Heavy By The Sea Festival
Slayer + guest, Down, Rotting Christ, Kvelertak. Του Άρη Καραμπεάζη
"Pantera άκουσες τα νέα; Ο Anselmo με τους Slayer στη σκηνή!"
Στο δρόμο της επιστροφής αναρωτιέμαι αν τέλος πάντων με είχαν ξεγελάσει τόσο πολύ οι Slayer την προηγούμενη φορά, αν οι απουσίες είναι που τελικά μέτρησαν αυτή τη φορά, ή μήπως ήταν η γελοιωδώς επαγγελματική εμφάνιση των Metallica, που είχε ακολουθήσει, που έκανε εκείνη των Slayer να μοιάζει τόσο σπουδαία στα πλαίσια της Big Four Tour το 2010... Επιπλέον, γιατί δεν έλαβε χώρα αυτή τη φορά το περιβόητο mosh pit σε τέτοια ένταση; Πιθανώς επειδή ανά δέκα άτομα υπήρχε κάποιος που φώναζε προς τη σκηνή "Lombardooooo ρεεεεεε", ενώ ειδικά εγώ έπεσα πίσω από αυτόν που εξαντλητικά εξηγούσε καθ' όλη τη διάρκεια στον διπλανό του το πώς και γιατί Slayer χωρίς Lombardo δεν υπάρχουν (που πάντως υπάρχουν). Γενικώς πολλά τα ερωτήματα για τους Slayer, οι οποίοι βρίσκονται ένα βήμα προτού ξεκινήσουν να ικανοποιούν τους οπαδούς τους με αφόρητα επαγγελματικό τρόπο. Πιθανόν όμως αυτό το βήμα να μην το κάνουν και ποτέ. Πιθανόν και να το κάνουν.... Αλλά και το να μείνουν για πάντα σε αυτό το μεταίχμιο, το οποίο είναι αλήθεια δεν τους ταιριάζει και αφήνει τελικά ανάμεικτα αρνητικές εντυπώσεις, ίσως και χωρίς λόγο δεν θα είναι ό,τι καλύτερο για την σχέση μας μαζί τους στο μέλλον.
Πίσω και αριστερά τους στη σκηνή, το αληθινό πάθος για το metal βρήκε τον απόλυτα γνήσιο εκφραστή του στο πρόσωπο του Phil Anselmo. Σε όλη τη διάρκεια του set των Slayer ούρλιαζε κάθε στίχο πριν καν προλάβει να τον ουρλιάξει ο Tom Araya, σε κάποια φάση του έπιασε το μικρόφωνο (στο Crackhitler μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ καλό αστείο περί αυτού, που θεωρώ φθηνό το να το επαναλάβω) και αφού μας εξήγησε το πόσο τους έχει ανάγκη ο ίδιος τους Slayer, μας πήρε και μας σήκωσε ανακοινώνοντας ότι για τα επόμενα λεπτά θα τους.... ανεχτεί ως backing band στο Fucking Hostile. Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις δηλαδή. Και Pantera τραγούδι σε ελληνικό έδαφος και Anselmo με Slayer μαζί στη σκηνή και αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι που αν ρωτούσες δέκα οι έντεκα θα σου απαντούσαν ότι είναι ό,τι θέλουν να ακούσουν. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος, που τα συνηθίζει άλλωστε κάτι τέτοια, γιατί έχω την εντύπωση ότι μέχρι και το περιβόητο encore των Slayer ξέφυγε από την επαγγελματική του διάσταση, μετά την αύρα που άφησε στη σκηνή ο Anselmo.