Trikala - Brooklyn
Ώρα 9 και μισή το βράδυ.
Χώρος: Σουίνγκ-Μπαρ. Συνολικά 7 άτομα περιμένουμε την προγραμματισμένη έναρξη, πίνοντας τα ποτάκια μας. Το ποτό καθαρό, όπως πάντα. Δίπλα μας, καμιά δεκαριά cd του Harry Elektron με τίτλο The Black Tower περιμένουν υποψήφιους αγοραστές. Και περιμένουμε, περιμένουμε... Τίποτα. Δεν πτοούμαστε όμως. Συνεχίζουμε και πίνουμε.
Ώρα 11-φεύγα.
Περίπου 35 γενναίοι (μη συμπεριλαμβανομένου του Nick Brave) βρίσκονται πλέον γύρω μας και ο μικρός χώρος δείχνει να ζωντανεύει. Φοιτητές; Από ελάχιστοι έως καθόλου. Ποιοι είμαστε λοιπόν; Ιθαγενείς, γνωστοί και φίλοι, άσχετοι ως επί το πλείστον με το θέμα του live. Όπως ακριβώς κι εγώ.
Ώρα 11 και μισή (περίπου).
Η αναμονή τελειώνει και ο Harry κατεβαίνει τις σκάλες. Φοράει νυχτερινή ενδυμασία (πυτζάμες) και πετσέτα (!) στο κεφάλι. Παίρνει την κιθάρα του και κάνει νόημα. Μουσική και κουβεντούλα σταματάνε και η εμπειρία ξεκινά. Αριστερόστροφα γυρισμένος, προς τον τοίχο ξεκινάει να γρατζουνάει μια μακρόσυρτη εισαγωγή. Απομονωμένος κάτω από την πετσέτα του αγνοεί το κοινό γύρω του. Το στήσιμο λιτό: 2 μικρόφωνα, μια κιθάρα, ένα δείγμα κιθάρας, keyboard, τρομπέτα, ένα θέρεμιν, λάπτοπ, κανα-δυο φωτορυθμικά και η κονσόλα του ηχολήπτη. Όλα αυτά σε 4 τετραγωνικά. Ο κόσμος παρακολουθεί σαστισμένος. 5-6, μαζί με μένα, γουστάρουν. 2 δεν καταλαβαίνουν και φεύγουν, ειρωνευόμενοι το σκέπτεσθαι και το αποσκοπείν του καλλιτέχνη. Δεν πειράζει. Γνωστοί κι αυτοί. Κάτι τέτοιοι δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και ο Harry κοιτάζει ακόμη τον τοίχο.
Ώρα 12 παρά.
Τέλος intro και ο Harry, σκυμμένος κάτω από την πετσέτα του, γυρνάει φάτσα προς τον κόσμο καθώς μπαίνει στο κυρίως πιάτο. Χρόνο για αντίδραση δε δίνει και χειροκρότημα, φυσικά, δε λαμβάνει. Για αρχή: Is This A Miracle. Ο Nick Brave εισβάλει κι αυτός και λαμβάνει θέση εκ δεξιών του Elektron. Σε ρόλο πετυχημένου κομπάρσου, φορώντας το καπέλο και τη μάσκα του Ζορό φαντάζει περισσότερο ως ο Σάντσο Πάντζα του Δον Harry. Στην αρχή φυσάει την τρομπέτα του. Στην πορεία επιδεικνύει και τη μαεστρία του στο θέρεμιν.
Οι μουσικοί πειραματισμοί που ακολουθούν περιλαμβάνουν πλήθος εναλλαγών και διαφορετικών υφών. Λούπες που σκοτώνουν. Programming, re-programming, over-programming. Industrial drum-machines και γοτθικά backgrounds. Ατελείωτο noise. Cincinnati-ροκ και καμπαρέ-blues. Tiger Lilies και Χάρρυ Κλυνν. Blank Dogs και Frank Zappa. Ο άνθρωπος με τις 100 διαφορετικές φωνές αλλάζει τον ένα μετά τον άλλο τους χαρακτήρες που υποδύεται, από γκροτέσκ ελληνιστί σε νταρκ greeklish-τί (τι να κάνουμε, η προφορά, προφορά). Από μπαρόκ θεατρινισμούς σε αυθεντικό παιδικό παροξυσμό. Από μιούζικαλ σε τραγωδία. Από Residents και Tom Waits σε Σαπφώ Νοταρά. Αυτός δεν είναι Elektron αλλά Theatron.
