Paradise City

Κάθε εποχή χρειάζεται και έναν ροκ ήρωα, ένα ίνδαλμα κάτι από κάπου να πιαστείς να ξεσπάσεις την αντίδρασή σου ως έφηβος. Οι δισκογραφικές εταιρίες το ξέρουν καλά αυτό επίσης ξέρουν ότι τα κέρδη τους πέφτουν και βλέποντας το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους ψάχνουν απεγνωσμένα για μια σανίδα σωτήριας. Ο Jim Morrison είναι πολύ μπαγιάτικος πλέον και ο Cobain μούλιασε από την πολύ βροχή στο Seattle (παρασέρνoντας μαζί του και όλους του grunge πουρόκερς πλέον). Κάπου σε κάποιο γραφείο ένας κύριος με κλιπ στην γραβάτα του θα σκέφτηκε: "Καλές αυτές οι αδερφές οι Arctic Monkeys αλλά αν τους βγάλουμε παγκόσμια περιοδεία δεν θα βγάλουμε μία. Όχι, όχι χρειάζεται κάτι πιο δραστικό. Κάποιος να ξυπνήσει τον Axl παρακαλώ!" Έτσι και έγινε, τον σενιάρανε τον φτιάξανε και νάτος εδώ στην Mαλακάσα να μας τραγουδάει το "Sweet child o' mine" πιο φρέσκος από ποτέ. Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από λίγο νωρίτερα.

Το τέλος της δεκαετίας του '90 κάθε άλλο παρά καλό στάθηκε για τους Guns N' Roses. Μάλιστα στην ταινία Can't Hardly Wait ένας από τους πρωταγωνιστές τραγουδάει το "Paradise City" ξεκινώντας το με την ατάκα "I know this song!" δείχνοντάς μας πόσο ξεχασμένοι ήταν έστω για την γενέτειρά τους. Σιγά, σιγά μπαίνοντας στην νέα χιλιετία οι πωλήσεις τους ανέβηκαν. Ειδικά με τα δύο άλμπουμ το "Live Era 87-93" και το "Best" τους είχαν απήχηση σε μια γενιά που δεν είχε φάει στην μάπα τα βιντεοκλίπ τους στο MΤv. Έτσι λοιπόν εν έτει 2006 είναι ίσως διπλά δημοφιλείς συγκριτικά με 7-8 χρόνια πριν. Βέβαια διάφοροι φίλοι, παλαιότεροι fans με κοίταξαν με ένα βλέμμα μισο-ζήλειας, μισο-ντροπής όταν τους είπα ότι για μένα αυτή θα ήταν η καλύτερη συναυλία του φετινού καλοκαιριού (οι Pearl Jam είναι το Σεπτέμβρη). Κάποιοι άλλοι που δεν ντράπηκαν πάντως ήταν εκεί. Δήλωσαν το παρών, είτε με Prada, είτε με Vans, δημιουργώντας ένα από τα πιο ανομοιογενή κοινά που έχω δει ποτέ. Όλοι αυτοί όμως μαζί ανεξάρτητα ταμπέλας και χαρακτηρισμού τραγούδησαν σχεδόν ολόκληρο το "Don't Cry", 15 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του σε δίσκο.

Star-star sucks big time και αυτό το κακό με τα βύσματα που παίζουν πριν από τα μεγάλα συγκροτήματα δεν θα σταματήσει ποτέ. 15,000 άτομα είχαν και τσιγκουνεύτηκαν να φέρουν ένα σοβαρό συγκρότημα για support. Αλλά έτσι για να βγάλουν τα σπασμένα από τους Rolling Stones.

Δέκα και κάτι οι νέοι Guns N' Roses βρίσκονται επί σκηνής. Το "Welcome to the Jungle" μας τρυπάει τα αυτιά και μέχρι να συνέλθουμε το διαδέχονται τα "It's So Easy", "Mr. Brownstone" και "Live and Let Die". Εκεί έχουμε και το πρώτο "γέμισμα" από τον Robin Fink (κιθαρίστας και των Nine Inch Nails). Ένα από τα διάφορα που κάλυψαν περίπου μισή ώρα από την συναυλία. Ελαφρώς ανησύχησα σε εκείνη την φάση μην τυχόν και δεν ξαναβγεί ο Axl. Αλλά οι πρώτες νότες του "Sweet Child O' Mine" λειτούργησαν κάτι παραπάνω από καθησυχαστικά. Στο "Knockin' On Heaven's Door" ζητάει από τον κόσμο να τραγουδήσει το ρεφραίν για να περάσει το "τεστ". Επίσης λέει ότι αν ξαναβγάλουν live δίσκο ίσως βάλουν αυτό το κομμάτι μέσα γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει το "Mr Dylan's deathbed". Στην συνέχεια ο μοναδικός από τους αρχικούς μουσικούς Dizzy Reed μας περνάει ένα δικό του τζαμάρισμα στο πιάνο. Ακούμε το πρώτο καινούριο κομμάτι "The Blues", όπου σε κάποια φάση ο Axl τραγουδάει όρθιος πάνω στο πιάνο. Στο "You Could Be Mine" ήταν τόσο πιστή η απόδοση στο αυθεντικό πού πίστευες ότι θα εμφανιστεί ο Terminator από πουθενά.

Έχουμε λίγο από το "Light My Fire" των Doors και ένα ακόμη γέμισμα. Το κοινό περιμένει υπομονετικά και μετά από το "Out Ta Get Me" o leader του σχήματος πέρνει θέση στο πιάνο για το πολυαγαπημένο "November Rain". Προς το τέλος του κομματιού πυροτεχνήματα αντικαθιστούν την βροχή και το σκηνικό είναι απίστευτα θεαματικό. Τα "Better" και "Madagascar" είναι δυο ακόμη νέα κομμάτια ανάμεσα στα οποία μεσολαβεί το καθαριστικό σόλο του "Don't Cry". Μετά το "My Michelle" έχουμε την παρουσίαση ενός ακόμη από το "πρώτα" μέλη του Izzy Stradlin στην κιθάρα που συνοδεύει στα "Patience" και "Nightrain". Κατά την διάρκεια του δεύτερου οι προβολείς που πέφτουν στα πλάγια της σκηνής μοιάζουν σαν ρόδες τραίνου.

Encore με το "Paradise City", κάτω από πυροτεχνήματα και χαρτοπόλεμο. Υποκλίσεις από την εννεαμελή μπάντα, ο Axl τυλιγμένος με την Ελληνική σημαία (ευτυχώς κανείς κάφρος δεν πέταξε πέτρες) και μια προσπάθεια να δείξει ένα πανό που έλεγε: "G n' R Welcome to Greece".

Σχετικά με την σκηνική του παρουσία, και χόρευε και έτρεχε και γενικά υπήρχε η αναμενόμενη κίνηση παρά τον σχετικά έξτρα όγκο του. Από την άλλη οι υποκλίσεις δεν ταιριάζουν στο "κωλόπαιδο" του rock n' roll και παρά τους πολύ καλούς μουσικούς ο Slash παραμένει αναντικατάστατος. Όπως και να έχει πάντως ήταν μια υπέροχη και γεμάτη βραδιά.

[φωτογραφίες - Anna Kweskin]