Iggy & The Stooges + Madrugada + stellastarr*
Το Line-up της βραδιάς ακουγόταν σαν πρόκληση. Το ίδιο πρόκληση ήταν και ο χώρος. Το θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη είναι μακράν ο χειρότερα τοποθετημένος συναυλιακός χώρος της πρωτεύουσας, ειδικά για όσους δεν οδηγούν. Φτάνει κανείς εκεί μετά από 2 σχεδόν ώρες, από οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας κι αν έρχεται, λουσμένος στον ιδρώτα και τη βρωμιά των Αθηναϊκών Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ("με τρένα, λεωφορεία και μετρό πάμε για το χρυσό" my ass). Τέλος πάντων, αυτό αν και ταλαιπώρησε πολύ κόσμο ήταν άσχετο με την ουσία της βραδιάς.
Ο κόσμος αυτής της νύχτας ήταν πραγματικά ο ορισμός του πολυσυλλεκτικού κοινού. Ολοι ήταν εκεί για να γεμίσουν το θέατρο. Διάφοροι indie τύποι, δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί (ακόμα και ο ιδιοκτήτης του "Ροκ σταθμού της πόλης"), πενηντάρηδες που με το χορό ξετίναζαν από πάνω τους χρόνια συζυγικής καταπίεσης (πολύ γελοίο θέαμα though), core-άδες, διάφορα παιδάκια που μάλλον στο θέατρο τους οδήγησε η συνεργασία του Iggy με τους Sum 41, παλαιοροκάδες δεινόσαυροι, διάφοροι. Όλοι με αρκετά κέφια. (Το πιο cult θέαμα ήταν βέβαια 2-3 τύποι οι οποίοι είχαν βγάλει τις μπλούζες τους και καθώς ο Iggy τα έσπαγε φώναζαν "Ελλάς Οε Οε Οε" -είμαστε φύσει καραγκιόζηδες τελικά). Γενικά πάντως ο κόσμος ήταν καλός και κυρίως σχετικός.
Γύρω στις 7.30 ανέβηκαν οι stellastarr*, μια από τις μεγαλύτερες περσινές εκπλήξεις. Βρετανικό (όσο και αυτό των Pixies) ροκ των '80s με γερές δόσεις Νεοϋορκέζικου attitude. Το πιο εύστοχο σχόλιο που ακούστηκε από το κοινό για τους stellastarr* ήταν ότι "είναι οι Scissor Sisters του ροκ". Το live τους ήταν πιστό στο άλμπουμ τους. Το κοινό από κάτω είχε ψιλοξενερώσει για διάφορους λόγους (το θέατρο δεν είχε γεμίσει, είχε ακόμη ήλιο, δεν πολυήξεραν τα τραγούδια) αλλά, εντάξει, αυτό ήταν και αναμενόμενο. Οσοι πάντως είχαν ακούσει το δίσκο τους πέρσι πρέπει να πέρασαν αρκετά καλά στην περίπου μία ώρα που έπαιξαν. (Οι υπόλοιποι κοίταζαν τη μπασίστρια/back-vocals, Amanda κάπως, η οποία από κοντά είναι ακόμα πιο θεά απ' ότι στις φωτογραφίες).
Με το που άρχισε να νυχτώνει ανέβηκαν στη σκηνή οι Madrugada. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους πολυσυμπαθώ αυτούς αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πολύ καλοί τελικά. Το setlist τους περιλάμβανε κομμάτια και από τους τρεις δίσκους τους καθώς και μερικά καινούρια. Highlights τα 'Nightly disease part II', 'Beautyproof' και 'Ramona' που έπαιξαν προς το τέλος. Μόνιμη απορία στα χείλη του κοινού: "Μα καλά, δεν έχει σκάσει ο τραγουδιστής με το κοστούμι;"
"Πώς νοιώθεις που είσαι ξανά με τους Stooges;" "Δεν είμαι με κανέναν, εγώ είμαι ο Iggy Pop και αυτοί είναι οι Stooges". Έτσι δήλωνε σχετικά με την "επανένωσή" του με τους Stooges και γύρω στις 10 και μισή ανέβηκε αποφασισμένος να το αποδείξει. Κανένα παιχνίδι, καμία ιδιαίτερη αναφορά στα αδέρφια Scott και Ron ή τον Mike Watt των Minutemen. Τέλος πάντων.
