Hooverphonic live
Πρώτη φορά είδα τους Hooverphonic στο Club του Μύλου το 1998, στην παρθενική τους τότε εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη - είχαν μόλις κυκλοφορήσει τον δεύτερο (και καλύτερό τους) δίσκο "Blue Wonder Powder Milk", αφήνοντας πίσω το μπάσταρδο trip hop του ντεμπούτου "A New Stereophonic Sound Spectacular" και προσλαμβάνοντας στα φωνητικά την μόλις 18 ετών Geike. Θυμάμαι πως ήταν μια πραγματικά όμορφη συναυλία, γεμάτη από κόσμο και τρυφερό συναίσθημα. Η δεύτερη φορά που τους είδα ήταν στο Ρόδον της Αθήνας το 2000 - είχαν περάσει μόνο δύο χρόνια αλλά η αλλαγή που είχε επέλθει στο συγκρότημα ήταν εμφανής. Το άλμπουμ "The Magnificent Tree" είχε κυκλοφορήσει και κομμάτια σαν τα "Mad About You", "Battersea" και "Jackie Cane" παίζονταν σε διαφημίσεις σε όλο τον κόσμο ενώ το "Waves" ακουγόταν στη.. σειρά "Sex and The City". Θυμάμαι πως ήταν μια μέτρια συναυλία, με αρκετό κόσμο αλλά χωρίς το απαραίτητο συναίσθημα.
Τρίτη φορά τους είδα την Παρασκευή που μας πέρασε στη Μονή Λαζαριστών (με support τους δικούς μας εξαιρετικούς Film) - στο διάστημα που μεσολάβησε από το 2000 το Βελγικό σχήμα έβγαλε άλλα δύο άλμπουμ, το "Hooverphonic Presents Jackie Cane" και το φετινό "No More Sweet Music" ενώ καθιερώθηκε ως ένα από τα 'φιλελληνικά' σχήματα (παρέα με τους Puressence, Violent Femmes και άλλα πολλά ημι-αποτυχημένα). Μέσα σε έναν χώρο μισοάδειο (και με τρομερή ανομοιομορφία κόσμου) το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή γύρω στις 11μμ με την Geike να φορά ένα μάλλον κακόγουστο κόκκινο φόρεμα. Αν και τα βασικά μέλη των Hooverphonic είναι τρία (πέρα από την Geike, έχουμε τoν Raymond Geerts στην κιθάρα και τον Alex Callier στο μπάσο), στη συναυλία εμφανίστηκαν με τη συνοδεία τριών ακόμη μουσικών (ντραμς, βιολί, keyboards), οι οποίοι κλήθηκαν να αναπαράγουν επί σκηνής τον ορχηστρικό, συχνά κινηματογραφικό ήχο.
Το συγκρότημα έπαιξε πάνω από μιάμιση ώρα (με δύο encore παρακαλώ), κάνοντας μια ικανή επιλογή από όλη τη δισκογραφία του και μην αφήνοντας κανέναν παραπονεμένο από αυτή την σκοπιά. Εκείνο ωστόσο που μου έκανε εντύπωση ήταν η σκηνική παρουσία της Geike, η οποία με κινήσεις σπασμωδικές και άχαρες και δίχως καμία εκφραστικότητα στάθηκε πραγματικά ανίκανη να μεταφράσει τις λέξεις και το νόημα των κομματιών. Ένα δεύτερο μείον ήταν ο φωτισμός της σκηνής που ήταν λουσμένη με ένα φτηνό μοβ/φουξ χρώμα, δυσχεραίνοντας έτσι τη δημιουργία μιας πειστικής ατμόσφαιρας. Το σημαντικότερο ωστόσο αρνητικό σημείο ήταν η διαπίστωση ότι οι Hooverphonic έχουν πλέον απογυμνωθεί τελείως από όλα όσα κάποτε τους έκαναν αγαπητούς... και δεν αναφέρομαι στις γοητευτικές μελωδίες ή στους ταξιδιάρικους ήχους, αλλά στη διαφορά με την οποία τώρα σερβίρονται. Μετατράπηκαν πολύ γρήγορα σε ένα συγκρότημα πιασάρικο, εύκολα προσβάσιμο, βασιζόμενο περισσότερο στις πωλήσεις από τα διαφημιστικά σποτ παρά στην ουσιαστική δημιουργία, χάνοντας ό,τι απομεινάρια αθωότητας και ευαισθησίας είχαν κρυμμένα. Και όσο και αν συνεχίζουν να κατασκευάζουν συμπαθητικές μελωδίες, δεν παύουν να είναι θύματα αυτής της εμπορικής συνδιαλλαγής. Εν κατακλείδι λοιπόν, η συναυλία των Hooverphonic στη Μονή Λαζαριστών ήταν μια αδιάφορη συναυλία, με λίγο κόσμο και χωρίς καθόλου συναίσθημα.
Παρακάτω παρατίθεται ένα μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη της Geike Arnaert στην Ελευθερία Ιωαννίδου στις 20/12/98 ("Εξώστης" - τεύχος 440):
Δεύτερος δίσκος με αλλαγή του ονόματος από Hoover σε Hooverphonic.. μήπως υπάρχει παράλληλα και αλλαγή στο ύφος της μουσικής;
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με την αλλαγή του ονόματος. Υπάρχει μια μπάντα στην Αμερική που ονομάζεται Hoover, όπως επίσης και στην Γερμανία. Και οι δύο είναι hardcore συγκροτήματα, καμία σχέση δηλαδή με εμάς. Αναγκαστήκαμε έτσι να το αλλάξουμε σε Hooverphonic. Αλλά και ο νέος μας δίσκος είναι διαφορετικός. Καταρχήν έχουμε μεγαλύτερο budget, μπορούμε να δουλέψουμε πραγματική ορχήστρα και αυτό μας αρέσει. Τα τραγούδια περιέχουν πολλά βιολιά γεγονός που κάνει τον ήχο πιο ατμοσφαιρικό και συναισθηματικό. Υπάρχει και μια νέα φωνή στο συγκρότημα συν τοις άλλοις...
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο χώρος που παίζετε;
Με τους Massive Attack παίξαμε φέτος σε μεγάλους χώρους και ήταν καταπληκτικά. Σίγουρα κάνουμε μια μουσική που είναι πιο 'κλειστή' αλλά εάν μπορέσεις να την μεγεθύνεις τότε αυτό είναι προς όφελός σου. Γι' αυτό έχουμε και έναν τόσο καλό τεχνικό ήχου!
Ο ήχος σας παραπέμπει στη σκηνή του Bristol. Οι επιρροές σας προέρχονται από εκεί ή πιστεύεις ότι ο συσχετισμός είναι τυχαίος;
Ναι, ο ήχος μας μοιάζει με αυτόν των Massive Attack ή Portishead. Το κομμάτι "2 Wicky" γράφτηκε σαν αστείο, σαν πείραμα για το πόσο κοντά μπορούμε να φτάσουμε στον ήχο των Portishead. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες, με την έννοια ότι μπορεί να μας αποκαλέσουν 'κλέφτες', αλλά από την άλλη πλευρά μας τιμά το γεγονός ότι μας συγκρίνουν με τόσο μεγάλα ονόματα. Πάντως όσο περνάει ο καιρός βλέπεις ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία..
