Η Charlotte de Witte στην Αρχαία Μεσσήνη
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακό... techno δεν πιάνει. Του Χάρη Συμβουλίδη
Techno στην αρχαία Μεσσήνη; Και μάλιστα με μία από τις μεγάλες πρωταγωνίστριες του ιδιώματος κατά τα τελευταία χρόνια;
Με δεδομένες τις εντυπώσεις που άφησε η Βελγίδα στο Plisskën Festival του 2016, θα ήταν ένα γεγονός ικανό να μαζέψει κάμποσο κόσμο, αν βρισκόμασταν σε κανονικές συνθήκες. Όμως, κακά τα ψέματα, τις σχεδόν 15.000 προβολές που είχε το live streaming στο YouTube μέσα σε 3 ώρες, δεν θα τις έφτανε καμία συναυλιακή περίσταση.
Η ιδέα της Charlotte de Witte στο στάδιο της Αρχαίας Μεσσήνης προήλθε από το ADD Festival (ADD = Athens, Dance till Dawn), το οποίο έδειξε έτσι ότι είναι ακόμα εδώ, παρά την αναγκαστική αποχή την οποία επέβαλλε η έκτακτη υγειονομική συνθήκη. Και γιατί όχι; Άλλωστε η τελευταία του εκδοχή (2019) –με 16 ώρες μουσικής σε 4 σκηνές– τίμησε ένα ευρύ φάσμα ηλεκτρονικών ήχων βρίσκοντας απήχηση, που έδειξε ότι υπάρχει η δυνατότητα να εξελιχθεί σε σημαντικό συναυλιακό θεσμό. Στην υλοποίηση, βέβαια, πολύτιμη στάθηκε η αρωγή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση (έτσι κι αλλιώς συνεργάζεται με το φεστιβάλ), η οποία έχει καλή γνώση του χώρου της αρχαίας Μεσσήνης, αφού το καλοκαίρι του 2018 έστησε εκεί την πολυπρισματική εκδήλωση Tuned City.
Η περίσταση, βέβαια, παρά τον ...εξωτισμό που σίγουρα διέθετε για όσους την απόλαυσαν από το δωμάτιό τους, δεν πρέπει να ήταν και η πιο εύκολη για τη 28άχρονη DJ και παραγωγό. Άλλωστε, όπως μου είχε πει και σε μια συνέντευξη πριν κάποια χρόνια, θεωρεί πολύ σημαντικό να βλέπει να χορεύουν στους ήχους τους οποίους διαλέγει. Και στην αρχαία Μεσσήνη –μονάχη με τον εξοπλισμό της στο κέντρο του αρχαίου σταδίου– όσο γοητευτικό κι αν έδειχνε το σκηνικό, δεν είχε ιδέα για το ζητούμενο. Πόσοι να χόρεψαν άραγε σε κατ' οίκον περιορισμό, σε πλήρη αντίθεση με τη μαζικότητα την οποία προστάζει η club κουλτούρα;
Την απάντηση δεν τη γνωρίζει κανείς. Πάντως η Charlotte de Witte δεν έκανε καμία έκπτωση, ούτε αποπειράθηκε να προσαρμοστεί συγκαταβατικά. Όποιος νόμιζε δηλαδή ότι θα πέρναγε χαλαρό βραδάκι, με κάπως πιο ατμοσφαιρικά beats, κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι το πράγμα θα εκτυλισσόταν όπως ακριβώς και σε ένα club· και μάλιστα σε ώρα «αιχμής». Επί 61 λεπτά, τα decks έπαιξαν φουλ επίθεση, ποντάροντας σε ανεβαστικούς ρυθμούς και κοφτά beats, (προφανώς) στοχεύοντας σε μια «ιδρωμένη» εμπειρία. Θα ήθελα βέβαια να είχε κάπου στις επιλογές και το "Rave Olympia (Enter The Arena)" των Members Of Mayday, όμως εκείνες οι 1990s ημέρες είναι μάλλον μακριά από όσα την αφορούν –οπότε όλα τούτα δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι.
Κακά τα ψέματα, ασφαλώς: ένα τέτοιο σετ θα ανήκει πάντα σε έναν άλλον χώρο, σε μια διαφορετική συνθήκη, την οποία δεν θα αναπληρώσει στο 100% κανένα ευρηματικό live streaming. Είναι όμως προς τιμήν της de Witte ότι μπόρεσε να κρατήσει το techno της ολοζώντανο σε ένα τόσο «ανεξερεύνητο» τερέν, αποφασίζοντας να αγκαλιάσει την περίσταση και να μην τη φοβηθεί. Έδειξε επίσης ότι δεν λείπει και μια πιο εγκεφαλική διάσταση από τις μουσικές τις οποίες φτιάχνει ή/και προτιμά, παρότι κατέστη ποικιλοτρόπως σαφές ότι στο προσκήνιο βρίσκονται σταθερά οι πιο χορευτικές τους ποιότητες. Σε αυτή τη διάσταση βοήθησε βέβαια πολύ και η εικόνα που επιμελήθηκε η Neda Film, φέρνοντάς μας στο «πιάτο» τη σαγήνη του αρχαίου σταδίου.
Το πείραμα πέτυχε, λοιπόν. Αρκετοί θα ενέδιδαν νομίζω ξανά σε κάποια ανάλογη πρόταση, ακόμα και μετά το πέρας του κορωνοϊού.