"Κι εσύ εδώ χρυσή μου; Δεν το πιστεύω!"

Μετά το live των A-ha λοιπόν, που λέτε, με πλησιάζει απειλητικός και μαινόμενος ο συνάδελφος Ιάκωβος "Rude Boy" Κομνηνός και εν μέσω ολιγάριθμου, πλην πιστού, ακροατηρίου αρχίζει να εξαπολύει ύβρεις και απειλές κατά των A-ha, τους οποίους καταλήγει να στέλνει στον κάδο που προ ετών είχαμε ξεφορτωθεί μπάντες του τύπου Dire Straits κ.λ.π. Λεπτομέρεια: ο Ιάκωβος τα έλεγε όλα αυτά φέρων T-Shirt των Franz Ferdinand...

Οι A-ha λοιπόν, αγαπητά μου τέκνα, είναι ο φόβος και ο τρόμος του indie πιστού. Δεν ξεπήδησαν από κανένα βρώμικο και ένδοξο underground για να τους κατασπαράξει κατόπιν το γυαλισμένο και αδηφάγο mainstream. Οι Duran Duran ξεκίνησαν σαν έγκριτοι post punkers, είχανε και το κίνημα των new romantics να τους "πιστοποιεί" από γύρω και τα ρέστα. Οι περισσότεροι από τους αμαρτωλούς electro-poppers ξεσκόνισαν πολλά υπόγεια μέχρι να μπουν στη μαρκίζα και όσοι αγάπησαν τους Ultravox μέσω του Vienna και μόνο επιμένουν να αγνοούν τα ηρωικά ηλεκτρονικά τους σφυροκοπήματα.

Αυτά για τους άλλους... Οι A-ha εξαρχής υπήρξανε λουστραρισμένα ομορφόπαιδα από τη Νορβηγία, που χώθηκαν σφήνα στους κατάλογους επιτυχιών της Ευρώπης, υποσκελίζοντας ομότεχνους τους με σαφώς μεγαλύτερες περγαμηνές. Τα είχαμε πει και στο review για το άλμπουμ 'Lifelines': οι A-ha ποτέ δεν υπήρξαν ένα σπουδαίο pop συγκρότημα. Και ας συνηγορεί προς τούτο το ιστορικό electro-reef-άκι, του 'Take On Me'. Το εν λόγω τραγούδι άλλωστε αποτελεί εξαίρεση όχι μόνο ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια της δισκογραφίας τους, αλλά ακόμη και ανάμεσα στις άλλες μεγάλες τους επιτυχίες. Ο Τάσος Πατώκος το έθεσε άψογα προ ημερών :οι A-Ha δεν προβληματίστηκαν ποτέ. Και αν αυτό θεωρείται ρετσινιά, εγώ το θεωρώ τίτλο τιμής!

Και σε μια γαμημένα προβληματισμένη μουσική βιομηχανία... που μέχρι και το τελευταίο προκάτ-pop γκρουπάκι των 60s την είδε έστω και για μια στιγμή βαριά φιλοσοφία... οι A-ha έμελλε να είναι το πρώτο ατόφιο pop σχήμα στην ιστορία της pop μουσικής. Για να ακολουθήσει σαρωτική, ισοπεδωτική και σαφώς λιγότερο γοητευτική η επέλαση των boy-bands και girl-groups στα 90s... μέχρι και σήμερα. Οι A-ha έτυχε κατά καιρούς να έχουν έμπνευση για ορισμένα μεγάλα τραγούδια. Δεν είχαν ποτέ ήχο (αν και θα μπορούσε να τους "κατηγορήσει" κανείς για εμπνευστές μιας γλυκερής goth-alike pop ατμόσφαιρας, που ασφαλώς και δεν αφήνει αδιάφορους του υποψιασμένους του είδους ακροατές), δεν πρωτοτύπησαν και δεν καινοτόμησαν σχεδόν ποτέ (παρά μόνο με εκείνο το πληκτροριφάκι που λέγαμε), δεν άφησαν ατόφια μουσική και αισθητική παρακαταθήκη για κανέναν. Έμειναν στα συνείδηση μας σε άρρηκτο σύνδεσμο με τους Duran Duran... τα δύο σχήματα όμως έχουν τόσες ομοιότητες όσες ας πούμε... οι Erasure με τους D.A.F. Αν το θέλετε απλούστερα: οι A-ha ήταν, είναι και θα είναι το πιο ευνοούμενο και το πιο τυχερό συγκρότημα στον κόσμο.

Και πηγαίνοντας κανείς στο live τους οφείλει να είναι προετοιμασμένος και ευτυχισμένος για τις εκατοντάδες μπουζουκογκόμενες, που θα συναντήσει όχι μονάχα στις κερκίδες, αλλά και κάτω στην αρένα. Μίνι φούστες, γόβες, μαλλί κομμωτηρίου και τα ρέστα... Δε βαρεθήκατε να βλέπετε στα live τις ίδιες λεχριτόφατσες και τα ίδια κομπλεξικά και σωματικά ανεπαρκή ή υπερ-επαρκή... indie-girls, που πουλάνε με το ζόρι στυλάκι, επειδή ασφαλώς δεν έχουν τίποτε καλύτερο να πουλήσουν (οι εξαιρέσεις ας εξαιρεθούν από μόνες τους, please!); Δε γουστάρετε ξανθά μωρά στο πλάι σας; Μήπως να αρχίζετε να ανησυχείτε;

