Live @ Berlin: Interpol, Blonde Redhead, iLiKETRAiNS & some useless info

Ο ελληνικός ενθουσιασμός ορισμένων νίκησε τη γερμανική συνέπεια και όσοι είχαν πιάσει στασίδι από τις 7 διαπίστωσαν ότι η άνοδος των Blonde Redhead στις οχτώ ακριβώς -και ούτε ένα λεπτό παραπάνω- δεν ήταν απειλή αλλά πραγματικό γεγονός. Ο Μίχος εισχωρεί με τη συνήθη πλέον επιληπτική γκρίνια του...

Όπως αστείο δεν ήταν και η εμμονή της barwoman στο 8ΜΜ να μη σου δίνει το δέκατο ποτό για πέντε, αντί των πεντέμισι, ευρώ -παρότι μέχρι τότε της είχες αφήσει και κανά πεντάευρω tips- και να σε αναγκάζει να γεμίζεις τις τσέπες σου με ρέστα από κατοστάρικο.

Οι Blonde Redhead μια φορά κι έναν καιρό είχαν επιλέξει τους Interpol να ανοίγουν τις συναυλίες τους. Οι καιροί αλλάζουν. Οι ίδιοι σήμερα μοιάζουν και είναι κουρασμένοι, ξενερωμένοι και σχεδόν αρνητικοί στο να επαναλάβουν το live θαύμα που μας ξεσήκωσε το Μάη στο Primavera. Διεκπεραιώνουν σχεδόν τυπικά, πάντοτε βέβαια με επαγγελματισμό και επιμονή, το χτίσιμο του ελλειπτικού τους ηχοτείχους. Ακόμη όμως και το διπολικό singalong του 23 δεν τους βγαίνει σήμερα. Αποχωρούν χωρίς κανένας να σκεφτεί να ζητήσει να ξαναβγούν.

Το μόνο που δεν βρήκα στο υπερ-δισκάδικο βινιλιομανίας (απέναντι από το -κατά Μίχο- υπέρμπαρ πρωινού σαβουριάσματος στην Καστανιενάλε), ήταν κομμάτια από το τείχος του Βερολίνου. Με μία post/7ετία βινιλιακή διαφήμιση της χώρας μας από τον Ε.Ο.Τ. όμως και ένα τριπλό digipack ανατολικό βινίλιο του Hans Eisler έφυγα ενθουσιασμένος.

Μες στο γενικό ενθουσιασμό οι Interpol βγήκαν στη σκηνή κοστουμάτοι ασφαλώς και άκαμπτοι καταρχήν, πήραν τα όργανα στον ώμο και πάτησαν επάνω στη θλιβερή δωρικότητα του Pioneer To The Falls για να "χτίσουν" ένα live στο οποίο ο καθένας βρήκε αυτό για το οποίο έκανε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσει μέχρι το κατάμεστο Columbia Halle. Με light show από πάρκο κεραιών που περίμενε τον ήχο για να αντανακλαστεί επάνω του.

Τον τέλειο ήχο. Με ένα αλάνθαστο P.A. που ακυρώνει την αναζήτηση γωνιάς στα ελληνικά live όπου να μπορείς να ακούς επιτέλους όλα τα όργανα. Που έδωσε τη φωνή του Paul Banks επιβλητική και υποτονική ταυτόχρονα. Ατονική και πολύχρωμα σκοτεινή. Όπως ακριβώς την είχαμε στο μυαλό μας.

Κάπως έτσι το σκοτάδι τους γίνεται προσιτό. Κάπως έτσι παρατάνε τη μαλακισμένη indie εσωτερική αναζήτηση και οδεύουν προς το ροκ στάρντομ. Δεν θα το ανέβουν. Θα το γλύψουν και έπειτα θα το σπρώξουν να γκρεμοτσακιστεί. Το έδειξαν με το live τους. Πλησιάζουν στο θρόνο, αλλά δε γουστάρουν να ενθρονιστούν. Τους άκουσα να ψιθυρίζουν ότι δεν είναι οι Pearl Jam των 00s... γιατί δεν θέλουν να είναι!

