H Μηχανή Του Χρόνου : Old Skool 2 New Skool - Φεστιβάλ Ελληνικού Hip Hop

"Με παίρνει, με αφήνει..., μου δείχνει, με χάνει..."

Άψογη ιδέα να διοργανωθεί ένα φεστιβάλ στη σκηνή του οποίου συνυπάρχουν διαδοχικά (γιατί όχι και συμπράττουν;) η παλιά με την νεότερη γενιά του ελληνικού hip hop. Έστω και αν δεν λειτούργησε η φάση, κυρίως λόγω του ότι από τη μία οι περισσότεροι φτάσαμε μετά τις 9:30 στο χώρο (τα live ξεκίνησαν μετά τις 7 απ' ότι άκουσα), ενώ ακόμη περισσότεροι γύρω στη 1 άρχισαν να κουράζονται, με αποτέλεσμα να αδειάσει αρκετά ο χώρος πριν από την εμφάνιση των δύο μεγάλων ονομάτων της βραδιάς (Ρόδες και Τιγρέ Σποράκια). Ίσως σε συνθήκες καλοκαιριού και open air κατάστασης να λειτουργήσει καλύτερα το σκηνικό. Γιατί όχι λοιπόν, Μηχανή του Χρόνου 2;

Πήγα μόνος, ξέμεινα μόνος και έφυγα μόνος. Που πάει να πει ότι μετά από χρόνια ήρθα "αντιμέτωπος" με ένα ριζικά διαφορετικό κοινό από αυτό των live που έχουμε συνηθίσει. Ούτε καν αυτοί που ξελιγώνονταν για τις Ρόδες στο Hoxton πρόπερσι το καλοκαίρι ήταν εκεί. Καλύτερα να σου πω. Με τον Νικήτα και τις υπόλοιπες Ρόδες ήμασταν αυτοί που ανεβάσαμε τον μ.ο. ηλικίας του κόσμου! Με το κυάλι έψαχνες να βρεις κάποιον πάνω από 25! Εντελώς αναζωογονητικό αυτό. Και το κυριότερο: διέκρινα σε όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες πάθος, αγάπη και ακόμη περισσότερη γνώση για τη μουσική γενικά και το hip hop ειδικότερα. Μπράβο τους! Τους διαβάζω άλλωστε και στα forum του hiphop.gr και βλέπω ότι ασχολούνται εξαντλητικά με την εξέλιξη της μουσικής τους και δεν μένουν στην πόζα και την επιφάνεια. Ένα τεράστιο respect σε όσους ακολουθούν και στηρίζουν την εξέλιξη του εγχώριου hip hop. Πέρα από ειδικότερες προτιμήσεις, παρέες και κλίκες.

Αφού λύθηκε και για μένα -όπως και για δεκάδες άλλους- το πρόβλημα του που είναι τελικά το Κτήριο 56 του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, μπήκα στο χώρο (τυπική αποθήκη- περίπτερο, σαν κι αυτό το indoor του Ejekt ένα πράγμα- που δεν ευνοεί καθόλου τον ήχο...) την ώρα που πάνω στη σκηνή ήταν - για πρώτη φορά solo χωρίς τους Μιθριδάτη και Πρύτανη- ο Μετζέλος από τα Ημισκούμπρια. Μαζί του ο DJ Alx, από τους σημαντικότερους παραγωγούς της σκηνής και με απόλυτες ικανότητες που μας έδωσαν και καταλάβαμε.

O Μετζέλος δε μάσησε. Πήρε το κοινό μαζί του και έστω και κατά μόνας απέδειξε ότι η σάτιρα και το χιούμορ ήταν πάντοτε μόνο η αφορμή και για αυτόν και για τα Ημίζ. Η αιτία ήταν και είναι η γνώση και το πάθος για το hip hop, έστω και σε μία προσκολλημένα old school εκδοχή του πλέον. Παρουσίασε κομμάτια από το επερχόμενο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, αλλά και τα περισσότερα από τα classics των Ημίζ. Δυστυχώς όμως μόνο τα classics. Πέρα από την Παραλία και την Ντισκοτέκ, τα Ημισκούμπρια έχουν τραγούδια εκπληκτικής τεχνοτροπίας που δυστυχώς μένουν πάντα στο περιθώριο. Θα ήθελα κάποτε να τα ακούσω ζωντανά. Έκανε δύο τρία ποτ πουρί (ή mash up αν προτιμάτε....) και αρκετό stand up comedy στα ενδιάμεσα. Το οποίο είναι σαφώς επηρεασμένο από την Πανούσεια λογική όπως αυτή καθιερώθηκε στη δεκαετία του 80 (βλέπε χρήση αγγλικών με ελληνική λογική κλπ). Στο τέλος ομολόγησε ότι πλέον δεν τη βρίσκει με τη στροφή που έχει πάρει το hip hop (την αρενμπίαση δηλαδή), δήλωσε την πίστη του στο old school και αποθεώθηκε για αυτό. Ωραίος ο Μετζέλος... Κάποτε φάνηκε ότι άγγιξε το εμπόριο περισσότερο από όλους, αλλά παραμένει αυθεντικός. Μόνο που μου φάνηκε λίγο "κουρασμένος"..