Μελοδραματικοί και γλυκανάλατοι, συγκρατημένοι στις εξάρσεις τους... όμορφα γερασμένοι και απόλυτα cool... οι A-ha που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου συνεχίζουν να μην αγχώνονται για οτιδήποτε αγχώθηκε για δύο ώρες το -κατά δήλωση του- "ψαγμένο" τμήμα του ακροατηρίου τους. Ως όφειλαν παρουσίασαν ένα αρκετά μεγάλο δείγμα της προς κυκλοφορία νέας τους δουλειάς, και αυτό το "προς κυκλοφορία" είναι μάλλον που έκανε αρκετούς να εκνευριστούν περισσότερο. Είναι σίγουρα άχαρο να παρουσιάζεις σχεδόν ακυκλοφόρητα ακόμη τραγούδια, σε ένα κοινό που ήρθε για να ακούσει "αθάνατες επιτυχίες" και μόνον αυτές (και εδώ είναι που συναντούνται οι μπουζουκογκόμενες με τους "ψαγμένους": άπαντες απαιτούν επιτυχίες εδώ και τώρα!).

Με κερκίδες γεμάτες και με μια αρένα σχεδόν γεμάτη, το τρίο από την Νορβηγία, συνεπικουρούμενο από τρεις σουηδούς μουσικούς... για δύο σχεδόν ώρες αναπαρήγαγε με άψογη πιστότητα την εικόνα που όλοι έχουν τελικά για αυτούς, εχθροί και φίλοι.

Η A-ha, ως μπάντα επί της σκηνής, δεν γκαζώνουν σχεδόν ποτέ (Τι σχεδόν; Ποτέ!). Το κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα και ενθουσιάζεται όταν ο Morten Harket (ομορφόπαιδο με τάσεις αυτισμού στη φάτσα...) ναρκισσεύεται με τη φωνή του ( η οποία -για όσους αγωνιούν- παραμένει ατόφια και στη θέση της) και κρατάει τη νότα για κανένα πεντάλεπτο παραπάνω μέχρι να του φύγει και να τελειώσει το τραγούδι. Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν το 'Hunting high & low'; Ε, και τι μ' αυτό! Δεν παύει να είναι το απόλυτο πρότυπο άρρυθμης pop μπαλάντας, που σέρνεται όμορφα και γλυκά μέχρι να καταλήξει στα αυτιά σου... και να σε κάνει να αναρωτηθείς αν κάπως έτσι αισθανόταν το κοινό του Phil Collins λίγες μέρες πριν, ακούγοντας το 'Another day in paradise' (το οποίο ΔΕΝ είναι απαίσιο τραγούδι, ok babe?). To 'Summer moves on' από το αριστουργηματικό 'Minor Earth Major Sky' των αρχών των 00s φάνηκε καλύτερα χαραγμένο στις μνήμες του "εύπιστου" κοινού των A-ha όμως...Τα δύο τεράστια τραγούδια του γκρουπ- 'Take on me' και 'The sun always shines on TV'- στάθηκαν απόλυτα στο ύψος των περιστάσεων. Στο πρώτο -λίγο πριν την αποχώρηση της μπάντας προ του encore- για πρώτη και τελευταία φορά το "παλατάκι" (επίσημη ονομασία του γηπέδου μπάσκετ του ΠΑΟΚ, για τους αδαείς και Αθηναίους εκεί έξω...) "κουνήθηκε"... ο λαός πήγε πάνω-κάτω κ.λ.π. Καμιά σχέση με τον πανικό που επικράτησε με το εναρκτήριο λάκτισμα του 'Wild Boys' το καλοκαίρι στη Μαλακάσα, βέβαια. Το δε έτερο σουξεδάκι μας δίδαξε την dramalicious πλευρά του stadium rock... απλώνοντας μεγαλοπρεπώς το οπερετικό του μεγαλείο στο αιωνίως διάφανο πέπλο των μεγάλων μας pop στιγμών (η φράση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για κάλυψη live των Scorpions, ακόμη και του Meat Loaf. All rights reserved- τιμές λογικές). Α... κάποιοι άναβαν και αναπτήρες στις σούπερ-δραμάτικ στιγμές. Ωστόσο οι A-ha αντιστάθηκαν στις απαιτήσεις και δεν έπαιξαν το 'Σ' ακολουθώ'... εύγε τους!

Ενκοράκι... με 'Leaving Daylights'... το γνωστό "ω-ω-ω-ω-" (ή μήπως "ο-ο-ο-ο" ;) από τον λαό... αποχαιρετισμοί, κλάματα, συγκινήσεις, αναμμένα φώτα και το ετερόκλητο κοινό των A-ha αναχωρεί. Είτε στον Γιαννιά πήγαμε μετά, είτε σε προχωρημένη club-οκατάσταση, είτε σε ροκ κυριλέ μπαροκατάσταση... γεγονός είναι πως αποχωρήσαμε συμφιλιωμένοι. Οι φυλές των 80s για τις οποίες έκανε λόγο ο Τάσος Πατώκος στο αφιέρωμα του ευτυχώς δεν υπάρχουν πια. Αναμένουμε περισσότερες ξανθιές στα επόμενα live λοιπόν. Κι αν γουστάρουν, πηγαίνουμε να τις πάρουμε από το σπίτι κι όλα. Κάνουμε και επιστροφές το βράδυ και τα ρέστα...ΟΚ?