαδικαστικά (ξενοδοχείο, βραχιολάκι κλπ) μιας που προσγειώθηκα στις 4 στο Άμστερνταμ. Πρόλαβα τους Actors στα τελειώματα μιας που μπήκαν δυσανάλογα νωρίς στο line up της Παρασκευής (στις 8 πετούσαν για Λονδίνο όπου εμφανιζόντουσαν την επόμενη, that’s tourlife όπως εύστοχα επισήμανε η Shannon Hemmett). Αυτά που είδα ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν ότι είναι μια δεμένη μπάντα στα πάνω της αυτή την χρονική περίοδο.

Σύντομο διάλειμμα για ανάσες και χωροταξική εξερεύνηση και ακολουθούν οι δικοί μας Selofan που έχουν και αυτοί περάσει σε άλλο επίπεδο. Έχουν διαπιστωμένα οπαδούς στην αλλοδαπή οι οποίοι τους υποδέχονται με θέρμη και ανυπομονησία. Πατάνε με σιγουριά στο σανίδι και ξεσηκώνουν τον κόσμο με την ηχητική και σκηνική τους παρουσία. Βάζουν με τα σαξόφωνα και τις αρμονικές του πινελιές που εμπλουτίζουν τον συνθετικό ήχο, τα γερμανικά της Ιωάννας αψογότατα, οι επιροές από Xmal Deutschland αναγνωρίσιμες και γνωρίζοντας ότι την επομένη μέρα θα ανοίξουν την συναυλία της Anja Huwe στο Παρίσι πιστεύω ότι η συνύπαρξη μαζί της θα αποτελεί εφηβικό όνειρο που γίνεται επιτέλους πραγματικότητα.

Παραμένω στην κεντρική σκηνή του Paard και αναμένω την Zola Jesus. Επί σκηνής στήνεται ένα πιάνο με ουρά μόνο, οπότε ξέρω τι με περιμένει έχοντας βιώσει κάτι ανάλογα υπερβατικό στη συναυλία της Soap & Skin. Η Zola Jesus έχει εδώ και κάποιο διάστημα μετατρέψει τις συναυλίες της σε ηχητικά μινιμαλιστικές, συναισθηματικά έντονες συνευρέσεις με το κοινό της. Απολογείται για το «κατεβαστικό» και μη αρμόζων κατά την απόψη της σε αυτό το φεστιβαλ setlist, αναζητά μια ολλανδική οικογένεια να την υιοθετήσει καθώς η κατάσταση με τον Τραμπ στα κουμάντα στην Αμερική θα γίνει πολύ ανυπόφορη και ούτως ή άλλως ζούμε σε shitty times. Aπογειώνει με την φωνή της τόσο το ‘Desire’ όσο και την δικιά της εκδοχής του ‘Dido’s Lament’ από την όπερα «Διδώ και Αινείας» γνωρίζοντας δικαιολογημένα την αποθέωση.

Διάλειμμα για ανάκτηση δυνάμεων στο ξενοδοχείο, οπότε χάνω τους High Vis που από ότι μου λέει ο Λεωνίδας Σκιαδάς ήταν καλοί.

Είναι παραπάνω απο εμφανές οτι οι Tramhaus παίζουν εντός έδρας (Ρόττερνταμ – Χάγη 2,5 τσιγάρα δρόμος) και φυσικά κάποια στιγμή το moshpit αναπόφευκτο. Ωραία μπάντα με καλό υλικό, μουσικούς που ανεβοκατεβάζουν ταχύτητες και εντάσεις με άνεση και έναν frontman ανήμερο θηρίο. Φεύγω λίγο πριν το τέλος για να προλάβω στη διπλανή μικρή σκηνή την Madeline Goldstein την οποία πριν το φεστιβαλ δεν είχα ακουστά αλλά στα πλαίσια της διερέυνησης αξίζει να δω, το υλικό της μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πλήρης επιβεβαίωση και σημειώστε το όνομα. Η κοπελιά το έχει, το αγαπάει, το ζει έντονα επι σκηνής, σύνθια και ιδρωμένα κορμιά.

Μένω λίγο για τα DJ σετ που ακολουθούν αλλά τα βλέφαρα αρχίζουν να χοντροβαραίνουν, ευτυχώς το ξενοδοχείο είναι δίπλα.

