The Greatness of the Magnificence

Παρασκευή 6/12/2002 - Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα
Αν και η βροχή είναι συνεχής και η πρωτεύουσα, όπως πάντα, παροιμοιώδης, η χθεσινή βραδιά στο ΜΜΘ ήταν αναπάντεχα εκπληκτική... Τη βραδιά άνοιξαν οι Sweetohm, αδελφό γκρουπ των Washing Casper, έχοντας και ένα νέο cd το οποίο προς το παρόν θα διανέμεται μέσω e-mail οι οποίοι κατ' εμέ παίξανε ένα από τα καλύτερά τους σετ. Μετα-πανκ συνθέσεις καθώς η φωνή της μπασίστριας έκανε και τη διαφορά από αναλόγου ύφους γκρουπ.

Τη βραδιά του Bristol menu (!!) άνοιξε ο Duncan Fleming (a.k.a. War Against Sleep), παρουσιάζοντας συνθέσεις νέες και παλαιότερες που στηρίζονταν σ' ένα σατιρικό έως και αυτο-σαρκαστικό καμπαρέ show. Ακολούθησαν οι Morning Star, στους οποίους εκτός από τον Jesse D.Vernon, έπαιξαν οι Jim Barr, μπάσο, οι κοπέλλες των Mooz, Rasha & Paula στα 2α φωνητικά και ο Αndy Smith, ντραμς.

Ο Don Mandarin, τραγούδησε 'πάνω' σε προ-ηχογραφημένες ποπ-ροκ 'επιτυχίες' των 70ς-80ς, κάτι σε στυλ καραόκε αλλά όχι ακριβώς, αφού είχε παρέμβει κάπως στο τελικό αποτέλεσμα...

Kαι για το τέλος και ενώ η βροχή δυνάμωνε, εμφανίστηκαν οι φοβερές Mooz... Κιθάρες, μπάσο, τσέλο, πάνκικα ντράμς, 4απλά φωνητικά, θεατρική παρουσία, και πολλές εκπλήξεις από τα κορίτσια που κλείσανε με τον θεαματικότερο τρόπο την 1η βραδιά και μας θύμισαν τις ένδοξες στιγμές των X-Ray Spex, Raincoats κλπ γκρουπ αναλόγου ύφους και πάνω απ' όλα ήθους !!!

Σάββατο 7/12/2002 - Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα
Η δεύτερη μέρα, καθώς η βροχή είχε σταματήσει, βρίσκει στο ΜΜΘ τους μισούς μουσικούς από την ομάδα του Bristol να κάνουν πρόβες από τις 11.00 πμ, καθώς είχε γίνει δεκτό το αίτημά τους για πρωινές πρόβες από τους υπεύθυνους του χώρου!! Το απόγευμα συνεχίστηκε με βόλτες στην Ακρόπολη και την Πλάκα, φαγητό σε κοντινό παραδοσιακό μαγειρείο, όπου και ότι υπήρχε στην κουζίνα καταναλώθηκε από τους 12 Bristolians... σε χρόνο μηδέν. Και καθ' ότι Σάββατο βράδυ, και οι Αθηναίοι βγαίνουν μετά τις 22.00, το πρόγραμμα άρχισε κάπως αργότερα.

Την βραδιά άνοιξαν οι Plug, ένα σχήμα με τις Jessica και Rasha από τις Mooz,στα φωνητικά και τις κιθάρες, τον Andy στο πιάνο, και τον Jim Barr στο μπάσο, οποίοι ζέσταναν το 'παγωμένο' από το κρύο κοινό, που ολοένα και γέμιζε το Μουσικό Θέατρο.

Ακολούθησαν οι Tabernacle, δηλαδή ο Duncan (War Against Sleep) και ο Patrick (x-Strangelove) στο πιάνο και κιθάρα αντίστοιχα, παίζοντας κυρίως διασκευές και χαμηλώνοντας κάπως τους τόνους. Τρίτος εμφανίστηκε ο Don Mandarin, ο οποίος συνοδεία προ-ηχογραφημένων μελωδιών μέσω minidisc, τραγούδησε δικά του τραγούδια και άφησε καλές εντυπώσεις για ένα τέτοιο 'δύσκολο' είδος, καραόκε.

