Do the Caveman
Ο Cave αποτελεί για πολύ κόσμο ιερό τοτέμ, έχει μεγαλώσει κάνα δυο γενιές με μαύρα παραμύθια και ξεπουπουλιασμένα χερουβείμ, τα κορίτσια αιχμαλωτίζονται από τον ποιητή-αλήτη με το στενό-στον-καβάλο-κουστούμι και τα αγόρια πουλάν τη μάνα τους για να του μοιάσουν. Τι κι αν έχει να βγάλει πραγματικά σπουδαίο δίσκο από το 1994, αν γούσταρε την bimbo Kylie Minogue, αν για πολύ καιρό αντικατέστησε τα σκληρά ναρκωτικά με τη ντρόγκα της θρησκείας, αν έγινε ένας μικρός δικτάτορας μες τους Bad Seeds και έκανε τους "στρατηγούς" του Blixa και Mick Harvey να αποχωρήσουν. Στη Ελλάδα πίνουμε νερό στο όνομα του Cave και αν τα πάντα διαλυθούν και οι θεσμοί καταρρεύσουν αυτός πάλι όρθιος θα μείνει. Τι έγινε λοιπόν και ματαιώθηκε η συναυλία στη Θεσσαλονίκη ενώ στη Μαλακάσα μετρούσαμε τόσο λίγοι;
Οι Grinderman δυστυχώς δεν είναι Nick Cave and the Grinderman. Νομίζω πως όσοι ακολουθούν το brand name "Cave" χωρίς να παρακολουθούν και πολύ τη μουσική δεν τσιμπάνε το ίδιο με το όνομα μια μπάντας που τον περιλαμβάνει. O ήχος τους από την άλλη είναι τραχύς και επιθετικός. Ο Σαββόπουλος δεν βρίσκει ούτε ένα τραγούδι τους να διασκευάσει. Ο Cave μοιάζει να κλοτσάει με ανάποδο τακουνάκι ό,τι έκανε με τους Bad Seeds και να αναπολεί τα νιάτα του με τους Birthday Party. Τα album των Grinderman είναι ομολογουμένως καλά. Δεν είναι όμως αγαπημένα κανενός - εκτός από τους ίδιους που το διασκεδάζουν αφάνταστα καταπώς φαίνεται. Αυτά σε συνδυασμό με τις μνημονιακές μεσοπρόθεσμες αφραγκιές, την εθνική ραθυμία και το στου-διαόλου-τη-μάνα, εξοχικό Terra Vibe νομίζω ότι κράτησαν πολύ κόσμο μακριά από τον αγαπημένο τους. Εμένα πάντως όχι...
Έφτασα στις οχτώ αγχωμένη για να πιάσω καγκελάκι. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά είμαι κι εγώ ένα από τα θύματα της γοητείας του Νικολάκη και διατρανώνω την εμμονή μου περήφανα και αμετανόητα. Το θέαμα ήταν απογοητευτικό, όταν βγήκαν οι Callas που άνοιγαν ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Ίσως αυτό να τους επηρέασε παραπάνω από ότι έπρεπε γιατί έπαιξαν πολύ χλιαρά. Ίσως και ο χώρος να μην τους πήγαινε. Τους αδελφούς Ιωνά τους αναγνωρίζω ως "ταγμένους" σε αυτό που κάνουν και από τους ανθρώπους που δεν έχουν σταματήσει να στήνουν καταστάσεις που πλουτίζουν την εγχώρια καλλιτεχνική σκηνή. Σαν μπάντα παίζουν σαφώς καλύτερα από την τελευταία φορά που τους είδα, αλλά αυτό το support δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Είχα κάθε πρόθεση να υπερβάλω για την εμφάνιση των Grinderman αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα με ξεπέρασε και ότι και να πω μου φαίνεται λίγο. Δε θυμάμαι να έχω δει καλύτερη εμφάνιση του Cave, που να μου γρατζουνίσει η γάτα τα βινύλια του! Η μπάντα βγήκε εν μέσω επευφημιών ντυμένη, κλασσικά, στην πένα. Ο Cave φορούσε λαμέ μαύρο κουστούμι που θα ζήλευε και ο Βοσκόπουλος εποχής "Νεράιδας". Ακόμα και ο άνθρωπος των σπηλαίων που ακούει στο όνομα Warren Ellis ήταν σαν γαμπρός. Για ένα τραγούδι μόνο. Μετά το "Mickey Mouse" με το οποίο άνοιξαν δυνατά τη συναυλία τα καθωσπρέπει τελείωσαν. Τα σακάκια πετάχτηκαν στον αέρα και ο Cave βρέθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας να κάνει ...πλονζόν και να προσγειώνεται στο κοινό! Ευτυχώς επεκράτησε αυτοσυγκράτηση και δεν τον κατασπάραξαν παρά τον άφησαν να τραγουδήσει σε ένα παρατεταμένο stage diving το μισό "Warm Tamer" πριν τον ψαρέψει το crew και τον γυρίσει στη σκηνή.