Εγώ άκουγα, αλλά δεν είχα κατά νου ότι το Βερολίνο είναι τελικά μία τόσο ιδανικά cool πόλη. Αράξαμε μόνιμα στο Ανατολικό. Χωρίς τις ορδές τουριστών και τις παντομίμες της Ράμπλας, χωρίς το πάνε-έλα του Τραστέβερε, χωρίς τη φολκλόρ πρωτοπορία του Σόχο. Το Βερολίνο είναι πέρα από όλα αυτά. Έτσι μου έλεγαν και έτσι διαπίστωσα.

Γρήγορα ήρθε το Obstacle 1 να υποδείξει ότι οι Interpol δεν κάνουν παρουσίαση του νέου δίσκου, αλλά επεξηγούν το γιατί είναι παράλληλα η σπουδαιότερη και η δημοφιλέστερη ροκ μπάντα σήμερα. Αφήνουν τους Arcade Fire στο κενό της γεροντοκορίστικης μεγαλομανίας τους και συνεχίζουν... νέοι, ωραίοι και στυλιζαρισμένοι. Και είναι οι μόνοι ικανοί να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο ροκ μύθο. Ο μύθος θα μείνει και αφότου οι Interpol αποτύχουν για πρώτη φορά. Και μετά το πρώτο 5άρι στο MiC, που θα έρθει. Να το περιμένετε. Είναι ακόμη μακριά όμως.

Μακριά από τα μυθικά γερμανικά wurst, ο Βαλλάτος έβγαλε από το παλτό του τους δεκάδες ειδικούς οδηγούς, με τους οποίους μας ταλαιπωρούσε στη Βαρκελώνη, και μας πήγε (ντουγρού αυτήν τη φορά) σε ιδανικό a la carte εστιατόριο-γκουρμέ meat is must κτηνωδίας, από όπου φύγαμε με άσβηστο χαμόγελο, αλλά ανίκανοι για περαιτέρω βόλτες. Ο Μίχος όμως περπάτησε και πέτυχε στο δρόμο τον Mick Rock του έδωσε 200 ευρώ και μας υπέγραψε λευκώματα με υλικό από το Ziggy Stardust, ιδανικά για το τραπεζάκι του σαλονιού.

Σαλονάτος στην εμφάνιση και αλήτης-σαρκαστής πάνω στη σκηνή ο μέγκας-σταρ Κάρλος Ντι τράβαγε βλέμματα. Χρησιμοποιούσε το μπάσο του περισσότερο σαν οικοδομικό αλφάδι (πάνω - κάτω - δεξιά - αριστερά) και λιγότερο σαν μουσικό όργανο. Προφανώς έχει προσλάβει τον Peter Hook και τον Paul Simonon για μαθήματα μπασίστικης ποζεριάς επί σκηνής.

Ο Fogarino ποτέ δεν έσκισε το γράμμα που έστειλε για να πιάσει δουλειά σε τυχόν επανένωση των Stone Temple Pilots. Έχω και εγώ κόκκινο καρό πουκάμισο από εκείνα τα χρόνια... Το δικό του δεν ήταν αντίθετο με τους υπόλοιπους, αλλά με το τζαζίστικο μυαλό του που απομακρύνει την μπάντα από τη rhythm section τυφλοσούρτη των Editors.

Το τελευταίο γελοίο καπέλο το αγόρασε η Άννα, που βρήκε το ιδανικό ταίριασμα της κοκκινοσκουφίτσας με τον Robin Hood. Εμείς οι δύο αγοράσαμε απομεινάρια του τσαρικού μεγαλείου και βολτάραμε άνετοι και ωραίοι, μέχρι να συναντήσουμε τον Elvis Costello να υπογράφει για την 2- Tone. Έως ότου ο Noel Gallagher αποφάσισε να εξαγοράσει όλη τη φετινή collection Pepe Jeans.

Οι Interpol εξανάγκασαν μεγάλο μέρος του κοινού τους να έρθει με στημένα indie ημίαιμα κοστούμια. Όχι τζινάκια και κονκάρδες και τισερτάκια. Το στυλ επιστρέφει στο indie όποτε φθίνει η μουσική; Ή μήπως το αντίστροφο; Πόζα, πόζα, πόζα. Δε με ενοχλεί. Με ενοχλεί η απίστευτα βαρετή υπερενασχόληση και ο "end-of-the-world" και καλά ενθουσιασμός... Υπάρχουν γύρω μας τύποι που χωρίς το indie περίβλημα είναι πολύ αστείοι. Με αυτό είναι απλά αστείοι. Γουστάρω να τους ενοχλώ!

