I could listen (to John Cale) for a thousand years

Τι κάνει αυτός ο Τζον Κέιλ, voicing, αφωνία, ρουφάει ωμά αυγά κάθε πρωί; Πάντως η φωνή του προχθές ήταν μεστή, αναλλοίωτη και η Αφροδίτη με τις γούνες παρούσα, στο Venus in Furs. «I am tired, I am weary/I could sleep for a thousand years/A thousand dreams that would awake me/Different colors made of tears».

Στο Νιάρχος στη γωνία ήταν ακροβολισμένη μια εμαγιέ λευκή τούμπα σαν τεράστιο φουτουριστικό κατσαρολικό. Ο Κέιλ τραγουδούσε. Ένας κιθαρίστας τού απαντούσε με φωνητικά. Φωνητικά, αν και δίχως μικρόφωνο, έκανε και ο Ασιάτης μπασίστας που έμοιαζε κορίτσι από μακριά - αλλά από κοντά, από την πρώτη σειρά, ήταν ξεκάθαρα αγόρι. Κάποια στιγμή μια ολόκληρη μπάντα (!) κελαηδούσε γύρω από τον Κέιλ και μετά όλοι αυτοί έκατσαν ήσυχα ήσυχα στη σκηνή. Αν ήσουν ψηλός έβλεπες μια ολόκληρη ορχήστρα έξτρα, αν ήσουν κοντός όχι. Η συναυλία ξεκίνησε με τέσσερις, που έγιναν καμιά δεκάξι - και μετά πάλι τέσσερις. Είπε και το “Pablo Picasso”, που το προτιμώ από Jonathan Richman, και το θεώρησα tribute στους Modern Lovers.

“Well some people try to pick up girls
And get called assholes
This never happened to Pablo Picasso
He could walk down your street
And girls could not resist his stare and
So Pablo Picasso was never called an asshole”

Το βιολί κελαηδούσε, η εμαγιέ τούμπα απαντούσε, το πλήθος αναριγούσε, και η Αφροδίτη φορούσε γούνες μέσα στη ζέστη, γιατί ήταν βελούδινη η βραδιά αυτή, κι ό,τι πιο κοντά ζήσαμε στο βέλβετ αντεργκράουντ, κι ότι πιο μακριά υπάρχει από τη Βίσση που θα παίξει στην ίδια σκηνή την Κυριακή, και ο Κέιλ ό,τι πιο κοντά στον Λου Ρηντ, πιο κοντά κι απ’ την Λώρη Άντερσον που είδαμε πρόπερσι σε αυτήν εδώ τη σκηνή, να τον νοσταλγεί αλλά να μην του μοιάζει, γιατί το βελούδινο υπέδαφος είναι άλλο, και χθες ήταν όλο, όταν ο Κέιλ έμπαινε με όλη του τη φωνή στην Helen of Troy καταλήγοντας: "Lubricate me, don't hate me".

Δεν ήταν τίγκα το στάδιο, όπως στους Στέρεο Νόβα προχθές (γιατί;) οπότε μπορέσαμε να πάμε πρώτη σειρά, δίπλα στα βίντεο και στα αφηνιασμένα άιφον, να το ρουφάμε με τα μάτια και τα αυτιά, δίχως ενδιάμεση οθόνη, και να λέμε, Καλά που ήρθαμε, το ζήσαμε κι αυτό, αλλά μετά, όταν ο Κέιλ γύρισε την πλάτη του και έφυγε από τη σκηνή με πόδια στραβά σαν του Λούκι Λουκ, κουτσαίνοντας από παντού, πάθαμε κάτι. Γυρνώντας στο σπίτι ξεθάψαμε το σιντί με τη μπανάνα που είχαμε σφετεριστεί κάποτες σ’ έναν χωρισμό, και καλά κάναμε: θα το ακούμε μέρα νύχτα τώρα. Κύριε Νιάρχος, μας κακομαθαίνετε.

Η Εύη Λαμπροπούλου είναι συγγραφέας. Έχει γράψει τα βιβλία Χάπι-Λου, Σχεδόν Σούπερ, Όλα τα Μήλα και το ΛΑΒ που θα βγει κάποτε.