Το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης συναυλίας το έβγαλε στο καγκελάκι κάνοντας δοκό αλά Νάντια Κομανέντσι, σκαρφαλωμένος όσο πιο κοντά γινόταν στο κοινό που τον ρουφούσε αχόρταγα, τον άγγιζε, τον χούφτωνε, τον λάτρευε σαν τον υπέροχο τσαρλατάνο που είναι. Μια παρέα με ξύλινα σπαθιά και περικεφαλαίες εμπνευσμένα από "Heathen Child" (ελπίζω) είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του. Ο Cave έχει τον τρόπο να είναι αχαλίνωτα νάρκισσος και συγχρόνως αξιοσέβαστος και σοβαρός. Από πίσω του ένας roadie τον μάζευε κάθε που έπεφτε σαν να έπιανε τα ριμπάουντ. Στη σκηνή να γίνονται επίσης επεισόδια με αρχηγό τον αρχικανίβαλο Waren Ellis. Βάραγε, ούρλιαζε, χτυπιόταν στο πάτωμα, έπαιζε βρώμικες κιθάρες, χτυπιόταν στο βιολί φόραγε το δοξάρι στο πουκάμισο σαν να ήταν βέλος στη φαρέτρα.
Ο Cave όταν παίζει τον έχει στην άκρη του ματιού του. Partners in crime... Η χημεία τους δουλεύει όχι μόνο στο στούντιο, αλλά πολύ περισσότερο στη σκηνή και είχαμε μιάμιση ώρα να πειστούμε γι αυτό μια για πάντα. Ο Martyn Casey έπαιζε μπάσο σχεδόν ακίνητος με ένα βλέμμα σα να είχε μόλις δει φάντασμα ενώ ο Sclavunos με ροζ-σομόν κουστούμι χτυπιόταν πάνω σε ένα ροζ επίσης ταμπούρο και μου θύμισε αυθόρμητα τον Mr. Pink από το Reservoir Dogs. Το encore κύλησε ελαφρώς πιο ήσυχα με πέντε ακόμα κομμάτια όπως το Palaces of Montezuma που αφιέρωσε ο Casey στην κόρη του που γινόταν 19 χρόνων για να θυμηθούμε ότι αυτοί οι τύποι που χτυπιούνται, πετάνε τα όργανα, αναποδογυρίζουν παρτιτούρες, ρίχνουν ο ένας τον άλλο κάτω και άλλες καγκουριές είναι πενηντάρηδες πάνω κάτω...
Στο τέλος της συναυλίας δεν κουνιόταν κανένας από τη θέση του, και ενώ οι roadies, έκπληκτοι είχαν σχεδόν μαζέψει όλη τη σκηνή ο κόσμος συνέχιζε να φωνάζει "κι άλλο", ένας μάλιστα σκαρφάλωσε στη σκηνή για να ενορχηστρώσει τις ιαχές καλύτερα, κάποιος φώναξε το εμπνευσμένο "Ρε Δασκαλόπουλε, πες του κάτι!", κανείς δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η ένταση.
Να το πάρει το ποτάμι ας μην αυτολογοκριθώ: τη στιγμή που στάθηκε στο κάγκελο στο ένα μέτρο περίπου από το σημείο που στεκόμουν και οι μπροστινές σειρές του τραβούσαν τα μπατζάκια με έπιασε ένα πείσμα. Μπορεί να παριστάνουμε τις εγκρατείς και σοβαρές αλλά οι περιστάσεις καλούσαν σε εκτροπή. Τέντωσα το χέρι μου να αγγίξω κι εγώ το αντικείμενο του πόθου. Τεντώθηκα, ξάπλωσα σχεδόν πάνω στο διπλανό μου και το σημείο που έφτασα ήταν ... ε ... ο γλουτός. Κοινώς μετά από είκοσι και χρόνια λατρείας, του έπιασα τον πισινό! Αυτά είναι κυρίες και κύριοι, ζήσαμε ιστορικές στιγμές και είναι κρίμα για όσους και όσες δεν ήταν εκεί να πιάσουν κι αυτοί ...πάτο.
