Nortke le Sirrah featuring harry elektron
Φτάσαμε εκεί νωρίτερα, εγώ ο Δημήτρης κι ο Δαβίδ. Μόλις είχαν τελειώσει την κοινή τους εκπομπή, την αφιερωμένη στο Synch Festival. Αράξαμε στο παρακείμενο καφέ και περιμέναμε να πάει έντεκα. Ήρθαν και κάποιοι φίλοι και γνωστοί. Τίποτε δεν επρομηνούσε την απίστευτη συνέχεια της βραδιάς. Η καλή παρέα ίσως. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε γρήγορα. Ο χώρος του Ξυλουργείου δεν είχε γεμίσει. Η αφίσα έγραφε τον αριθμό 7 και μέσα σε παρένθεση τη φράση inperimental seven stage music.
Επτά εσώτερες αυτοσχεδιαστικές διαδρομές. Επτά μουσικά στάδια μετάβασης από τον Βορρά στην Ανατολή με ενδιάμεσο σταθμό τη Γαλλία. Δεν λείπουν οι λευκοθόρυβοι πειραματισμοί. Δεν λείπουν όμως και οι αναφορές στον Ennio Moriccone και τον Jean Michel Jarre. Κι ακόμη πιο πρωτότυπες οι μπαλάντες της γκέισας, παιγμένες με το σλάιντ στιλ ενός φευγάτου Ry Cooder. Το κόνσεπτ είχε αρχή μέση και τέλος. Σαν ένα ιδιόρρυθμο συμφωνικό έργο, γραμμένο και συντελεσμένο από έναν και μόνο άνθρωπο.
Ο Χάρης Elektron είναι μια ατομική ορχήστρα με την εσώτατη έννοια του όρου. Η πυρηνική του φυσική αρχίζει από την εμφάνιση: ντυμένος σαν σύγχρονος αλγερινός τσιγγάνος πρίγκιπας, μοιάζει να τόσκασε από μια ταινία του Τονί Γκατλίφ. Στο πλάι του στέκει ένα δεκαεφτάρι φορητό, ανοιχτό, με το μηλαράκι του να φεγγίζει. Από κάτω μια κονσόλα μπαουλάκι. Στα πόδια του ένα ακορντεόν, ένα περίεργο νυκτό όργανο σαν στραβοχυμένο σώμα ηλεκτρικής κιθάρας και μια κιθάρα κανονική. Οι ρυθμοί είναι σαν τις επτά θάλασσες μέσα του. Τα κύματά τους παλεύουν και χτυπιούνται κι αυτό που αναδύεται είναι μαγικό. Ο όρος industrial oriental lounge αποκτά κάποιο ειδικό βάρος, όπως και ο όρος ethnic glam ambient. Οι ταμπέλες κατακερματίζουν όμως το σύνολο, που μοιάζει απερίγραπτο.
Δυο ώρες κράτησε η πανδαισία. Τα τζάμια έτριζαν παθιάρικα σαν συντονισμένα κρουστά. Πίσω του ξεχύνουνταν εικόνες σε μια γιγαντοοθόνη. Δράστες αυτών τρεις visual jockeys που κάνανε τα πάντα προσπαθώντας ν' ακολουθήσουν τους παλμούς και τις εναλλαγές του απίθανου Χάρη. Τι νταντά και τι μπαρόκ. Τι fluxus και τι bauhaus. Τι minimal και τι maximal. Φευ κι αλίμονο! Κάποτε κουράστηκαν και παραδόθηκαν κι αυτοί στους άνεμους της δημιουργίας του. Που φύσηξαν εκατέρωθεν και μας σήκωσαν τελετουργικά από το έδαφος.
ΥΓ: Χρόνια καλά και ηλεκτρισμένα μίστερ clean Harry.
