Κόρε. Ύδρο., Infidelity, 2L8
"Το πρώτο ελληνικό punk live των 00s."
Αν λοιπόν η τραγουδιστική άποψη των Κόρε. Ύδρο. για τα πράγματα είναι αυτό, το οποίο μόλις και θα "αγγίξει" το υπόλοιπο ελληνικό τραγούδι μετά από είκοσι τουλάχιστον χρόνια, τα όσα σκέφτεται, πράττει, ηχογραφεί, ερμηνεύει, "παίζει" και απασχολεί ο Κώστας Βοζίκης, μέσω του project 2L8, δεν ξέρω αν και πότε θα μπορέσουμε να τα αγγίξουμε. Στο τρένο για την Αθήνα διάβαζα μια συνέντευξή του στα Νέα, η οποία κατέληγε με μεταφρασμένους στίχους από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ των 2L8 και έμεινα να "χαζεύω" το ίδιο τετράστιχο για πάνω από ένα μισάωρο. Το βράδυ στο live, καίτοι στάθηκα επιεικώς "ανίκανος" να παρακολουθήσω τις έχουσες τελεσφορήσει απόψεις του για το τι ακούμε, καταλαβαίνουμε ή πού θα καταλήξουμε, κάτι πήρα μαζί μου πριν επιδοθούμε στα έκτροπα που θα ακολουθούσαν... Ίσως γιατί δεν έχω ακόμη καταλήξει. Εδώ και δύο μέρες το άλμπουμ έχει εγκατασταθεί και πάλι στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε μια ολότελα καινούργια αποκρυπτογράφηση. Όσοι δεν έχετε καταλάβει "τι γίνεται με τους 2L8", προσπαθείτε, προσπαθείτε και προσπαθείτε... Διότι δεν κρύβεται πίσω από τον κλόουν ο Βοζίκης, εμείς κρυβόμαστε και αποφεύγουμε τα όσα μας λέει.
Υπήρξε punk ως ένας ανορεξικός David Thomas, που σου μουρμουρίζει, σου κραυγάζει, σε "παίζει" και εσύ δεν συμμετέχεις γιατί έχεις αποφασίσει από καιρό να αγοράζεις τροφή μασημένη και μάλιστα από δεύτερο στόμα.
Αν λοιπόν ισχύουν τα ανωτέρω και υφίσταται όντως η ικανότητα των 2L8 να μας "αποσπούν" από ό,τι θεωρούσαμε οικείο, το φρεσκοξυρισμένο post punk των Infidelity με τις απόλυτα οικίες indie 90s αναφορές του είναι το ναρκωτικό εκείνο που το παίρνουμε, ξέροντας πότε ακριβώς θα μας πιάσει, πότε θα έρθει το απόλυτο peak, πότε θα ξενερώσουμε και πότε θα ψάχνουμε για γλυκό. Η (περιπαιχτικά πιστή) διασκευή τους στο Transmission των Joy Division έδωσε το στίγμα όχι μόνο της εμφάνισής τους, αλλά και της γενικότερης μουσικής παρουσίας τους στα μουσικά πράγματα. Το α-πα-ραί-τη-το urban soundtrack που έχεις ανάγκη να ακούς και να σε συνοδεύει από τότε που ο Curtis αποφάσισε να βγει από το καβούκι του (προτού χωθεί οριστικά). Έχοντας ένα αμαρτωλά υποδιαφημισμένο άλμπουμ προ διετίας, που στέλνει αδιάβαστα τα περισσότερα εναλλακτικά "αστεράκια" της εγχώριας σκηνής, με γυναίκα στο μπάσο στο πρότυπο της μεγάλης των Αμερικάνων ανεξάρτητων σχολής και με συνθέσεις που αρνούνται να μην λένε κάτι, αλλά διηγούνται τις καλύτερες ιστορίες χωρίς την στιλιστική ανάγκη της μουσικής που τους περιβάλλει, οι Infidelity κινούνται στις παρυφές ενός ζενίθ που πολλοί το άγγιξαν, λίγοι κατάφεραν και παρέμειναν εκεί. Απαραίτητη και απολαυστική προετοιμασία για το ό,τι επακολούθησε.
Υπήρξαν punk σαν μια διασταύρωση των Jam με τη σκηνή της Creep, που προσγειώθηκε στο σήμερα, έχοντας κρατήσει μόνο τα πολύτιμα απομεινάρια της μουσικής των 90s. 
