An evening with Greg Dulli and Mark Lanegan
Mark Lanegan και Greg Dulli στις 4 Φεβρουαρίου στο Gagarin, σε ακουστικό και παρείστικο σετ παντελώς ελεύθερο να περιπλανηθεί σε παλαιότερες δουλειές και των δύο καθώς επίσης και σε απρόσμενες διασκευές, ήταν η ανακοίνωση που με έκανε να ανυπομονώ για πολύ καιρό. Το βράδυ εκείνο η γνωστή αργοπορία του κοινού απουσίασε και το Gagarin ήταν ήδη γεμάτο από πολύ νωρίς. Όσο για τις καρέκλες που είχαν τοποθετηθεί στο κάτω μέρος του... ούτε για δείγμα!!!
Οι δύο Μεγάλοι βγήκαν στη σκηνή στις 22.20 παρέα με το Dave Rosser (βλ. Telescope) εκ Νέας Ορλεάνης και με ένα "good evening" του Dulli ξεκίνησαν το live ως Gutter Twins, αφού έτσι μας άφησαν την τελευταία φορά. Οι δύο φωνές έδεναν τόσο αρμονικά που βάζω στοίχημα ότι δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην ανατρίχιασε με το απίστευτο αυτό ντουέτο. Αμέσως μετά το πέρασμα από τους Gutter Twins, η σκυτάλη δόθηκε στο Lanegan με το 'Creeping Coastline of Lights'. Η καθηλωτική φωνή του Lanegan ανάγκασε άπαντες σε στάση προσοχής μέχρι που ήρθε η καθαρτήρια φωνή του Dulli στο Twilite Kid (Twilight Singers). Έτσι, σχεδόν εναλλάξ, συνεχίστηκε το πρώτο μέρος της συναυλίας με highlight - κατά τη γνώμη μου - το River Rise από το Whiskey For The Holy Ghost του '94 που μου θύμισε την πρώτη συγκλονιστική φορά που είδα το Lanegan στο Ρόδον. Το πρώτο μέρος του live τελείωσε σε gospel κλίμα με το 'I am in the Heavenly Way" του Bukka White.
Με λακωνικό χαιρετισμό εγκατέλειψαν τη σκηνή για να επιστρέψουν μετά από επίμονο χειροκρότημα. Ο γοητευτικός κύριος Dulli αρχικά κάθισε στο πιάνο για χάρη του "Candy Cane Crawl" (Twilight Singers). Στη συνέχεια το κλίμα ελάφρυνε κάπως με διασκευές όπως το "Αll I have to do is dream" των Εverly Βrothers, με τους δύο 45-ρηδες να τραγουδούν σαν παιδαρέλια. Λίγο πριν το τέλος, ο Dave Rosser, η σιωπηλή δύναμη του τρίο, ο οποίος με την ηλεκτρακουστική του κιθάρα συχνά - πυκνά κάλυπτε την απουσία μπάσου, τραγούδησε τον υπέροχο country "ύμνο" "Tennessee Waltz" παρέα με τους άλλους δύο, οι οποίοι απέδειξαν ότι όχι μόνο στον υπόνομο, αλλά και στας εξοχάς περνούν εξίσου καλά.
Η συναυλία, αλλά και η ευρωπαική περιοδεία γενικότερα, έληξε με το "I get a kick out of you" του Cole Porter, αφήνοντάς μας με τη γλυκιά γεύση του ανολοκλήρωτου, αφού περιμέναμε να τους χαρούμε επί σκηνής για πολύ περισσότερη ώρα. Όμως, ήταν τόσο ζεστή και μεστή η βραδιά του μυστηριώδους κυρίου Dulli και του σκοτεινού κυρίου Lanegan που, οι γκρίνιες δεν έχουν καμία θέση στο νου μου. Και σίγουρα, η πιο ευχάριστη έκπληξη ήταν τα πολλά χαμόγελα του Lanegan. Με τις υγείες μας...!!!