Σάββατο, Μέρα 2η

Ανάκτηση δυνάμεων, χορταστικό πρωινό και κουβέντες με τον Δημήτρη και την Ιωάννα από τους Selofan και τον Alex Baker από το post-punk.com Ανάμεσα στα θέματα η επιστροφή επί σκηνής της Anja Huwe μετά από 35 χρόνια. Οι Selofan θα μοιραστούν την σκηνή μαζί της και στην αυριανή τους εμφάνιση στο Παρίσι. Ο Alex μου αναφέρει οτι γνωρίζει άτομα που έχουν έρθει από Αμερική και Ιαπωνία για πάρτη της. Ο κόσμος την λατρεύει, γνωστό αυτό, θα επανέρθουμε στον ρόλο αυτής της αγάπης παρακάτω.

Ξεκίνημα στις 18:40 (το πρόγραμμα τηρείται με σχετική ευλάβεια) με τους Chalk από το Μπέλφαστ -και σας παρακαλώ σημειώστε κάπου αυτό το όνομα, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα ανέβουν οι μετοχές τους προσεχώς (ο Λεωνίδας Σκιαδάς συμφωνεί σε αυτό). Στιβαροί επί σκηνής με τις εξάρσεις τους και πολύ καλό υλικό στα μπαγκάζια τους.

Αμέσως μετά βουρ για την μικρή σκηνή του Paard και την Shilpa Ray. Shilpa is definitely a punk rocker, με τους μακρομαλλιάδες μουσικούς στην μπάντα της αισθητικά μοιάζει λίγο παράταιρη μέσα στους γκοθάδες αλλά το έχει η άτιμη, το έχει και θόρυβο ξέρει να δημιουργεί και μελωδία.

Κάθε φεστιβάλ περιέχει και ένα act που δεν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Το έχουμε ζήσει στο Primavera πολλάκις (λέξη κλειδί Gary Numan), κανόνας επιβεβαιωμένος. Στο Grauzone ο μουντζούρης κάθισε στους Xeno & Oaklander, πως λέμε Προσδοκίες & Απογοήτευση. Θαμμένα φωνητικά, μπουκωμένος ήχος, υπερβολικά πολλά καλώδια & εξοπλισμός, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Liz Wendelbo ο ήχος εκνευρίζει και ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά τριγύρω μου και βλέποντας τις γραμμές να αραιώνουν και τα κενά να μεγαλώνουν σαν να έχουν υποστεί ακραίο τριχοπτωτικό σοκ, δεν είμαι ο μόνος με αυτή την εντύπωση. Αυτό είναι και το ζοριλίκι της εμφάνισης σε φεστιβάλ, μεγαλύτερο κοινό το οποίο όμως έχει εναλλακτικές και αποχωρεί αν δεν ικανοποιηθεί. Hard but fair.

Περιέργως λίγο πριν τις 21:30 που είναι προγραμματισμένη η εμφάνιση της Anja Huwe η σκηνή δεν έχει τιγκάρει όπως το περίμενα, πιο πολύ μοιάζει με εικόνα γηπέδου σε αγώνα Champions League που όλοι εμφανίζονται τελευταία στιγμή για να επιβεβαιώσουν το sold out. Εδώ έχουμε καθυστέρηση, η μπάντα πλην της Anja εμφανίζεται ξεκινά με την εισαγωγή του ‘Boomerang’ για να σταματήσει, να τους μαζέψει όλους η Mona Mur και να αποσυρθούν στα παρασκήνια.

Νευρικότητα και άγχος στην πρωταγωνίστρια υποθέτω (σκέψη που επιβεβαιώθηκε με το πέρας της συναυλίας). Απόλυτα φυσικολογικό. Τριανταπέντε και βάλε χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία εμφάνιση, συν ένα κρύωμα, δεν θέλει και πολύ το άγχος να κυριαρχίσει. Αντίστοιχα αμήχανο το ξεκίνημα, τα πατήματα δεν είναι καθόλου σταθερά αλλά όπως πολλάκις εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι το έχουμε βιώσει σε πολλούς αγώνες, η αγάπη και η ενθάρρυνση του κοινού μπορεί να κάνει θαύματα.