Ώρα 1 παρά... (1 και...)
Έπειτα από 2-3 χειροκροτήματα (όσο ήταν και οι παύσεις μεταξύ των κομματιών) και μετά από 5 συνολικά ποτά, λίγο πριν μας αποχαιρετίσουν, παίζουν και μια πιασάρικη ποπ outro (ούτε που θυμάμαι τι). Έτσι, για να αποδείξουν στο Τρικαλινό κοινό ότι μπορούν να παίξουν και από εκείνα τα συμβατικά. Τα κανονικά.
Tracklist;
Ποιος θυμάται... (Πόλη Ξένη πάντως, προς απογοήτευσή μας, δεν είχε).
Γενικότερη αίσθηση;
Μάλλον το κοινό δεν πρόλαβε καν να διχαστεί (δεν πήρε το αυτί μου κάποιον να λέει ευθέως ότι δεν του άρεσε). Αντιδράσεις; Πολλές. Άλλος το βρήκε μικρής διάρκειας, άλλος εξεζητημένο, άλλος αναρωτιόταν, άλλος βαρέθηκε, άλλος το ένα, άλλος το άλλο. Πού να μην ήτανε και τζάμπα! Τελικά, εκείνοι που απόλαυσαν το πολύπλευρο κόνσεπτ αυτής της πολυσχιδούς προσωπικότητας ήταν και οι πιο άσχετοι της όλης υπόθεσης. Στην πατρίδα των "καλοθελητών", άλλωστε, όλα θα μοιάζουν παντοτινά ζοφερά και πρόχειρα. Ακόμη κι όταν λάμπουν σαν μικρά, κρυμμένα, έστω ακατέργαστα διαμαντάκια. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι, οι οποίοι αφιλοκερδώς κινούμενοι από έναν παντελώς ανύπαρκτο, αντιοικονομικό ρομαντισμό κάνουν τέτοια κίνηση, τέτοιες μέρες, μες στην καρδιά της απούσας εναλλακτικής επαρχίας (όχι ότι οι πρωτεύουσες και συμπρωτεύουσες πάνε πίσω).
Προσωπική αίσθηση;
Υπέροχο one-man σόου από έναν άνθρωπο ο οποίος αποδεδειγμένα έχει διαβεί τον προσωπικό του Γολγοθά, ως οφείλει να κάνει ο κάθε καλλιτέχνης που έχει θέσει ως στόχο την προσωπική του ανέλιξη στην κλίμακα της δημιουργικότητας. Πολλές ώρες δουλειάς, πρόβες επί προβών, απομόνωση και προσήλωση απέδωσαν έμπροσθεν των ομματίων μας μια χάρμα ιδέσθαι, αβανγκάρντ μουσική παράσταση. Από εκείνες που προκαλούν. Από εκείνες που μένουν. Ίσως τη συγκεκριμένη βραδιά και τη συγκεκριμένη ώρα, το συγκεκριμένο μέρος να υπήρξε το πιο καλτ σημείο αναφοράς μεταξύ πολλών διαγωνιζομένων. Μόνο και μόνο για αυτό άξιζε!
Highlight της βραδιάς: Η πετσέτα.
Εν κατακλείδι:
Τέλος καλό, όλα καλά στη δεύτερη εμφάνιση του Σαλονικιού τζέντλεμαν στην πόλη με τα Τρία Καλά. Τούτη τη φορά δε βρέθηκε ούτε ένας μπουζουκόβιος να γυρίσει προκλητικά την πλάτη του στη σκηνή.
Τι κι αν οι Animal Collective φοράνε κουκούλες, τι κι αν οι Knife εμφανίζονται με μάσκες; Εσύ Harry ήσουν ωραίος με την πετσέτα σου. Σε ευχαριστούμε που έφερες λίγο από Μπρούκλυν στα Τρίκαλα και μη φανταστείς! Κι εκεί 20-30 γενναίοι τα κάνουν αυτά. Εις το επανιδείν λοιπόν και keep Elektroneering!
* Για το low-fi οπτικό υλικό, καταζητείται η υπεύθυνη φωτογραφική μηχανή.