Χόκους πόκους και All them Witches στο Μιλάνο

Η περίπτωση των All them Witches εκτός από ανερχόμενη και ενδιαφέρουσα, θα μπορούσε να είναι και case study στο κομμάτι «μπάντες που έχουν μεγάλο fanbase στην Ελλάδα», δηλαδή η λέσχη Scorpions, Madrugada κ.λπ.

Δεν υπάρχει σύνδεση όμως. Οι ATW είναι ένα κεφάλαιο μόνοι τους και έχουν συνδέσμους φιλάθλων απανταχού. Στο Μιλάνο π.χ., όπου παίξανε σε ένα σχεδόν γεμάτο venue και αν ο ήχος ήταν καλύτερος, δεν θα αφήνανε το κοινό σύξυλο περίπου είκοσι λεπτά νωρίτερα από το κανονικό.

Και αυτό συνέβη στις 17 Οκτωβρίου, όπου μυστικοί πράχτορες του Mic.gr παρεισφρήσανε στον ιταλικό βορρά, για να παραστούν στο live των Νασβιλιανών.

Στη Σαντερία Τοσκάνα 31 λοιπόν, μετά από ένα ζεσταματάκι με το thing των καιρών μας «κιθάρα και λούπες» ετοιμαστήκαμε για το κυρίως μενού, ενώ το sold out είχε τελεστεί (αλλά με ανθρώπινους όρους και όχι μετρό στις 8 το πρωί).

Οι ATW λοιπόν είναι μια κατάσταση όπου το ταλέντο δεν κρύβεται. Οι τύποι είναι καλό σύνολο και επί σκηνής, ακόμα και στις όχι εντελώς εκρηκτικές βραδιές τους, όπως στο Μιλάνο.

Μπήκανε με τα (πολύ) σίγουρα από το ‘Nothing As The Ideal’,  έναν ύμνο στην αριστεία  μια γερή δόση νεοψυχεδελικής σκληράδας, στην οποία έχουν προσθέσει τις αγαπημένες τους μουσικές. ‘Satrunine & Iron Jaw’, ‘Enemy of my Enemy’ και μετά λίγο πίσω, για το ‘When God Comes Back’ και λίγο μετά ‘Dirt Preachers’ από το ‘Dying Surfer Meets His Maker’.

Ακολούθησαν διαλείμματα τύπου «και τώρα ο Γιώργος ο Οικονομίδης θα σας πει μερικά ανέκδοτα», κατά τα οποία τα μέλη της μπάντας έπαιξαν σόλο ή ντουέτο. Ένα κομβικό, ήταν το ‘Children of Coyote Woman’, που θα έπρεπε να διδασκόταν στα πρώτα έτη Ιστορικού-Αρχαιολογικού (μάθημα: Ρωμαϊκή ιστορία).

Κάπου εκεί αρχίσανε και τα απευχόμενα: ο Ρόμπι σηκώθηκε από τα ντραμς για να πει ότι «δεν ακούει shit τι παίζει» εκεί πίσω, αλλά συνέχισαν για λίγο ακόμα μέχρι να φύγει οριστικά και αμετάκλητα, με πρόχειρους υπολογισμούς γύρω στα 15-20 λεπτά πριν κλείσει το σετ, γιατί τα μόνιτορ είχανε πάθει «κουφός θείος που βλέπει ειδήσεις».

Ευτυχώς, προλάβανε τα ‘Workhorse’, αλλά και το ‘Tiger’s Pit’, αλλά και το ‘Alabaster’ νωρίτερα.

Τελικά, οι ATW είναι και λαϊκοί, καθότι έχουν τα ριφς, το φιζίκ, το γαμ…νο ροκενρόλ γενικά, αλλά και κάπως εστέτ, χωρίς όμως να χρειαστεί να πάρεις πτυχίο στην αντίστιξη για να ακούσεις τους (αγαπημένους) Mars Volta. Γενικώς όλα εξαιρετικά, όσο και στους δίσκους τους. Προσδοκούμε μια μελλοντική ακόμα πιο «γουάου» ζωντανή εμφάνιση, εντός συνόρων.