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια σχετική προϊστορία του όλου γεγονότος, που βέβαια δε μειώνει σε τίποτε το σοκ που νιώσαμε όταν συνέβη μπροστά μας, αλλά και το ότι θα είναι μία από τις φάσεις τις οποίες θα βαρεθούμε να διηγούμαστε λέγοντας 'ήμουν εκεί ρε σου λέω' και τα σχετικά. Το ότι επισκίασε την αναμενόμενα καταιγιστική εμφάνιση των Slayer δεν χρειάζεται να το πούμε. Χωρίς να κάνουν κάτι λάθος, οι Slayer έκαναν τα πάντα υπερβολικά σωστά, σε βαθμό που να παραπονιέσαι για το γεγονός ότι δεν έχεις να παραπονεθείς για κάτι συγκεκριμένο. Το setlist είναι αυστηρό και σωστό, αλλά πάντως οριοθετημένο, εκπλήξεις πλέον δεν χωράνε (αν και τελικά χώρεσε μία και μάλιστα σημαντική- όχι ότι έγινε κατά τύχη δηλαδή, αλλά καταλαβαινόμαστε νομίζω) και καθώς ξέρεις ποιο είναι το ακριβώς επόμενο τραγούδι που θα ακούσεις, σχεδόν παραλείπεις να ασχοληθείς όσο πρέπει με αυτό που ακούς κ.ο.κ.. Παρόλα αυτά το να ισχυριστεί κάποιος ότι οι Slayer δίνουν κακές ή αδιάφορες συναυλίες είναι τουλάχιστον ανόητο. Όπως ανόητο είναι και το να παραβλέπει κανείς το πώς έφτασαν να δίνουν τόσο τυπικά άψογες συναυλίες. Ειδικά αφ' ης στιγμής ακόμη δεν έχουν περάσει την νοητή εκείνη γραμμή, που πιθανόν να μετατρέψει με ανεπανόρθωτο τρόπο τις συναυλίες τους σε ένα προκάτ επαναλαμβανόμενο rock show και παρότι η έννοια του show, όπως εσφαλμένα εκλαμβάνεται, πολύ απέχει από την τακτική "ήρθα-είδα-έπαιξα-σας διάλυσα-χαίρεται", που συνειδητά ακολουθούν οι Αμερικάνοι.
Σπουδαία ήταν η εμφάνιση των Down, παρότι πρέπει να ομολογήσω ότι σχεδόν κουράζομαι να τους παρακολουθώ στη δισκογραφία τους. Ο Phil Anselmo έστω και υπό αυτές τις συνθήκες είναι ένας παραπάνω από σπουδαίος performer και η αμείωτη ένταση του πάθους του καθοδηγεί το υπόλοιπο συγκρότημα ακόμη και στις αδύναμες στιγμές του (που αν με ρωτήσετε έχουν να κάνουν με τον τρόπο που επιτρέπουν στο κλασικό ροκ να παρεμβαίνει καθοριστικά στην τελική αισθητική τους θέση). Οι σπουδαίοι μουσικοί των Down μοιάζουν κατ' αρχήν να είναι ο καθένας χαμένος στην πάρτη του, αλλά τελικά πετυχαίνουν ένα καθ' όλα δεμένο και συμπαγές αποτέλεσμα, ένα υπόκωφο τείχος, που ξετυλίγει την ιστορία του σκληρού ήχου από όλες τις πλευρές και υποστηρίζει παραπάνω από ικανά την Τρέλα του αρχηγού, που μάτωσε το κεφάλι του, γαμωσταύρισε το κοινό του, είπε τα (κρύα) αστεία του και στο τέλος ανέβασε τους πάντες επί σκηνής για αυτό που όλοι περίμεναν, επειδή δεν ήξεραν τι πρόκειται να ακολουθήσει (το Bury Me In Smoke δηλαδή).