Ο Iggy μέσα σε μία ώρα και κάτι ψιλά έδειξε στο κοινό το λόγο για τον οποίο είχε μαζευτεί εκεί. Υπερκινητικός, προκλητικός, φώναζε, έτρεχε, χοροπηδούσε, ένας διονυσιασμένος εξηντάρης pleb που τα έχει δει όλα και χτυπιέται σα μικρό παιδί. Μια μοναδική φιγούρα που αντίστοιχή της θα κάνουμε πολύ καιρό να δούμε (αν δούμε). Όπως τον θυμάσαι από τις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Αθήνα. Τελικά, κατάφερε να κουνήσει (σε μερικά σημεία, μην τρελαίνεσαι) και ένα κοινό που έτσι όπως έχει εξελιχτεί, έχει καταλήξει ένα από τα πιο ξενέρωτα της Ευρωπης.
Έπαιξε και παλιά κομμάτια από τους δύο ιστορικούς δίσκους των Stooges αλλά και αρκετά από τον τελευταίο στον οποίο συνεργάζεται ξανά με την παλιά του παρέα (αλλά και με διάφορους άλλους). Αδιαμφισβήτητο highlight οι δύο φορές που Θέλησε Να Γίνει ο Σκύλος Μας. Πώς μπορεί κανείς να πει όχι;
Fucking Iggy & The Fucking Stooges Fucking Live in Fucking Athens
Αφού η σκόνη που σηκωνόταν για πάνω από 70 λεπτά στον αέρα είχε πλέον καθίσει, και η αδρεναλίνη είχε αρχίσει να πέφτει, μίλαγα με έναν καλό, θεωρώ, φίλο (τελευταία ευκαιρία για την σεζόν για να γίνετε Sixteen Forever, αυτή την Παρασκευή στο Closer) για την "κατάρα" των frontmen να παραμένουν αγέραστοι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη του group που τα δείχνουν και με το παραπάνω τα χρονάκια τους.
Ο Ίγγουάνας, όπως τον είδαμε για άλλη μία φορά στην Αθήνα, σε σχέση με τον Ron και τον Scott Asheton, συνεχίζει να μοιάζει με τον ίδιο 20χρονο που 37 χρόνια πριν πρωτοτραγούδησε με τους Stooges σε ένα σπιτικό πάρτι στην γειτονιά του, στο Ann Arbor του Michigan. Το πώς καταφέρνει να συνεχίζει να κάνει τo ίδιο, σήμα κατατεθέν, sexy και ωμό rock'n'roll show του σε τέτοια ηλικία, και να φέρνει σε πέρας και το πιο δύσκολο ποζεράδικο ακροβατικό-χορευτικό, είναι κάτι που πρέπει να αφεθεί στα χέρια της επιστήμης για να εξηγηθεί. Αν ο Iggy είναι 57, τότε εγώ, το ομολογώ, είμαι 107.
To show του βέβαια, ειδικά τώρα με τους Stooges, δεν είναι και το πιο αυθόρμητο για να είμαι ειλικρινής. Βλέπετε έχω την κακή συνήθεια, να διαβάζω πολλά reviews συναυλιών σε περιοδικά και e-zines του εξωτερικού, και αυτό που διαπίστωσα όσον αφορά τον φίλτατο Iggy, είναι ότι τηρεί με απόλυτη επαγγελματική ακρίβεια την κάθε του κίνηση, το κάθε του ακροβατικό, το κάθε του λεκτικό παιχνίδι με το κοινό όπως τα είχε σχεδιάσει και τα επαναλαμβάνει σε όλες του τις εμφανίσεις.
Τώρα αυτό είναι κακό; Όχι κατ' ανάγκη, αρκεί να μην πέφτει κανείς στην λούμπα του να αναζητάει απεγνωσμένα το αγνό, παρθένο rock'n'roll σε όλες του τις μυθικές διαστάσεις των Stooges του 1969, στους Stooges του 2004. Ο Iggy του Lester Bangs, όπως και να το κάνουμε, έχει τόση σχέση με τον με τον Iggy του... Ηλία Πυκνάδα, όση και ο Θεός μουσικογραφιάς με τον υπογράφοντα αυτές τις γραμμές, καμία δηλαδή.