Η ώρα πλησίαζε μεσάνυχτα και οι Jukes ανέβηκαν στη μικρή σκηνή. Η Tammy, στα ντράμς και τα φωνητικά, η Rasha στο μπάσο, ο Jesse στην κιθάρα, και ο Andy στο πιάνο. Η έκπληξη της βραδιάς ειλικρινά, αφού οι περισσότεροι περίμεναν τους Morning Star. Τα αιθέρια φωνητικά της ντράμερ Tammy Payne και η ηρεμία με την οποία έπαιζε μας μετέφεραν σε περασμένες δεκαετίες, και κάναν τους Jukes να ξεχωρίζουν. Σύντομα κυκλοφορούν το 1ο τους cd, πληροφορίες στο : tamsongsinger@yahoo.co.uk

Και τελευταίοι οι Morning Star, το σχήμα του 'Jesse' David Vernon, τον οποίο ακολούθησαν στην σκηνή όλες οι Μοοz, ο Andy στο πιάνο και ο Βέλγος Sebastian στην φυσαρμόνικα και κιθάρα, ιδρυτής του label top5records.net. Πάνω από 1 ώρα έπαιξαν πολλά παλαιότερα αλλά και νέα κομμάτια, ενώ σε μερικά κομμάτια προστέθηκαν στην παρέα η Νατάσσα Χ στην τρομπέτα και ο Βασίλης Σαλτίκης στο σαξόφωνο.

Εκπληκτική βραδιά, η οποία τελικά έκλεισε στις 4.00 π.μ., αφού το πάρτυ συνεχίστηκε με διάφορα τζαμαρίσματα των μουσικών αλλά και χορευτικές επιδόσεις από αρκετούς επώνυμους παρευρισκόμενους!!

Κυριακή 8/12/2002 - Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα
Τελευταία ημέρα του τριημέρου και εξίσου παγερή, οι φίλοι μας μετά την καθιερωμένη πρόβα και τελευταία βόλτα στο ιστορικό κέντρο, συγκεντρώθηκαν και πάλι στο νέο τους 'σπίτι' για την τελευταία αποχαιρετιστήρια βραδιά. Ξεκίνησαν πρώτα δύο Αθηναϊκά σχήματα, οι The Hamlets και οι Lois Lane οι οποίοι ήταν η καλύτερη επιλογή για το φεστιβάλ, καθώς πολλά από τα μέλη τους είτε έχουν Βρετανική καταγωγή, είτε στενούς δεσμούς με τη Γηραιά Ήπειρο. Σύντομα θα γράψουμε περισσότερα γι'αυτούς.

Αρκετός κόσμος ξανάρθε στο ΜΜΘ για την τελευταία βραδιά, και πρώτοι βγήκανε οι Jukes για ένα μικρό σετ.
Πενταμελής ήτανε η μπάντα που συνόδευσε τον Patrick Duff τον ρομαντικό τροβαδούρο, πρώην Strangelove, ο οποίος όμως δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει υλικό λόγω διαφόρων οικονομικών προβλημάτων που τον κατατρέχουν από την διάλυση του σχήματος. Θα σας κρατάμε ενήμερους.

Τέλος οι Invisible Pair of Hands καταχειροκροτήθηκαν, παίξαν με εννέα άτομα επί σκηνής, ό,τι καλύτερο από τη δισκογραφία τους και όχι μόνο, και ξεπουλήσανε όλα τα t-shirts και τα cds, τα οποία είχανε φέρει μαζί τους.

Υ.Γ.Είναι δύσκολο αλλά και ανούσιο μερικές φορές να περιγράφεις μουσικά δρώμενα, γιατί απλά πρέπει να είσαι εκεί και όχι να διαβάζεις γι'αυτά. Και φυσικά δεν είναι αρκετό αυτό. Ούτε και αντικειμενικότητα υπάρχει όσο και να προσπαθεί κανείς. Ηλέκτρα Παπαθανασίου

- - - -

(Ξανά) Παρασκευή 6/12/2002 - Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα
Nα πω και γω τη γνώμη μου για το The Greatness of the Magnificence Festival, ε, ε ????... όχι δεν μπορώ, θα την πω. Λοιπόν, αρχίζω.

Από τα δρώμενα της Παρασκευής, (τότε μόνο πήγα) το πιο ενδιαφέρον ήταν μάλλον οι ντόπιοι Sweetohm. Καλά, ας μην κρύψω πως μόλις τους είδα να βγαίνουν στη σκηνή μία μαυρίλα με άγγιξε, καθότι οπτικώς μου έκαναν φτυστοί το βαρετό και εξυπνακίστικο σχήμα που πάγωσε το Αν την Τετάρτη παίζοντας σαπόρτ στους Black Heart Procession (άλλο δράμα...). Από το πρώτο κομμάτι όμως, οι ευεργετικές διαφορές ήταν εμφανείς, το εξαντλητικό βουητό των "παίζουμε αυτοσχεδιαστικά" Washing Casper είχε μείνει κλειδωμένο στη Σολωμού, και τούτο εδώ το σχήμα είχε και μελωδίες και γκάζια και τα αναπόφευκτα, ολίγον πολυφορεμένα, Godspeed στολιδάκια.