Και να μην ξεχάσω την τρομερή χιπχοποίηση του Γκρέκο Μασκαρά που ετοιμάζει ο Δ.Μ. και μας παρουσίασε σε πρώτη πανελλήνια. Επιτέλους επιστροφή για αυτό το τεράστιο τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα, που ποτέ δεν καταλάβαμε αν κάνει πλάκα, ή μας κάνει πλάκα..

Στην αναπαύλα, που έλεγε κι ο Γιατζόγλου, δύο πιτσιρίκες μου ορκίζονται πως είναι πάνω από 17 και με παρακαλάνε ευγενικά και στον πληθυντικό (!!!) να τους αγοράσω δυο μπύρες, γιατί είχανε ξεχάσει τις ταυτότητες τους. Το κάνω με την parental advice να μην πιουν πολύ. Μπάμπη, γερνάω... Αργότερα βέβαια διαπιστώνω ότι κανείς δεν ζητάει ταυτότητα για να δώσει μπύρες!

Μέχρι αυτή την ώρα αναρωτιόμουν αν θα προλάβω Λόγο Απειλή και Ραψωδό Φιλόλογο, αλλά προς απογοήτευση μου ο Alex από την Zoltan Tribe με ρωτάει "πώς σου φάνηκε ο Χρήστος" και άμεσα αντιλαμβάνομαι το μάταιο του πράγματος.

Ο Δωδέκατος Πίθηκος από τη Θεσσαλονίκη, ριμάρει ένα κατά βάση αυτοβιογραφικό hip hop, χωρίς τις καταγγελτικές τάσεις του Λόγου. Το κάνει καλά και είναι σίγουρο ότι σε μερικά χρόνια θα το κάνει καλύτερα. Δεν του βγαίνουν οι agressive ρίμες, αλλά ο λόγος του ρέει καλύτερα όταν είναι ήρεμος. Όπως στο κομμάτι για τον μπάτσο που σκοτώνει έναν 15χρονο, δυστυχώς προφητικά γραμμένο πριν την 6/12/2008. Μαζί του όμως είχε τον DJ The Boy, έναν παραγωγό-φαινόμενο, που σαρώνει ηχητικά οτιδήποτε βρίσκει μπροστά του. Αναμένουμε το νέο του mixtape που ανακοινώθηκε από σκηνής. Ο κόσμος κάποιες στιγμές φαίνεται να κουράζεται με τον ΔΠ, κάποιες άλλες τον ακολουθεί και παρασύρεται από την ορμή του. Ωραίος ο πιτσιρικάς πάντως. Κλασσική σαλονικιώτικη φάτσα "πάρκου του Φωκά", με πείρα στους "δρόμους", όποια έννοια και αν έχουν αυτοί στην ελληνική πραγματικότητα. Και με συνείδηση για το που είναι, τι κάνει και που μπορεί να πάει. Έκανε και πολλά a capella στησίματα και ήταν πραγματικά καλός, καταφέρνοντας να πείσει τον κόσμο να τον ακολουθεί με χειροκροτήματα. Άψογο και το κομμάτι με τις στροφές δεξιά-αριστερά, μεγάλα-μικρά!

Οι Flowjob ακολούθησαν και είχαν εντυπωσιακή παρουσία όντας 4 συνολικά MC πάνω στη σκηνή. Και από ότι μας είπαν έλειπαν και κάποιοι... Προσωπικά δεν γνώριζα το υλικό τους και δυσκολεύτηκα να τους παρακολουθήσω. Έχει και πολύ reggae ο ήχος τους μέσα, που όχι το φόρτε μου δεν είναι, αλλά με κάνει να φεύγω μακριά.

Επιφυλάσσομαι πάντως να ακούσω τις δουλειές του που διατίθενται δωρεάν προς κατέβασμα στο www.flowjob.gr. Είναι πάντως από τα hip hop σχήματα που το πάνε ασταμάτητα πάνω στη σκηνή και στο τέλος αφήνουν μια αίσθηση επίθεσης προς τον ακροατή. Και αυτό είναι θετικό.

Σειρά είχαν οι ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ. Ο τρομερός, εθιστικός και απόλυτα ιδιαίτερος ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ δηλαδή, και ο άξιος συμπαραστάτης του ΓΕΛΩΣ. Με δικαίως απόλυτα φανατικό κοινό και με τρομερή πίστη και γνώση για αυτό που κάνουν. Ο ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ είναι απίστευτος MC, δεν μιμείται κανέναν και δεν μπορεί να τον μιμηθεί κανείς. Η ιδιαίτερη εκφορά του λόγου του, ενώ θα μπορούσε να είναι μειονέκτημα, μετατρέπεται στο απόλυτο όπλο του. Το live απογειώθηκε στο Αναμνήσεις με ρεφρέν σαμπλαρισμένο με ευφυή τρόπο από τη Βίκυ Λέανδρος. Μετά από αυτό το ημίωρο θέλω επειγόντως να δω και πάλι live τον ΕΙΣΒΟΛΕΑ σε όλες τις πιθανές εκδοχές με την οποία παρουσιάζει την στιβαρή και απόλυτα σεβαστή άποψη του για το πως πρέπει να ακούγεται το hip hop σήμερα. Μπράβο!

