O Guru και τα 3 Gurunakia
Ο Guru είναι από τους σημαντικότερους ράπερ της ανατολικής ακτής, και ένας εκ των δυο Gang Starr. Εντούτοις, μας είναι πιο γνωστός από τη σειρά σόλο άλμπουμ με τίτλο Jazzmatazz vol. 1, 2, 3 και 4, με τα οποία εγκαινίασε έναν αυθεντικά καινούργιο ήχο: το fusion της jazz και acid jazz με το hip-hop. Με αληθινά ευφυείς ενορχηστρώσεις και τη συνεργασία μιας πλειάδας μαύρων μουσικών και τραγουδιστών της jazz και acid jazz, πέτυχε έναν ήχο φρέσκο, που ξέφευγε τελείως από τη μονοτονία στην οποία πέφτει συχνά το hip-hop. Εκείνη την εποχή, το πείραμά του γνώρισε εξαιρετική επιτυχία, ίσως επειδή τη δεκαετία του '90 υπήρχε μια ζωντανή και σφύζουσα σκηνή της acid jazz, από την οποία αντλούσε συνεργάτες, π.χ. τον εξαιρετικό κιθαρίστα Ronny Jordan, ή τις τραγουδίστριες Dee C. Lee, Carleen Anderson και Mica Paris. Τώρα πια, που η acid jazz έχει χαθεί (προσωρινά;) από το μουσικό χάρτη, ο Guru χρησιμοποιεί περισσότερους καλλιτέχνες του (ανέμπνευστου και υπερβολικά εμπορικού) αμερικάνικου R&B, όπως ο Omar και η Kelis. Ή για να το πω πιο καθαρά, το 4ο Jazzmatazz δεν συγκρίνεται με το 1ο.
Ωστόσο, περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία την εμφάνιση του Guru στην Αθήνα, μαζί με τον παραγωγό και ράπερ Solar και τους 7 Grand Players (έναν dj, έναν τρομπετίστα και έναν πολύ-οργανίστα, ο οποίος έπαιζε φλάουτο, κιθάρα, κήμπορντς κλπ). Το πρώτο μισάωρο, η συναυλία (η οποία εδέησε να αρχίσει στις 11.30 μμ), ήταν αρκετά άνευρη, αλλά σιγά-σιγά ζεστάθηκε και εξελίχθηκε σε μια αμιγώς hip-hop παράσταση. Πράγμα που υποθέτω ότι ικανοποίησε την πλειοψηφία του κοινού. Άλλωστε, έπαιξε και αρκετά από τα χιτ του (State of Clarity, Stand Up, Lift your Fist, Watch what you Say). Εντούτοις, όσοι πήγαμε περιμένοντας να ακούσουμε τον ήχο του Jazzmatazz, απογοητευθήκαμε. Εμπεδώσαμε φυσικά ότι είμαστε στην Athens, Greece, ότι η εταιρεία του Guru ονομάζεται 7 Grand Records (εξ ου και το όνομα του σχήματος, αφού παρότι 7 Grand Players, ήταν μόνο 3), ότι ο Guru έχει κόψει το ποτό 5 χρόνια και το κάπνισμα 1 ½ χρόνο, ότι πρέπει να θέλουμε ειρήνη (φαίνεται πως είναι γνωστό παγκοσμίως ότι η Ελλάδα εισέβαλε στο Ιράκ και παλιότερα στο Αφγανιστάν). Πέρα από αστεία, ένιωσα ότι είδα μια διεκπεραιωτική συναυλία - άντε να τελειώνουμε και μ' αυτούς τους ιθαγενείς. Δεν περίμενα φυσικά ότι ο Guru θα είχε μαζί του τον Ronny Jordan, τον Branford Marsalis ή τη Dee C. Lee, αλλά ο ήχος του ήταν υπερβολικά απογυμνωμένος για τις προσδοκίες μου.
Από ένα συνεχιστή της παράδοσης της μαύρης μουσικής όπως ο Guru, ο οποίος έχει εμφανιστεί σε όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ jazz (Μοντρέ, Χάγη, Blue Note Festival) και στο Royal Albert Hall, περίμενα περισσότερα. Όχι άδικα, αν λάβει κανείς υπόψη του το χαρακτηρισμό που του αποδίδει το allaboutjazz.com, "Ο Guru εκπροσωπεί τη συνέχεια της μαύρης αμερικάνικης μουσικής στον 21ο αιώνα. Ο καινοτόμος και δημιουργικός τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί το συντακτικό και τη σημειολογία της μαύρης πολιτιστικής έκφρασης που ονομάζουμε hip-hop, αποτελεί σήμερα την πρωτοπορία της σύγχρονης μουσικής".
Με άλλα λόγια, όπως είπε προσφυώς η Νάντια Πούλου, "ο Guru ήταν εκεί, ο Jazzmatazz φαίνεται ότι είχε αρρωστήσει!"