Μετά από αυτήν την εισαγωγή που με γέμισε με (φρούδες) ελπίδες, περάσαμε στο ψητό. Και... ως δια μαγείας... Έλα Λούις στον τόπο σου! Ένα ασπρουλιάρικο Εγγλεζάκι με μισανθρωπική εμφάνιση και πόνο στην ψυχή, καθισμένο στο πιάνο, πλινκ πλονκ, Πήτερ Χάμιλλ άνευ μελωδίας και εσωτερικής έντασης, και με όνομα αντίστροφο της πραγματικότητας... War Against Sleep? Your endless Stillnox supply, θα έλεγε ο βασανισμένος insomniac μέσα μου...

Το δεύτερο Βριστολέζικο γκρουπ ήταν ένας χαρωπός τυπάκος με σγουρά μαλλάκια και γυαλάκια και την άνοιξη στην καρδιά και ένα τσούρμο φίλους του (καλά, ήταν μέλη των άλλων γκρουπ, πράγμα που ποσώς με ενδιαφέρει) να κάνουν ααα ως πίσω φωνητικά και να τραγουδάν και πρώτη γραμμή σε κομμάτια με πάνω από δυό νότες εύρος. Χαρωπή και ανέμελη ποπ (μα τα γκρουπ της Cherry Red δεν αυτοκτόνησαν ομαδικά στα τέλη της δεκαετίας του 80?) κουνηθήκαμε δεξιά, κουνηθήκαμε αριστερά, μας κατέλαβαν τα cute vibes... Αν τον έβλεπα να τραγουδά σε πεζόδρομο του Κέντρου μπορεί να με έπιανε συγκίνηση και να του έστελνα ένα γλυκό χαμόγελο... (μπορεί πάλι όχι).

Επόμενος ο κος Don Mandarin που μας ξαναγύρισε πίσω σε μέρες δόξης λαμπρής (δεκαετία του 80), όχι όμως για το good stuff, Duran Duran, OMD, Samantha Fox, αλλά για τo τάχα μου - είμαι - προβληματισμένος - πειραματιστής - και - αποδομώ - την - ποπ - και τραγουδώ τα δικά μου πάνω από εμπορικά μπητ. Όχι πως δεν ήταν ευχάριστος, αλλά την επόμενη φορά να καλέσω τη Μαμά μου να τραγουδήσει σε background Suicide τη Γερακίνα... Αυτό θα ήταν μια πραγματικά επαναστατική industrial - ethnic αποκάλυψη, me thinks.

Το πολιτιστικό δρώμενο έκλεισε με τις πολυαναμενόμενες (δεν έχω στοιχεία, έτσι το λέω) Mooz, τέσσερα κορίτσια που η εμφάνισή τους προκάλεσε προώθηση στα έμπροσθεν του θηλυκού στοιχείου του κοινού, το οποίο εμφανώς φλεγόταν (-μασταν) από ανυπομονησία να ανακαλύψει τη νέα αληθινά εναλλακτική κοριτσίστική μπάντα που θα κλείσει στην καρδιά του (μετά την αναγωγή των Εlectrelane σε εθνικές μας indie σταρ). Λοιπόν, οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι κοπέλες είχαν : πλάκα, ιδέες, μπάσο/ντραμς κατευθείαν βγαλμένα από τα μετά πανκ girl group (εγώ κουνιόμουνα), και από κεί και πέρα φωνή κιθάρα και βιόλα (!) να βαράν η καθεμία το δικό της χαβά. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι βαρετή και συντηρητική και να ψήφισα Φώφη στις εκλογές, αλλά νομίζω ότι είναι ΠΟΛΥ εύκολο να γράψεις και να παίξεις τέτοια μουσική, χωρίς μελωδία, συγκίνηση και δράμα, παρά μόνο κακό- (η καλό-, δεν έχει και τόση σημασία) -χωνεμένες επιρροές από ό,τι έχει περάσει κατά καιρούς εκ των ακουστικών οργάνων σου.

Τις άλλες μέρες του φεστιβάλ δεν παρευρέθην, είμαι όμως σίγουρη ότι κάτι σαν τα παραπάνω έλαβε χώρα.

Και φτάνω στο λόγο που κάθισα κι έσκασα αρκούντως για να γράψω όλα τούτα.