Από την εμφάνιση των Rotting Christ κρατάω κυρίως δύο πράγματα, αλλά δεν θέλω ποτέ να τους ξαναδώ σε ανοιχτό χώρο ή τουλάχιστον στη διάρκεια της ημέρας. Το πρώτο είναι το ότι κοιτάν ίσα στα μάτια ακόμη και τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, ένα εκ των οποίων ήταν όντως απέναντι τους προχθές και ανεβαίνουν στη σκηνή με αέρα ομάδας που κερδίζει ακόμη και λόγω "φανέλας". Το δεύτερο η "διασκευή" στο Societas Satanas των Thou Art Lord (τα εισαγωγικά για ευνόητους λόγους, μιας και οι αδερφοί Τόλη είναι ο σκληρός πυρήνας και αυτής της σπουδαίας σκοτεινής μπάντας), την οποία δεν την είχα ξαναπετύχει σε κάποιο live τους. Σε όλη τη διάρκεια κράτησαν σχετικές ισορροπίες ανάμεσα σε νέο και παλιό υλικό, πρόσφατες απολύσεις και προσλήψεις δεν φαίνεται να αγγίζουν αρνητικά την ιστορία και την αξιοπιστία τους (αυτό το καταλάβαμε και από τον δίσκο) και οι εμφανίσεις τους τον χειμώνα στους συνήθεις κλειστούς χώρους είναι κάτι που περιμένουμε έντονα. Νομίζω, δε, ότι πρέπει να τα πούμε εκτενέστερα και για το ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ, αφού δεν κάνει κίνηση ο Πάνος Πανότας.
Έντονα αναπολήσαμε και τις εμφανίσεις των Napalm Death στο ΑΝ καθότι ο open air μεσημεριάτικος ήλιος δεν τους ευνόησε με τίποτε. Είχες την αίσθηση δηλαδή ότι και τα προβλήματα στον ήχο τον ήλιο είχανε ως βασική αιτία. Όλα αυτά σου έδιναν το χρόνο και το περιθώριο να σκέφτεσαι το γιατί άραγε συνεχίζει μετά από τόσα χρόνια, μία μπάντα που άγγιξε και ξεπέρασε κάθε όριο από την πρώτη στιγμή και έπειτα δεν είχε απλά που αλλού να πάει και αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να κινείται πλέον εντός κάποιων ορίων. Επαναλαμβάνω όμως ότι μια εμφάνιση των ΝD υπό τις σωστά "λάθος συνθήκες" δεν αφήνει περιθώριο για τέτοιες φιλολογικές περισυλλογές, αλλά υποχρεώνει τον ακροατή- οπαδό να πιστέψει ότι το όραμα τους συνεχίζεται αμείωτο μέχρι σήμερα. Και κάπως έτσι είναι για να λέμε και την αλήθεια, αφού άλλωστε ικανό τμήμα του κόσμου μπήκε στο κλίμα της μπάντας, δημιούργησε μικρές καταστάσεις πανικού, ενώ και το setlist ήταν το απολύτως καλοδεχούμενο (με το Nazi Punks Fuck Off - το οποίο σταθερά τιμάνε- να γνωρίζει δυστυχώς νέες μέρες ουσιαστικής δόξας και στόχευσης).
Για μία ακόμη φορά κατάφερα να μην δω τους Kvelertak, αν λάβω υπόψη μου όμως το πλήθος των t-shirt που τους τίμησαν και τα όσα άκουσα για την εμφάνιση τους, πρέπει να θεωρήσω ως δεδομένο το ότι την επόμενη φορά θα είναι το πρώτο όνομα σε μια από τις καλύτερες συναυλίες που θα έχουμε δει ποτέ.
Στα της διοργάνωσης και του χώρου, θα πρέπει να ειπωθεί ότι έχουμε ήδη αρχίσει να τον εξετάσουμε με την προοπτική του να φιλοξενήσει κάποτε και περισσότερες από μία σκηνές, σε μία αισιόδοξη προοπτική εξέλιξης των εγχώριων φεστιβάλ, καθώς είναι όντως ότι καλύτερο έχει μέχρι στιγμής συμβεί στα ταλαιπωρημένα ακροατήρια των ελληνικών ροκ φεστιβάλ. Παρότι βέβαια ο κόσμος ήταν όντως λίγος την Δευτέρα το βράδυ σχετικά το μέγεθος του event, αλλά όπως σωστά άκουσα να λέει κάπου και ο υπεύθυνος επικοινωνίας της Detox "το metal κοινό είναι όντως φανατικό και στηρίζει, αλλά πλέον έχει δει τα πάντα". Ε ας μην τα περιμένουμε όλα από αυτό, λοιπόν, συμπληρώνω εγώ.