«Wir lieben dich, wir lieben dich» της φωνάζουν και χειροκροτούν έντονα και ουπς η Anja τα πιάνει τα θετικά vibes και απογειώνεται και μαζί της και όλοι εμείς κάτω από την σκηνή και η υπόθεση εξελίσσεται σε θρίαμβο, 3-0 καλώστα τα παιδιά!

For the Love of Anja το λοιπόν και αποθεωτικό τελείωμα με Mondlicht/incubus Succubus/Qual/Hideaway με τις ανατριχίλες να δίνουν και να παίρνουν.

Λίγες μέρες αργότερα ο Λεωνίδας Σκιαδάς θα ανακοινώσει και επίσημα την έλευση της στο Death Disco Open Air Festival 2025 στις 20-21 του Σεπτέμβρη οπότε ραφτείτε ανάλογα.

Προσωπικά είμαι παραπάνω απο συγκινημένος που αξιώθηκα να το ζήσω και αυτό 40 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που είχα δει τους Xmal Deutschland στην θρυλική Zeche στο Bochum.

Τριγυρίζω λίγο σαν χαμένος, χορεύω με DAF και Depeche Mode στο φουαγιέ και βλέπω λίγο το εντυπωσιακό show που θυμίζει έντονα Pet Shop Boys της Geneva Jakuzzi αλλά δεν είμαι για πολλά πολλά πλέον.

Κυριακή, Μέρα 3η.

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη από το πρωί, οπότε μην περιμένετε review αυτής της μέρας. Δυστυχώς πάπαλα.

Για την ιστορία θα αναφέρω οτι εμφανίστηκαν οι Sacred Skin, Topographies, Crows, Anika, Night in Athens, Adult, Geneva Jakuzzi, Errorr, Tr/st, Kris Baha και Negative Gears.

Καθόλου άσχημο lineup για κλείσιμο.

Τα ασήμαντα:

Το Paard με τα δύο μπαλκονάτα επίπεδα και τα μεταλλικά κάγκελα σε σχήμα Πι γύρω από τον κεντρικό χώρο μου φέρνει αναμνήσεις από το club που εμφανίζονται οι Bauhaus στην ταινία Hunger με τον Bowie και την θεά Deveuve.

Το βίγκαν κεμπάπ εξαιρετικό, η τιμή του στα 8+ στα όρια. Η μεσαία βαρελίσια Grolsch στα 5-. Fair enough. Άμεση εξυπηρέτηση.

Συνεχόμενα, δυνατά DJ-set καθόλη την διάρκεια με μπόλικο χορό. Μου θύμισε καταστάσεις από τα 80s.

Το ξενοδοχείο Ibis με μειωμένη τιμή για τους επισκέπτες του φεστιβάλ, κάτι παραπάνω από άψογο, χορταστικός μπουφές και σε απόσταση 200 μέτρων από το Paard, μέγιστο φεστιβαλικό προσόν για τις απαραίτητες αναγκαίες ανάσες (Το Primavera μας έχει μάθει πολλά

Οι μισές μπάντες και δημοσιογράφοι εδώ έμεναν.

Το ρεζουμέ:

Κάτι παραπάνω από πετυχημένο. Sold out, good vibrations, χαρούμενες φάτσες επί και υπό της σκηνής. Μου θύμισε Primavera πριν την γιγάντωση του τότε που όλα ήταν πιο απλά, πιο ανθρώπινα και ωραία. Φτιάχνεται από οπαδούς με την συμμετοχή οπαδών (δεν έχω ακόμα γνωρίσει μουσικό που να μην είναι οπαδός) για οπαδούς με άφθονο μεράκι και αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας του συν το άψογο curating που αναμιγνύει στη σωστή αναλογία το ρετρό με το φουτουριστικό. Εδώ θα δείτε και θα ακούσετε τα ονόματα του αύριο. Στοχεύουν ήδη στο διεθνές κοινό και θα πάνε ακόμα ψηλότερα. Νο1 urban music festival αυτή την εποχή.

Ραντεβού του χρόνου στο αριστερό ηχείο. Το επόμενο Grauzone Festival θα διεξαχθεί απο 5 μέχρι 8 του Φλεβάρη του 2026 και τα early birds tickets είναι ήδη διαθέσιμα.

Τα πάντα όλα γύρω από το φεστιβαλ θα τα βρεις εδώ.