Όμως αυτό δεν ήταν show του Iggy. Ήταν ένα reunion show των Stooges, και όσοι δεν το ήξεραν, το κατάλαβαν όταν ο, κλασσικά, γυμνός από την μέση και πάνω ηγέτης τους βροντοφώναξε προς τον κόσμο που είχε κατακλύσει το Θέατρο Πέτρας:
"We are the fucking Stooges! Fucking dance motherfuckers!!!"
Και ακολούθησε το "Loose"...
Και όλοι οι motherfuckers υπάκουσαν πιστά.
Από εκεί και πέρα, έγινε ακριβώς αυτό που περίμενα. Στόματα ανοιχτά και χαμόγελα για τα κατορθώματα του Iggy, σύννεφα σκόνης να ανεβαίνουν στον ουρανό από τον χορό, πατροπαράδοτα crowdsurfings, και... μπουκάλια να εκσφενδονίζονται προς την σκηνή, έτσι για να κρατάμε τις παραδόσεις ενός σωστού punk rock'n'roll show. Και όχι αυτή την φορά κανείς δεν πέτυχε το κούτελο του γερο-Iggy, και ούτε θαυμάσαμε τα γεννητικά του όργανα.
Το σετ μας επεφύλαξε τραγούδια από τα δύο πρώτα κλασσικά albums των Stooges καθώς και τρία από το περσινό album του Iggy (το set list, όπως το συγκράτησε η μνήμη μου, ακολουθεί στο τέλος της σελίδας).
Όσο για τους υπόλοιπους Stooges... Φυσικά ο Ron και ο Scott Asheton είναι θρύλοi, κάτι που επίσης απέδειξαν με περισσή επαγγελματικότητα και στην Αθήνα, ενώ ο Mike Watt....
Λοιπόν, και για να κλείσω εδώ και να μην μακρηγορώ περισσότερο, τον Mike Watt τον θαυμάζω απίστευτα για την πορεία του με τους Minutemen αλλά και με τους Firehose, τον θεωρώ μέγιστο μπασίστα, και πραγματικά, το χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα στην σκηνή.
(Παρένθεση: Όχι δεν είχα την τύχη να δω τον Watt με τους Minutemen ή τους Firehose. Όμως τον πέτυχα πριν λίγα χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία ως μπασίστα των Fog του J. Mascis, σε εκείνη την απίστευτη tour παρέα και με τον Ron Asheton στην κιθάρα. Μισή συναυλία Fog/Dinosaur Jr., και μισή διασκευές Stooges, με Mascis στο μπάσο και Mike Watt σε ρόλο Iggy Pop. Σαφώς πιο παχύς, σαφώς πιο μουσάτος και σαφώς πιο άγριος από ότι τον παρακολουθήσαμε την Τρίτη, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία που τράβηξα, εγώ ο άχρηστος φωτογράφος. Τέλος παρένθεσης.)
Όμως, και για να επιστρέψουμε σε αυτό που λέγαμε, καλός ο Mike Watt, αλλά τι σόι Stooges reunion είναι αυτό, όταν συμμετέχει ο Watt ενώ ο Dave Alexander βρίσκεται στον άλλο κόσμο; Και γιατί τέτοιο "φτύσιμο" στον James Williamson; (ok, θα ήταν κρίμα να έπαιζε μπάσο ο Asheton, αλλά τι να γίνει;)
Από την άλλη όμως, στο encore, όταν ξανακούσαμε το "I Wanna Be Your Dog" και ξανανέβηκε ένα σύννεφο σκόνης ορατό και από το Detroit, είχαμε και το original σαξόφωνο του "Funhouse" επί σκηνής Θεάτρου Πέτρας, τον κύριο Steve MacKay, οπότε, ναι, ας πούμε ότι ισορροπεί το reunion, ας το ευχαριστηθούμε και ας φύγουμε με την σιγουριά ότι και σε 20 χρόνια, ο Ιγκουάνας θα ξανασυρθεί σαν σωστό rock'n'roll ερπετό και σαν σωστός επαγγελματίας στο χώμα της Ελλάδας.
Fucking Set List
1. Loose
2. Down on the Street
3. 1969
4. I wanna be your dog
5. TV eye
6. Dirt
7. Real cool time
8. No fun
9. 1970
10. Funhouse
11. Skull ring
12. Dead rockstar
13. Little electric chair
14. I wanna be your dog
