Embrace the Gutter
Τελευταία φορά που είδα να απεικονίζεται με τέτοια συγκλονιστική και βίαιη λεπτομέρεια η φιγούρα του Θανάτου, ήταν στο Raging Bull του Scorcese, σ' εκείνη την αξέχαστη σεκάνς όπου ο Robinson βγάζει τελικό νοκ-άουτ τον LaMotta.
Είναι η μοναδική εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό αυτή τη στιγμή και μπορεί να συγκριθεί με την παρουσία του Mark Lanegan πίσω από το μικρόφωνο την Παρασκευή το βράδυ. Στέκεται με τα μάτια κλειστά και τα χέρια στο στήριγμα. Η φωνή του έρχεται από μέρη που δεν θέλεις καν να φανταστείς.
Το φως επάνω στο σταυρό, την κορόνα και τ' αστέρια που στολίζουν τα χέρια του κάνει τα πάντα πιο αληθινά.
Η μπάντα είναι απλά ανεπανάληπτη. Ο ήχος είναι κρυστάλλινος, ακούς τα πάντα και με τρεις κιθάρες, κονσόλα και δύο διαφορετικά keyboards στη σκηνή, είναι πολλά αυτά που θέλεις ν' ακούσεις. Το παίξιμο των Twilight Singers υπηρετεί και αναδεικνύει αυτά τα τόσο ιδιαίτερα τραγούδια των χαρισματικών frontmen της βραδιάς. Τα σόλο είναι καθαρτικά. Η ατμόσφαιρα απλά δεν μαζεύεται σε λέξεις. Η αντίδραση του κόσμου ήταν μάλιστα τόσο θερμή ώστε οι Twins έπαιξαν κομμάτια που από καιρό είχαν σταματήσει να περιλαμβάνουν στα σετ των αμερικανικών περιοδειών τους.
Θα σταθώ σε μερικά highlights μιας βραδιάς η οποία ήταν από κάθε άποψη, εκπληκτική. Δεν είναι όλα τα σπουδαία που είδαν τα μάτια μου αλλά είναι αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση.
:: O τρόπος που μουρμούριζε το "Thy Will Be Done" ο Dulli στο τέλος του Stations. Ναι, είναι χάλια αλλά είμαστε εδώ και παλεύουμε. Και λέμε και ζόρικα μπλουζ άμα λάχει. Ανεκτίμητος Twilight Singers τσαμπουκάς.
:: Ολόκληρο το Live With Me. Δεν ήταν οι τέλειες αρμονίες μεταξύ των Lanegan/ Dulli ούτε το απογειωτικό ρεφρέν. Ήταν η ειλικρίνεια στις φωνές τους όταν έλεγαν εκείνο το καταραμένο "Nothing's right..."
:: Το Spanish Doors. Πρόκειται για ακυκλοφόρητο b-side του επόμενου single τους, Idle Hands. Ακούγεται σαν gothic εκδοχή του Papillon και δεν έχω ιδέα γιατί δεν συμπεριλήφθη στο άλμπουμ.
:: Το απόσπασμα απ' το Shadow of the Season στο τέλος του Papillon. Το Fuzz ανατινάχτηκε.
:: Η επική εκτέλεση του Front Street. O Dulli κατέβηκε σε μια ράμπα που είχε στηθεί μπροστά από την πρώτη σειρά, τραγούδησε περπατώντας, ούρλιαξε, χτυπήθηκε και μας θύμισε γιατί το "We're gonna have some fun son..." είναι η κατάρα της χρονιάς.
:: King Only και Number Nine. Εκτός από τεράστια προσωπικά κολλήματα του γράφοντος, οι εκτελέσεις ήταν άπλα ανατριχιαστικές.
Οι Gutter Twins δεν θα γίνουν ποτέ γνωστοί στο ευρύ κοινό. Όχι επειδή δεν είναι καλοί μουσικοί ή επειδή δεν έχουν καλά τραγούδια. Κάνουν κάτι χειρότερο. Λένε την αλήθεια με τις κιθάρες στο 11. Και αυτό, ελάχιστοι το αντέχουν.
SETLIST: The Stations, God's Children, All Misery/Flowers, Live With Me, Seven Stories Underground, St. James Infirmary Blues, Down The Line, Who Will Lead Us?, I Was In Love With You, Bete Noire, Each to Each, Spanish Doors, Idle Hands, Front Street, The River Rise, Papillon/The Joker/Shadow of the Season, Hit The City, King Only, Methamphetamine Blues, Number Nine.
