Millions Of Stones And Roses For Me
Ωραίο μέρος για live το υπόγειο του Club 22, έτσι; Από πουθενά δε βλέπεις καλά στη σκηνή. Κάτι γίνεται στα πέντε (5) τ.μ. κάτω ακριβώς από τη σκηνή, αλλά μας πήραν και τα χρόνια, άσε που αν φορτώνεται και με γυναικόπαιδα ή παρέα η αρένα δεν ενδείκνυται γενικώς... Και εφτά ευρώ το ποτό σε πλαστικό ποτηράκι παιδικού πάρτυ, με τάσεις νιτρογλυκερίνης στο περιεχόμενο αυτού, έτσι; Και ψάχνουμε και τσαντούλες, μπας και κουβαλάει κάποιος κανένα παράνομο αλκοόλ στο χώρο, ε; (ή μήπως για φώτο και τα ρέστα;) Προσοχή, γιατί απέξω είδα κάτι πέτρες και μπάζα και μπορεί τίποτε μεταλόνια από τις επερχόμενες metal ημερομηνίες του χώρου να φιλοτιμηθούν να τα κουβαλήσουν και προς τα μέσα. Προσοχή παιδιά! (Άντε κάντε τώρα αγωγές και ζητάτε ακόμα το χαμένο σας εισόδημα από τους Stripes...πρόβατα, που λέει κι ο Σφακιανάκης!)
Πάμε στον Ian!
Αν έβγαλες σημαντικό μέρος του πανεπιστημίου με σκονάκια, αντιγραφές και την δανεική για κανά τέταρτο κόλλα της διαβασμένης γκόμενας σου. Αν κάνεις λαμογιοεπάγγελμα (δικηγόρος, χρηματιστής, ασφαλιστής, γενικά τα σε -της λήγοντα) και βγάζεις και αέρα λεφτά καμιά φορά. Αν έχεις παραμυθιάσει γκόμενα έστω και μια φορά σε αυτή την ταλαιπωρημένη ζωή σου. Γενικά αν συνηθίζεις ενίοτε να τα βγάζεις πέρα πλαγίως και αν θεωρείς εαυτόν μακριά από τους άριστους, τους άρτια προετοιμασμένους, τους clean & cut και τους πολιτικά ορθώς διαμαρτυρόμενους. Αν στην τελική αναγνωρίζεις ως χρυσή περίοδο στον ελληνικό μουσικό τύπο την αρχισυνταξία του Κωνσταντίνου Τσάβαλου στο Sonik, τότε είσαι ο άνθρωπος μας και γουστάρουμε όλοι μαζί Ian Brown. Με χίλια (βανίλια)...
Ο Ian έρχεται κάθε φορά... τα κάνει όσο χειρότερα μπορεί, αποχωρεί χωρίς να ιδρώσει και περιέργως εγώ έμεινα και πάλι ευχαριστημένος. Φωνή δεν βγαίνει ούτε για πλάκα, και ενώ έφερε καλή μπάντα μαζί του, έχωσε και τον μουτζαχεντίν από πίσω να βαράει τα ντέφια και τα λοιπά ινδικά όργανα του κεφιού... και καμιά φορά το όλο πράγμα ακούγονταν εντελώς πανηγυρτζίδικο (βλέπε, άκου, σώπα το 'She Bangs The Drum' σε εκτέλεση απείρου γέλιου). Κάτι άλλες κινησιολογικές σαχλαμάρες για να πιστοποιήσει και καλά τα περί monkey μπίζνας, που ακόμη έχει μείνει μισοτελειωμένη και πάνω από όλα αυτό το υπέροχο look που κάνει τους αδερφούς Gallagher να στέλνουν βιογραφικό για μοντέλα του Giorgio Armani.
Τον γουστάρουμε λοιπόν τον Ian, επειδή ακριβώς εν μέσω όλης αυτής της απαράδεκτης και τραγελαφικής κατάστασης έρχεται και μας κάνει να περνάμε καλά. Ακούς τα μισά από τα σημαντικότερα brit pop τραγούδια των 90s (που όμως κυκλοφόρησαν το '89!) στο πρώτο μισάωρο και φτιάχνεσαι. Άλλη δουλειά τώρα το πώς τα ακούς... και το 'Αλίμονο' του Μητροπάνου, το καραβοτσακίζουν στα μπουζούκια, αλλά κάθε φορά γουστάρεις και πορώνεσαι, μην είσαι άδικος τώρα. Μερικά αδιάφορα, πλην ενδιαφέροντα, (καλό αυτό, ε; θα το αφήσω έτσι...) φανκομπιτάτα pop κομματάκια παρακάτω..., μία αλά Ζουζούνια διασκευή στους Sex Pistols κάπου στο τέλος... και το μόνο σου παράπονο είναι που δεν άκουσες το 'I am the resurrection' πριν φύγεις. Ρε μήπως είσαι τρελός, μήπως τα χεις χαμένα.
Μα ακόμα γυρεύεις, γυρεύεις τον επόμενο Ian Brown, και τον επόμενο Mark E. Smith που θα έρθουν και θα σε κάνουν να γουστάρεις με χάλια-μπάλα live... μακριά από ροκ αρτιότητες και αρτίστικες τελειότητες.
Ε, κάπως έτσι!