Τι νόημα έχει ένα φεστιβάλ ημιερασιτεχνικών, ψιλομπαγιάτικων σχημάτων που το μόνο τους διακριτικό στοιχείο είναι ότι προέρχονται από την ίδια επαρχιακή Αγγλική πόλη; Και γιατί έπρεπε εμείς «το κοινό» να παραβρεθούμε κι εδώ, όπως έπρεπε να παραβρεθούμε και σε ανάλογων φιλοδοξιών παρουσιάσεις μετριότατων συγκροτημάτων (Αν/Ολον, εσένα κοιτάω), σε επαναλαμβανόμενες συναυλίες άνευ ουσίας, με εισιτήριο 15 και 17 ευρώ (που οι περισσότεροι εξ' ημών δεν βρίσκουμε στο δρόμο), γιατί διαφορετικά «δεν στηρίζουμε την προσπάθεια δημιουργίας εναλλακτικής λάιβ σκηνής στην Αθήνα». Να τη βράσω την εναλλακτική λάϊβ σκηνή αν πρόκειται να είναι μουλιασμένη στη ναφθαλίνη και στη μιζέρια...!!!! Να τη βράσω χίλιες φορές!! Γιατί οι κ.κ Οργανωτές δεν βαστάνε τα φράγκα και την ενέργειά τους για να φέρουν λιγότερα αριθμητικά συγκροτήματα που όμως πάνω από τρεις άνθρωποι στον κόσμο (και όχι μόνο στο χωριό τους) τα έχουν τέλος πάντων δει και ακούσει και μαρτυρούν ότι είναι σε θέση κάτι να κουνήσουν εντός μας και εκτός μας ... ??? Προηγούμενο υπάρχει (Godspeed, Electrelane). Επόμενο δεν ξέρω πότε θα αξιωθούμε να δούμε.
Miss GiveandTake, at your service.
Τώνια Παπαδοπούλου

- - - -

Τρίτη 10/12/2002 Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Λένε ότι μία φωτογραφία αξίζει όσο χιλιάδες λέξεις. Υποθέτω λοιπόν ότι όλες αυτές που βλέπετε τώρα ίσως και να μπορούν να περιγράψουν όλα αυτά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για το πόσο ωραία περάσαμε με τους φίλους μας από το Bristol. Όχι, αυτή τη φορά δε θα διαβάσετε «κριτική» για το φεστιβάλ. Όσοι είμασταν στην Υδρόγειο απολαύσαμε μουσικές και ήχους που σπάνια ακούμε σ'αυτή την πόλη.

Πάντως όσοι δεν έχετε τους δίσκους τους, ψάξτε τους όσο είναι ακόμα νωρίς. Να είστε σίγουροι πως αξίζει τον κόπο.

Πέρα από καλοί καλλιτέχνες, όλοι τους ήταν και υπέροχα άτομα. Μαζί με την Ηλέκτρα τους ζήσαμε και πέρα από τις έξη ώρες του festival. Θαυμάσαμε μαζί την οργανωτικότητα του Jesse, τον ευγενέστατο και χαμηλών τόνων Jim, τις απορίες της Paula, το πόσο πολύ απόλαυσαν τη ρετσίνα και το τσίπουρο, ειδικά ο Sebastian κι ο Adam, την υπέροχη τρέλα που διακατέχει τον Patrick τον οποίο ευχαριστώ για όσα μου είπε στο ξενοδοχείο τα ξημερώματα της Τετάρτης, όταν είχε φτάσει πλέον η στιγμή να αποχαιρετιστούμε. Η Jessica υπέροχη συνομιλήτρια και καταπληκτική περφόρμερ, η παιδικότητα της Emy, ο Martin, o Duncan, η Tammy, όλοι τους καταπληκτικοί, παιδιά όπως και η Rasha με την Αιγυπτιακή ομορφιά της.

Χιλιάδες ευχαριστώ για την Ηλέκτρα. Το ότι θα την έβλεπα να κάνει τον σερβιτόρο, ούτε θα μπορούσα να το φανταστώ!!! Κρατάμε εκπληκτικές αναμνήσεις και πλέον έχουμε νέους φίλους. Και όλα αυτά μέσω της κοινής μας αγάπης : της μουσικής που για μια ακόμα φορά απέδειξε πόσο πανέμορφος δίαυλος επικοινωνίας είναι και έκανε έστω και για δυο βράδυα τον χειμώνα να μοιάζει λιγότερο γκρίζος και περισσότερο χρωματιστός. Να είστε καλά παιδιά και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.

Εμφανίστηκαν : Tabernacle, War Against Sleep, Mooz, Don Mandarin, Morning Star, Patrick Duff, The Invisible Pair of Hands. Άκης Καλλόπουλος

Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος