Live στο Μύλο

Το "Έναρξη: 21.30" έγινε χαλαρά 22.45 προφανώς γιατί δεν είχε μαζευτεί το αναμενόμενο κοινό. Ωστόσο είναι σημαντικό ότι ήταν πολύ νεανικό κι ας μην ήταν πολυπληθές. Ανάμεσά τους ως θεατές και αρκετοί μουσικοί της πόλης. Κόσμος αρκετός και στο απάνω πάτωμα. Στο κέντρο της σκηνής η θερεμίνη της May Roosevelt.

Βγήκε καθυστερημένα όπως προείπα. Στο πλάι ένα μικρόφωνο κι ένα ψηφιακό βοήθημα για την προ-ηχογραφημένη ατμόσφαιρα. Τα κύματα της θερεμίνης ζέσταναν το χώρο. Κι άρχισαν να καταπλέουν μοτίβα δημοτικών τραγουδιών αποστεωμένα, μινιμαλιστικά, ολίγον τι γκροτέσκα... καράβια πειρατικά σε θολά νερά, σε καιρούς ομιχλώδεις, νεφελώδεις και αβέβαιους, προς άγνωστον κατεύθυνσιν με βάρκα την ελπίδα. Το σετ κράτησε λίγο ή έτσι μου φάνηκε και η, πάντα σεμνή και θεατρικά ντυμένη, Roosevelt δεν ξαναβγήκε παρά μόνο για να μαζέψει πολύ προσεκτικά τον εξοπλισμό της. Παρά το χειροκρότημα που ζητούσε λίγο ακόμα από κείνη και την ψυχή της.

Οσονούπω το κατάστρωμα κατέλαβε το πενταμελές πλήρωμα των gravitysays_i. Γέμισε παρουσίες και τα όργανα πήραν ζωή και λάλησαν. Κι ο κόσμος συσπειρώθηκε ακόμη κοντύτερά τους, ν' ακούσει τις ανάσες των λύκων, τα αλυχτά τους κι όχι μόνο τον ήχο. Ξεκίνησαν με το ομώνυμο κι αμέσως απλώθηκε μια γλυκιά συγκίνηση, μια οικειότητα, μια γνώριμη αίσθηση, κι ας είχαν τρία χρόνια να μας έρθουν. Το σετ κράτησε μαζί με το ανκόρ μέχρι τη μία περίπου. Ο ήχος τους πιότερο ροκ και ηλεκτρακουστικός, περισσότερο "αναλογικός" απ' ότι στους δίσκους, πιο δυναμικός, άμεσος και εξωστρεφής. Η μελωδία στη βάση, ένα μινόρε που κρύβει μελαγχολία και περηφάνια.

Κορωνίδα το Cry-out, αλλά και τα Figures of Enormous Grey. Οι εναλλαγές του Πατεράκη από την κιθάρα στο σαντούρι κατανυκτικές κι άλλοτε τρεχαντήρια, τα τυμπανοκρούσματα του Ρέτσου πότε στακάτα και πότε στο παρασκήνιο, το μπάσο σχεδόν πανταχού παρόν, η δεύτερη κιθάρα και το καθιστό αρμόνιο να ολοκληρώνουν τη γλυκιά ψυχεδέλεια και την απόλαυση ν' ακούς κάτι από τα παρελθόντα, τα παρόντα, τα μέλλοντα, σε συσκευασία "πάντα ρει". Εικόνες κινηματογραφικές περνούν εμπρός μου και σκέψεις υπεραντοχής για όλη αυτήν τη μαυρίλα που μας ζώνει. Είναι ανεβαστικό και τονωτικό όταν διαπιστώνεις ότι η νεοπτωχοποίηση γεννά τέτοια σπουδαία ποίηση.

Σκέφτομαι το αυτονόητο στα λόγια τους, για όλη τη διαδρομή που ακολούθησαν: Ευτυχώς που έχει πλάκα γιατί αλλιώς δε θα 'χε πλάκα!

Παίξαν -λένε- κι απ' το επερχόμενο Quantum Unknown αλλά οι σκέψεις μου γίναν πουλιά.