Οι Frontal Attack που ακολούθησαν βρήκαν ένα χώρο που ήδη άρχισε να αδειάζει και σίγουρα δεν τους άξιζε κάτι τέτοιο. Με αρκετά χρόνια στις πλάτες τους, μυστήριος τυπάς για hip hop σχήμα ο Ψ με τα φλού μωβ γυαλάκια και την ατελείωτη rasta ουρά. Σαν τον Ραουζαίο της hip hop φάσης μου έκανε...(στο νεαρότερο βέβαια). Κατέχουν και τις ρίμες και τους ήχους, έχουν σαφώς ασταμάτητη ροή στο hip hop τους και κινούνται με επαγγελματική άνεση στη σκηνή.

Από παρακείμενο πηγαδάκι μαθαίνω ότι οι Λόγος Απειλή και Ραψωδός Φιλόλογος όχι μόνο τα πήγαν άψογα, αλλά είχαν και μεγάλο feedback στο γυναικείο κοινό. Άλλος πάλι λέει ότι ο Φιλόλογος "δεν το έχει στο live"... , αλλά ο Λόγος έχει τρομερή εξέλιξη... Επιφυλάσσομαι. Θα τους δούμε αμφότερους στο φεστιβάλ της Zoltan Tribe στις 18 και 19 Δεκεμβρίου στο Block 33, ενώ ειδικά για τον πρώτο αναμένεται το Γενάρη και η παρουσίαση του άλμπουμ στην Αθήνα. Πάλι καλά...

Έχουν μείνει τα δύο πιο μεγάλα ονόματα της βραδιάς. Τα Τιγρέ Σποράκια, τρομερή up tempo μείξη του Εισβολέα με τον Τάκι Τσαν (σαν να λέμε Αγγελάκας και Παυλίδης μαζί στη σκηνή το 1996...) και οι Ρόδες, που ασφαλώς είναι οικείοι στο κοινό του Mic. Επειδή όμως όντως γερνάω μετά από ένα τρίωρο ορθοστασίας, τα μαζεύω και πηγαίνω στο κέντρο της πόλης όπου η 30 sth νεολαία επιμένει να στριμώχνεται σε μικροσκοπικά indie bar.

Εν κατακλείδι: Η Μηχανή του Χρόνου (πολύ καλή ιδέα να δανειστούν το τραγούδι του Κώστα Τουρνά για τίτλο! Απόλυτα ταιριαστό) πέραν του αν ικανοποίησε ή όχι τις υψηλές προσδοκίες, ήταν μία ακόμη πιστοποίηση περί του ότι το υγιές τμήμα του ελληνικού hip hop μπορεί και υπάρχει, δημιουργεί, ξεσηκώνεται μακριά από τα γαρύφαλλα και την bootylicious λαίλαπα. Κοινό και δημιουργοί έδειξαν να επικεντρώνονται με ζηλευτή προσήλωση στη μουσική. Οπότε και η μουσική έχει μέλλον και φεστιβάλ σαν και αυτό έχουν λόγο ύπαρξης. Με καλύτερες συνθήκες, ήχο και περισσότερο κόσμο την επόμενη φορά.

Και για το τέλος αυτό: με αφορμή το review αποθέωση στο ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΙΣΙΟΜΑΣΤΕ διαβάζω κατά δω και κατά κει τις και καλά ειρωνικές διαμαρτυρίες κάποιων "ειδικών" και "εμπειρογνωμόνων" για άτομα που -λέει- είδαν φως στο hip hop και μπήκαν, ενώ αυτοί μας τα λέγανε από χρόνια και εμείς δεν τα ακούγαμε και άλλα τέτοια σκληροκομμουνιστικά που μου προκαλούν αηδία.

Μακριά από εμένα οι πρωτιές στην πληροφόρηση και η αισθητική/ ηχητική πρωτοπορία. Όποιος ενοχλήθηκε επειδή παρουσιάσαμε όπως του αρμόζει κάτι το αντικειμενικά εξαιρετικό, ας έρθει να μας τα πει από κοντά τα κάλαντα, διότι πλησιάζουν και Χριστούγεννα. Αυτού του είδους τις μαλακίες τις έχουμε φάει στη μάπα και από τους ροκάδες, και από τους indie, και από τους μεταλλάδες, και από τους πάνκηδες. Στους οπαδούς τους hip hop ακριβώς επειδή η μουσική τους είναι η πιο ανοιχτόμυαλη από όλες, ευτυχώς διαπιστώνω κατά κύριο λόγο διαφορετική λογική και άποψη. Μόνο κάτι θλιβερές εξαιρέσεις μουρμουρίζουν. Και έχουν τον οίκτο μου... Οι κλικαδόροι της πλάκας. Οι κλακαδόροι...