iLiKETRAiNS + Fuzzy Nerds
Τις περισσότερες φορές όταν κάθομαι να γράψω ένα κείμενο το οποίο αφορά απολογισμό συναυλίας με καταλαμβάνει μια "ματαιότητα"... Σε ποιους απευθύνομαι; Όσοι ήταν παρόντες, το έζησαν... Θα μου πείτε μια δεύτερη γνώμη δεν είναι ποτέ περιττή, αλλά ΟΚ... Δεν είμαι και ...γιατρός! Όσο για αυτούς που δεν ήταν εκεί; "Ζήλια, ζήλια, διαβάστε τι χάσατε" ή "ευτυχώς που κάτσατε σπίτι και γλιτώσατε τη "μάπα" και τα ωραία σας λεφτά"! Κάποιες φορές όμως ένα τέτοιο κείμενο δεν είναι και τόσο άχρηστο, ειδικά στις περιπτώσεις όπου η συναυλία πρόκειται να επαναληφθεί εν ευθέτω χρόνο! Πού θέλω να καταλήξω με αυτόν τον εξυπνακίστικο πρόλογο; Στο ότι όσοι δεν ήρθατε μη χολοσκάτε! Το βράδυ της Παρασκευής εγκαθιδρύθηκε και ...επισήμως άλλη μια σχέση σκότους-λατρείας του ελληνικού κοινού με μουσικούς του δράματος και της θλίψης. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που και οι ίδιοι σαστισμένοι, αισθάνθηκαν την ανάγκη να ομολογήσουν ότι δεν περίμεναν τόσο κόσμο στην άλλη άκρη της ηπείρου, και πως αν τους θέλουμε θα μας ξανάρθουν σύντομα! Ίσως να πρέπει να νοικιάσουν και αυτοί μια ...καμπάνα στο Λαγονήσι, δίπλα σε αυτές του Iggy, των Placebo και των Puressence! Πού θα βρουν καλύτερα;... Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από το ...τέλος!
Το ...τρένο άργησε κλασικά (και αναμενόμενα πια για τα ελληνικά δεδομένα!) και έτσι οι iLiKETRAiNS ανέβηκαν στη σκηνή περασμένες έντεκα. Ντυμένοι όλοι ασορτί στα ασπρόμαυρα φορώντας κάτι που έμοιαζε με πένθος στο μανίκι, που σε συνδυασμό με τις πρώτες κατατονικές πένθιμες νότες, έδωσε σε κάποια ...κακεντρεχή σχόλια του τύπου "να ζήσουμε να τον θυμόμαστε το μακαρίτη" και "πότε ξεκινάει η περιφορά" και άλλα τέτοια ιοβόλα. Πέρα από αυτά, η μπάντα είχε να αντιμετωπίσει και τις επιφυλάξεις για το πώς θα λειτουργήσουν σε έναν "ψυχρό" συναυλιακό χώρο οι μουντές της ελεγείες, οι προορισμένες για μοναχικές ακροάσεις αναπόλησης και ονείρου... Θα κατάφερναν οι πέντε φερέλπιδες νεαροί (πληρωμένη εξωτερική καταχώρηση: ειδική μνεία στον κιθαρίστα που έκλεψε κάμποσες γυναικείες καρδιές!) από το Leeds να μεταδώσουν στο κοινό έστω και ένα μέρος της έντασης και του συναισθηματικού δυναμισμού των τραγουδιών τους; Για να μη μακρηγορούμε, οι απαντήσεις είναι θετικές...
Και ναι, μπορεί πράγματι οι συνθέσεις τους να είναι αργόοοοοοσυρτες και μακρόοοοοσυρτες, αλλά παρολ΄ αυτά δε μας άφησαν να πέσουμε στο ....πηγάδι της βαρεμάρας (ΟΚ συνέβη σε κάποιες στιγμές, αλλά προσωπικά δε θυμάμαι συναυλία που να μη βαρέθηκα κάποια στιγμή, έστω και για λίγο!). Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι η σκηνική τους παρουσία εξέπεμπε ενέργεια και δυναμισμό... Ούτε ότι η ένταση ανεβοκατέβαινε, και εκεί που έλεγες ότι καταλάγιαζε αυτή αναζωπυρωνόταν, με το reverb να παίρνει "φωτιά", τους ίδιους να ξεσπάνε βίαια στις κιθάρες τους, να κόβουν ...κάβους και να οδηγούν τα κομμάτια τους (κι εμάς μαζί) σε σπειροειδείς μελωδικούς στροβίλους και θορυβώδεις δίνες (ειδικά στο προσωπικό τους magnus opus "Spencer Perceval"). Ένα αίσθημα που είχα να νιώσω από τη συναυλία των Godspeed You Black Emperor πριν από αρκετά χρόνια (και με την ευκαιρία, ας μην ξαναδιαβάσω αυτήν την ανοησία περί ...Joy Division)! Συνέβαλε και το γεγονός ότι η συναυλία των iLiKETRAiΝS ήταν μια πλήρης αισθητική πρόταση. Οι προβολές που συνόδευαν το κάθε κομμάτι ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες και αναδείκνυαν το ιστορικό του περιεχόμενο. Τροφή για σκέψη για όσους επιθυμούν να ψάξουν κάτω από την επιφάνεια! Προσωπικά μ' αρέσει πολύ αυτή η στιχουργική πρωτοτυπία... Όχι άλλοι στίχοι για έρωτες και καψούρες!
Πριν από μερικούς μήνες στην κριτική που είχα γράψει για το "Elegies to lessons learnt" είχα καταλήξει στο γαλαντόμο βαθμό 9. Ξαναδιάβασα το κείμενο υπό το φως των "ζωντανών" δεδομένων... Δεν άλλαξα γνώμη... Το ζήτημα είναι βέβαια προς ποια κατεύθυνση θα οδηγήσουν το τρένο τους στο μέλλον... Και εδώ είμαι απαισιόδοξος... Αλλά οψόμεθα!
Για να μην ξεχαστούμε! Πριν από την ισοπεδωτική διάβαση των ...τρενολάγνων, είχαν περάσει από τη σκηνή του Gagarin και οι δικοί μας Fuzzy Nerds. Πραγματικά δε θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ταιριαστό ντόπιο σχήμα για να ανοίξει τη συναυλία αυτή από τους Fuzzy Nerds. Και ενώ όπως ξέρετε δε θεωρώ ότι κάθε τι ντόπιο είναι καλό και αξίζει υποστήριξης (είτε πρόκειται για ...αρνάκι του γάλακτος είτε για μουσικούς), αυτό το τρίο το εξ Ιωαννίνων ορμώμενο, αξίζει ειδικής μνείας. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι είναι στο κουρμπέτι κοντά 14 χρόνια... Δεμένη μπάντα, ευρηματικά τύμπανα, επιρροές από Mogwai και άλλες 90s indie-ίλες, δουλεμένες συνθέσεις αλλά όχι πολύ εύπεπτες για το απαίδευτο αυτί... Γεγονός που ίσως να εξηγεί τη σχετική τους αφάνεια, ειδικά αν κάνουμε συγκρίσεις με πιο προβεβλημένες μετριότητες...
