Hefner : Pull yourself together

To διαφημιστικό της Astra που προανήγγειλε τον ερχομό των Hefner μιλούσε για την πιο εστέτ μπάντα της βρετανικής σκηνής. Νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός είναι ο πλέον κατάλληλος για να δώσει έστω και ελαφρώς το στίγμα μιας μπάντας-ορισμό του "κάνουμε την πλάκα μας κι αυτό που μας αρέσει και όποιος θέλει ακολουθεί".
Η έννοια της ελεύθερης σχετικά προσέγγισης στα μουσικά πράγματα είναι διάφανη για τους Hefner. Παίρνοντας το όνομα τους από τον πασίγνωστο εκδότη του Playboy Hugh Hefner και χωρίς να υπάρχει ούτε ένα εξώφυλλο δίσκου τους που να μην προέρχεται από την αγάπη που τρέφει ο Darren Hayman στα κόμικς, έδειξαν ότι και στα live τους δεν αλλάζουν τρόπο σκέψης και αντιμετωπίζουν την μουσική δημιουργία και στάση με υποδειγματικό τρόπο.
Τελικά το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Η έννοια της ελευθερίας που διέπει τους Hefner έρχεται να επικαλυφθεί με την μη ύπαρξη καμίας απολύτως έννοιας δικαίου. Δεν φταίνε γι'αυτό ούτε φορείς, ούτε διοργανωτές, ούτε οι λοιποί "συνήθεις ύποπτοι". Φταίει ο κόσμος που δεν ξέρει να εκτιμά. Αν υπήρχε έννοια δικαίου, οι Hefner ας πούμε θα έπρεπε να έπαιζαν χθες στο Ρόδον των Χ χιλιάδων ατόμων και οι Hooverphonic στο House of Art των 500-600 ψυχών. Θα έπρεπε οι Hefner μέσω της μεγαλύτερης και κατά άπειρες φορές ανώτερης δισκογραφίας τους, να είχαν καταλάβει τον μεγάλο χώρο κάτι που συνοδεύεται με την προσέλευση του κόσμου φυσικά (ουτοπίες..) παρά οι Doves του ενός δίσκου-πυροτέχνημα που ήδη έχει σβήσει....

Κι αν έπαιζαν οι Hefner στο Ρόδον ή σε κάποιο μεγαλύτερο χώρο, σιγά να μην τον γέμιζαν, αλλά είμαι απολύτως σίγουρος ότι και οι Hooverphonic δεν τα κατάφεραν χθες καλύτερα. Ίσως τελικά να μην φταίει ούτε ο κόσμος, το κοινό δηλαδή, αφού κι αυτό βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια. Ίδιοι χώροι, χρόνια απαράλλαχτοι, διαφορετικοί χώροι που άνοιξαν κατ' εικόνα των παλιών και κορεσμένων. Λίγη "φαντασία στην εξουσία" από τους χώρους, τους διοργανωτές ΑΛΛΑ και από τα groups που έρχονται.
We love the (capa)city.
Το 22:30 έγινε 23:15 (ως συνήθως....) για να εμφανιστούν οι Make Believe. Tα τραγούδια λίγο-πολύ αναμενόμενα. Ο τελευταίος δίσκος κατέλαβε τα 3/4 της εμφάνισής τους και το υπόλοιπο καλύφθηκε από προηγούμενες επιτυχίες τους.
Νομίζω ότι οι διοργανωτές καλά το είχαν σκεφθεί να προσκαλέσουν για opening τους Bokomolech, αφού το δίδυμο με τους Hefner μάλλον έδενε καλύτερα και συνέτεινε στο να περιμένουμε μια καταπληκτική βραδιά, αλλά και οι Make Believe που κλήθηκαν να τους αντικαταστήσουν, ήταν εν γένει καλοί. Και μόνο που το σχήμα είναι αγγλόφωνο φθάνει να το κάνει να ξεχωρίζει κατά την γνώμη μου μαζί με τα γνωστά 4-5 σχήματα ακόμη, από τα υπόλοιπα, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Ανετότατοι, γεμάτοι humor, κέφι, ζωντάνια, ρυθμό, ταλέντο, με πνευματώδη λόγια ανάμεσα, αλλά και μέσα στα τραγούδια, εμφανίστηκαν οι Hefner. Δεν κούρασαν το κοινό που γέμισε (σχεδόν...) το House Of Art κάνοντάς του πλύση εγκεφάλου όπως συνηθίζουν πολλοί συνάδελφοί τους παίζοντας κομμάτια μόνο από τον τελευταίο δίσκο, αλλά του πρόσφεραν τραγούδια από όλη την δισκογραφία τους και μάλιστα με καταπληκτική ερμηνευτική δεινότητα.
Ο Darren Hayman δεν κατέβηκε στην σκηνή πετώντας και φωταγωγημένος αλλά "κατέβηκε" άπειρες φορές στο κοινό με την αμεσότητα του και τον πηγαίο αυθορμητισμό του. Tην ίδια φιλική και άμεση στάση είχαν και οι υπόλοιποι της μπάντας (ε καλά ο μπασίστας το παραξήλωσε λίγο...).
Η βραδιά πάντως είναι αλήθεια ότι εξελίχθηκε σε συνάντηση μεταξύ "φίλων και γνωστών". Το κοινό στην πλειοψηφία του, γνώριζε τι εστί Hefner και επευφημούσε αναλόγως σε κομμάτια όπως το "Pull Yourself Together" και το "Good Fruit". Oι Hefner το κατάλαβαν γρήγορα ότι έχουν να κάνουν με "δικούς" τους ανθρώπους και στις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια, έβαζαν τα ποτάκια τους μόνοι τους (δίπλα στον drummer είχαν στήσει οι ίδιοι ένα αυτοσχέδιο bar), ρωτούσαν τον κόσμο αν θέλει, αντάλλασαν "στην υγειά σας", ε και φυσικά όταν ξεκινούσαν ερμήνευαν πολλές απο τις επιτυχίες τους.
"Απαγγέλοντας" ερωτικές ιστορίες και ιστορίες της πόλης, με τους πανέξυπνους στίχους, την καταπληκτική φωνή και το δέσιμο της μπάντας-παρέας, νομίζω ότι δεν άφησαν κανένα παραπονεμένο για την ποιότητα που διέπει τις δημιουργίες τους αλλά και την σοβαρότητα, χωρίς υποψία αγγαρείας, που αντιμετωπίζουν τις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Είναι απολύτως σίγουρο ότι αποτέλεσαν την φωτεινή εξαίρεση σε μια μετριότατη ως τώρα χειμερινή συναυλιακή season τόσο με την θαυμάσια εμφάνισή τους, όσο και με την εκπληκτική τους αμεσότητα.