Good Golly Miss Holly
Καταρχήν ναι, είμαι από αυτούς που μάθανε την Holly από το soundtrack του Broken Flowers (λιθοβολήστε με!) και δε ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Πάλι καλά να λέμε. Αφού απέτυχα λοιπόν να τη δω ζωντανά πέρυσι, λόγω ανωτέρω βίας (βλ. μαμά πατρίδα), δεν υπήρχε περίπτωση να τη χάσω και φέτος.
Το support γκρουπ ονομαζόταν Birthmark και με προβλημάτισε αρκετά θα έλεγα. Από τη μία ήταν πολύ σφιχτοδεμένοι, με φανερή την όρεξη τους τόσο να παίξουν όσο και να μοιραστούν τη μουσική τους, από την άλλη όμως δε νομίζω ότι καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα προσωπικό στίγμα, έναν ήχο που να σε κάνει να τους προσέξεις. Προσπαθούν να ταιριάξουν όλα αυτά που αγαπάνε, ανεξάρτητα από το αν αυτό αποδίδει ως αποτέλεσμα. Έτσι έχουμε ένα πνεύμα λίγο hard rock, τόσο 70s όσο και 90s, λίγο progressive με μεταλλικές προεκτάσεις, αλλά και ακουστικές ραδιοφωνικές μπαλάντες, συν διασκευούλα στο Safe From Harm, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι πρώτο κομμάτι. Παρόλα αυτά, επειδή το μεράκι τους είναι εμφανέστατο μακάρι να κατασταλάξουν κάπου και θα βρουν το κοινό τους. Ειδική μνεία αξίζει ο μπασίστας που είναι μεγάλη ακαδημαϊκή φάτσα και έκανε και tapping ο μπαγάσας.
Πάμε όμως τώρα στο κυρίως πιάτο. Η Holly ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τέσσερις ομοιογενώς ντυμένους κύριους διαφόρων ηλικιών (με εξέχοντα τον Bruce Brand απ' τους Thee Headcoats), δείχνοντας κεφάτη και με πολλή όρεξη. Αν υπάρχει μία λέξη για να την χαρακτηρίσει κάποιος και να είναι περιεκτικός, αυτή είναι: λαμπερή. Λάμποντας λοιπόν και χαμογελώντας, γέμισε το χώρο με τις παλιομοδίτικες μελωδίες της, ερμηνεύοντας κομμάτια δικά της αλλά και άλλων. Ανάμεσα στα Walk A Mile, Directly From My Heart, I Had A Dream κ.λπ. δεν έλειψε η αρτίστικη version του There Is An End, όπως δήλωσε, ούτε η αλά Question Mark/Jack McDuff οργιαστική εκτέλεση του Sally Go Round The Roses.
Γενικότερα, το live ικανοποίησε το κοινό που δεν την άφηνε να φύγει με αποτέλεσμα να αποζημιωθούμε και με το ζωντανό promotion του σαρανταπενταριού που διατέθηκε προς πώληση και αποτελεί ένα από τα καλύτερα αντι-christmas κομμάτια που έχω ακούσει (Christmas Tree On Fire).
Αν μη τι άλλο απέδειξε ότι κατέχει περίτρανα το rock 'n' roll, τα blues, το garage και λοιπούς ήχους που μπορούν να κάνουν το κώλο μας/σας να κουνηθεί. Μοναδική παρένθεση, η αρκετά μεγάλη παύση ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά σε αυτό μάλλον έπαιξαν ρόλο κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο που αντιμετώπιζε, κυρίως, ο κοντραμπασίστας. Η παρένθεση αυτή βέβαια αφορά μόνο την Holly και τη μπάντα, γιατί δε μπορώ να μην αναφερθώ σε ένα διοργανωτικό ατόπημα που για μια ακόμη φορά μου θύμισε πού ζω και πώς φέρονται και δρουν οι "γάτοι" συντοπίτες μου επιχειρηματίες.
Είχα βαρεθεί να διαβάζω στις διάφορες διαφημίσεις και στα δελτία τύπου ότι ο κάθε κάτοχος εισιτηρίου θα μπορούσε να "απολαύσει" και ένα ποτήρι κρασί, χαιρετίζοντας μάλιστα την απόφαση αυτή με ενθουσιασμό, γνωρίζοντας τα συναυλιακά καθέκαστα. Λοιπόν, όταν ο αφελής (εγώ δηλαδή) πήγα στο μπαρ να το ζητήσω, η απάντηση ήταν ότι δεν ισχύει. Ω, τι έκπληξη! Αφού ρε παπάρες δεν έχετε σκοπό να το κάνετε, τι το παίζετε γαλαντόμοι και ανοιχτοχέρηδες; Κάντε μόκο και αρπάξτε τα ως είθισται. Μου το παίζετε και φιλικοί προς τον πελάτη!
Ελπίζω τουλάχιστον η επιχειρηματική αυτή υπέρβαση να μην ήταν ιδέα του λεπτεπίλεπτου κυρίου (τόσο στην εμφάνιση, όσο και στους τρόπους), ο οποίος πριν την έναρξη της συναυλίας μετέφερε το κοντραμπάσο σέρνοντάς το στο πάτωμα και χτυπώντας το σε δυο τρεις γωνίες σαν να ήταν ο κουρελιασμένος καναπές της γιαγιάς του, που προσφάτως πέθανε και βιάζεται να τον ξεφορτωθεί. Ε, άμα αγαπάς τη μουσική δεν κρύβεται...
Αυτά έγιναν λοιπόν την Παρασκευή και παρόλη την γκρίνια στο τέλος εύχομαι η Holly να μας ξανάρθει.
