IDLES - Plisskën Festival (Μέρα πρώτη)

Τούτο εδώ το live θα το θυμόμαστε για καιρό. Οι IDLES ήρθαν και κατέκτησαν την Αθήνα.

Το θρυλικό πλέον γκρουπ από το Bristol μας επισκέφθηκε για δύο μέρες στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων που τελευταία φιλοξενεί ολοένα και περισσότερες ροκ συναυλίες. Ο Joe Dalbot και η παρέα του έκλεισαν τις δύο μέρες του φεστιβάλ γράφοντας ιστορία. «The best live act in the world – Κατέκτησαν τους βράχους», έγραψαν τα παιδιά του Plisskën στο fb και είχαν μάλλον δίκιο.

Οι IDLES περισσότερο δεμένοι από ποτέ, εκτόξευσαν τη μουσική τους στο πλήθος που είχε συρρεύσει, υποψιασμένο για το τι μέλλει να ακούσει. To Plisskën είχε ανακοινώσει αρχικά μία ημέρα, γρήγορα τις έκανε δύο, και έψαξε - βρήκε νέους ανερχόμενους καλλιτέχνες για να μετατρέψει το διήμερο σε festival.

Δικαίως όσες έφυγαν εκείνο το βράδυ από το χώρο του φεστιβάλ ένιωθαν σαν να είχαν μετάσχει σε μια αποκαλυπτική τελετουργία. Οι IDLES καταιγιστικοί, με όγκο και δύναμη που θα τον ζήλευε οποιοδήποτε heavy metal συγκρότημα (ακούστε μόνο το ‘Divide and conquer’ από τη συναυλία), μας παρέδωσαν τους πανκ ύμνους τους. Δύσκολοι οι στίχοι του Joe Dalbot, βασισμένοι πάνω στα προσωπικά βιώματα μιας ζωής διαλυμένης, που κατάφερε μέσα από τη μουσική να την ξαναφτιάξει και να μας την παρουσιάζει με περίσσεια αυτοπεποίθηση στους δίσκους και στα live τους.

Οι καταπληκτικοί 4 δίσκοι του συγκροτήματος ξεκίνησαν με τον θάνατο της μητέρας του Joe Talbot, που δεν παρέλειψε να μας υπενθυμίσει τραγουδώντας το κατ΄ αυτόν σημαντικότερο τραγούδι τους ‘My Mother’, έναν ύμνο στην εργατική τάξη της σύγχρονης Αγγλίας. Παρόλη όμως τη δυσκολία των στίχων, που όμως υπήρχαν κάποιες που τους ήξεραν όλους απ΄ έξω (αυτό είναι πράγματι απορίας άξιο), όλοι νιώθαμε την ένταση και τραγουδούσαμε ή κάναμε ότι τραγουδούμε ό,τι καταλαβαίναμε:

Goes and it goes and it goes

Concrete and leather

I’m scum

You can do it

Can I get a hallelujah

Οι IDLES δεν είναι όμως μόνο ο τραγουδιστής τους. Είναι κι αυτός απλά ένας από μια καλοκουρδισμένη μηχανή που εκτοξεύει ριπές riff, βαράει τα τύμπανα χωρίς έλεος, και δονεί το σύμπαν των βράχων σε ένα σύνολο παράδοξα αρμονικό.

Ακόμη και στις 1-2 μπαλάντες που έπαιξαν (‘The Bleachland Ballroom’, ‘A Hymn’), η ένταση ήταν από κάτω, χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς ένα διάλειμμα από το ηχητικό βομβάρδισμα.

Ήδη από την αρχή της συναυλίας, φεύγοντας από τον πάντα φίλο μας Mazoha στην άλλη σκηνή για να πάμε για το κυρίως μενού (και αυτός μαζί νομίζω μάζευε βιαστικά την κιθάρα του και τα σαμπλερομηχανήματά του) τα τύμπανα κτυπούσαν τον ρυθμό του πολέμου με το ‘Colossus’. Δεν μπορούσες να μείνεις έξω από αυτό. Μέσα στην αρένα, δίπλα στα παιδιά, που κτυπιόντουσαν χοροπηδώντας ή λικνίζονταν (ναι, γινόταν κι αυτό).

Κι ο Mark Bowen κι ο Lee Kiernan στις κιθάρες άλλοτε έπεφταν στο κοινό, άλλοτε κατέβαιναν και έπαιζαν ανάμεσά του, άλλοτε τραγουδούσαν εναλλάσσοντας τον Joe Talbot. Περισσότερο σοβαροί ο μπασίστας Adam Devonshire και ο ντράμερ Jon Beavis κράταγαν το στιβαρό υπόβαθρο αυτής της ηχητικής πανδαισίας. Κι ο Joe Talbot, αεικίνητος, να αλωνίζει τη σκηνή, να κτυπά τη μπότα του, να μιλάει στο κοινό, να μας καλωσορίζει, να μας ευγνωμονεί, που είμαστε μαζί του σε αυτή τη μοναδική συναυλία.

Οι IDLES είναι ίσως αυτή τη στιγμή ένα από τα κορυφαία ροκ συγκροτήματα του κόσμου. Και το αποδεικνύουν μάλλον στα live τους. Πιστέψτε με, το live ήταν καλύτερο από τους ήδη αριστουργηματικούς τους δίσκους.

Joy as an act of resistance. Και το εννοούν. Είναι πολιτικοποιημένοι μέσα από τη μουσική τους. Δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι άλλο. Μας ευχαρίστησαν που ήρθαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Φαίνεται η Αγγλία είναι πλέον πολύ μίζερη. Αντιφασίστες, φεμινιστές, πάνκηδες με όλο το σεβασμό που τους αρμόζει.

Κι επαγγελματίες συνάμα, όπως και τα παιδιά του Plisskën που τους κάλεσαν. Έχουμε ξαναγράψει πόσο τους ευγνωμονούμε. Ακόμη και αυτό, το ότι έδωσαν βήμα σε άγνωστα νέα σχήματα για να συνοδέψουν στην ίδια ή σε μικρότερες σκηνές το ίνδαλμά τους. Δύο μέρες φεστιβάλ από νωρίς το απόγευμα. Κρίμα έχασα τις Grandma’s Ηouse, σωστές μαθήτριες των Idles. Δεν είδα δυστυχώς τα γκρουπ της δεύτερης μέρας.

Μόνο μια μικρή γκρίνια στους οργανωτές – σταματήστε τα σημαιάκια των χορηγών εμπόρων. Δεν χρειάζονται. Κατά τα λοιπά ήταν ένας μικρός θρίαμβος.

Κάποιες από αυτές τις απίστευτες στιγμές καταγράφηκαν στο YouTube:

ΥΓ: Κι ένα από τις Grandma’s House για την άλλη φορά για να μην τις ξεχάσουμε: Body

(Φωτογραφίες: Γιώργος Τσαρμπόπουλος)