Οι Κόρε. Ύδρο. συμπεριφέρθηκαν αιρετικά και ροκί-στικα. Δεν βγαίνει από το ροκ, αλλά από τον Ρόκι, που στο πρώτο ματς της ταινίας τις τρώει τις μπουνιές του για τα καλά και λίγο προς το τέλος στην "απόλυτη αναμέτρηση", αφού έχει τρέξει πλάι σε άπειρα τρένα (εκεί έχουνε) και σκαρφαλώσει ατελείωτα σκαλοπάτια, επιστρέφει, κάνει τον αντίπαλο κομμάτια, του δίνει τα μυαλά στα χέρια και τον καλεί και σε γεύμα εργασίας την επόμενη. Ούτως λοιπόν... μετά από ένα χλιαρό live προ ενός έτους στο Gagarin και μια εκτός κλίματος εμφάνιση στις Σέρρες στις αρχές του Δεκέμβρη... οι Κόρε. Ύδρο. επέστρεψαν πάνοπλοι, επιθετικοί και απόλυτα έτοιμοι την περασμένη Πέμπτη το βράδυ και έφτασα πολύ κοντά στο να κατανοήσω γιατί τελικά όσοι είχαν δει εκείνο το θρυλικό live των Sex Pistols το 7τόσο πήγαν και έφτιαξαν μπάντα. Αν ήμουν 16 και έστω και με ελάχιστο ταλέντο και εγώ αυτό θα έκανα...
Δεν ήμασταν μόνο εμείς με τον Φώτη το Βαλλάτο, καθώς φάνηκε, που εδώ και ένα χρόνο κολλήσαμε επιληπτικά με τα τραγούδια της Φτηνής Ποπ και θέλαμε να "τα σπάσουμε" υπό τη σκέπη τους. Απλά έτυχε να αναλάβουμε το ρόλο των υπέρτατων αλητών και αν κανείς εκεί έξω νομίζει ότι οφείλει να ζητάει συγνώμες όταν τα σπάει στα live και προκαλεί έκτροπα, ας έρθει να μου ζητήσει! Το πρωτόκολλο άλλωστε τηρήθηκε με αυστηρό τρόπο... Από νωρίς οφείλαμε να αποκαταστήσουμε τη φήμη της προέδρου (άντε καλά και τη δική μας) που όχι μόνο αυτοχρισμένη δεν είναι, αλλά τόσο ισχυρή είναι η θέση της πλέον που πρέπει σοβαρά να το σκεφτεί να παρατήσει τη θητεία της απευθείας ανάθεσης και να προχωρήσει σε Γ.Σ. με δημοκρατικές εκλογές, καθότι προβλέπω να κατεβάζει το μοναδικό ψηφοδέλτιο.
Μετά έγινε το σώσε. Η μπάντα με τρόπο μαγικό (και ονειρεμένο!) δεν μας θύμισε απλά αγάπες και τακτικές ξεχασμένες, αλλά φρόντισε και απέκτησε όλη εκείνη την "κίνηση", την "ενέργεια" και το "πάνε-έλα-στη-σκηνή-είναι-δική-σου-όργωσέ-την" που της έλειπε τις προηγούμενες φορές και ήταν αδύνατο να μην ακολουθήσει το κοινό. Η Μαρία αυτή τη φορά ήταν κάτω από τη σκηνή μαζί μας με αγωνία προπονητή και ο Αλέξανδρος Μακρής επανήλθε στο θρόνο του για να μεγαλουργήσει ως όφειλε. Ο Σπύρος έπαιζε κιθάρες σαν να βρισκόταν σε στάδιο και ο Παντελής δεν άργησε να αντιληφθεί ότι η βραδιά σηκώνει αγριάδα, ζοριλίκι και πάνω από όλα απαιτεί να υποτάξουμε την απόγνωση στη ματαιοδοξία της εκτόνωσης. Όπερ και έγινε... stage-diving, crowd-surfing, ιπτάμενα αναλόγια και αιωρούμενα μικρόφωνα, περιφερόμενος into our arms performer (προσοχή: I don't perform, whales do perform... το έχει πει ο Morrissey)- το αλλάζω: "τραγουδιστής εκτελεστής" και μια παράνοια που μεταδόθηκε σιγά σιγά σε όλο το Gagarin. Σε κάθε τραγούδι και περισσότεροι: μια εκδικητική εκτέλεση του Όλες Οι Μικρές Μου Λέξεις, σαν να βομβαρδίζει κάποιος το μυαλό του St. Merritt, εξοντωτικό "Καμιά Χριστίνα" και για δύο φορές παραδομένοι στο, πατενταρισμένα πλέον Πατωκικό, αποκορύφωμα-λύτρωση του Τώρα Που Δεν Έχω Κανέναν.
Ιδρώτας, πάθος και σχεδόν κανένα λάθος, από μια μπάντα που τώρα που παίρνει 'μπρος και στις ζωντανές τις εμφανίσεις κινδυνεύει να επαναλάβει το φαινόμενο Τρύπες που με παρόμοια συστατικά "χτίστηκε" κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Εφόσον έρθουν προς τα εδώ οι Arcade Fire και δεν έχουν support τους Κόρε. Ύδρο. μην ξαναμιλήσετε στον Νίκο τον Τριανταφυλλίδη. Θα πρόκειται για το συναυλιακό έγκλημα της δεκαετίας.
Υπήρξαν άπαντες punk, όπως ο λαός του ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με την Παρί Σεν Ζερμέν στα early 90s, που πήρε την κατάσταση στα χέρια του και δεν άφησε τίποτε όρθιο μπροστά στο φόβο να σβήσει η φλόγα άδοξα και πρόωρα.