Γούσταρα πολύ να ακούσω το Say Hello To The Angels. Και το έπαιξαν σαν να το πιστεύουν λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα τραγούδια τους. Το σήκωναν ψηλά και κάθε τόσο το έριχναν κάτω. Εδώ είναι το κόλπο της μουσικής που θέλει να είναι θλιμμένη, αλλά όχι μίζερη. Σε "ανεβάζει" και μετά σε "ρίχνει" σε άπειρες επαναλήψεις. Και οι Interpol το κόλπο το έχουν διδαχτεί και πλέον το διδάσκουν και οι ίδιοι πολύ καλά.

Ένας περίεργος κοντούλης και γεματούλης δισκοπώλης μου κάνει ένα μικρό μάθημα για το πώς λειτουργούν τα ανεξάρτητα ηλεκτρονικά label στο Βερολίνο. Του λέω να παραγγείλει Poeta Negra και μου ανακοινώνει υπερήφανα ότι μου έκοψε 6 ευρώ από τα 150 που του χρωστάω συνολικά. Τον χαιρετάω και φεύγω. Με τον καλύτερο electro noise δίσκο που του επιφυλάχτηκε το καλύτερο packaging ever!

Οι Interpol δεν θα φύγουν από τη σκηνή για πολύ ώρα ακόμη. Ο Banks ανάβει τσιγάρο, η σκηνή αδειάζει και όποιος αντέχει να παρακολουθήσει την εξέλιξη και την τελική εξιλέωση του Lighthouse και να μη βγαίνει φωτογραφίες με την παρέα του θα αποχωρήσει έχοντας πιάσει το νόημα του live με απόλυτο τρόπο. Λείπει αυτό το κάτι που ακούγεται σαν flamenco κιθαριά. Παραφυλάει κάπου ο Thurston Moore εκεί πίσω;

Στο 8ΜΜ μας έπαιξαν Sonic Youth από βινίλιο. Και γενικά ό,τι μας έπαιξαν από βινίλιο ήταν. Και ο τύπος που πουλούσε πίπες στην τουαλέτα φορούσε βινίλ καμπαρντίνα. Η Ροζίτα κερδίζει σε στυλ τις ανταγωνίστριες γερμανίδες θαμώνες και περιμένει με αγωνία τη σκηνή της αυτοκτονίας στο Quadrophenia. Την απολαμβάνει και επανέρχεται στην παρέα.

To Stella was a diver και τα ρέστα δεν είναι ένα αυτοκτονικό κομμάτι. Ούτε κομμάτι απεγνωσμένου ερωτικού καλέσματος. Είναι ένα κολάζ από τις σκέψεις του Ian Curtis... νομίζω. Και στέλνει τους πάντες εκεί που ήθελαν να πάνε. Ο Γεράσιμος είναι πολύ μακριά και δεν παρακολουθώ τις αντιδράσεις του. Φαντάζομαι έχει φτάσει πολύ ψηλά. Ο Φώτης κουβαλάει βότκες ήδη από την ώρα που κονταροχτυπιόμαστε με το Heinrich Manoveur και ο Γερμανός δίπλα μας ψήνεται για καυγά, αλλά εμείς όχι!

Ψηνόμαστε να έρθει η ώρα που γεμάτοι μέχρι εκεί που δεν πάει από το ποτό θα βρούμε πάλι κανένα -κατά Τσάβαλο- θεόπνευστο κεμπαμπάδικο, να τσακίσουμε ό,τι έχει απομείνει. Τις προηγούμενες δύο μέρες έτσι έγινε. Κατά τας γραφάς.

Η συναυλία θα μπορούσε να είχε τελειώσει με το Not Even Jail. Ο Τόνυ όμως ήθελε Untitled και ο Carlos έδωσε το έναυσμα. Τέλος και με τη Στέλλα. Γραμμή έξω για να προλάβουμε τους iLiKETRAiNS.

Ως πότε θα περιφέρεσαι από live σε live; Δε βαρέθηκες; Όχι. Αποχαιρετούμε την Βάσια που αποφάσισε να ντυθεί για το live των X-Mal Deutschland, αλλά άργησε είκοσι χρόνια και παίρνουμε μια ταξιτζού που άκουγε ένα τραγούδι των Funkadelic που δεν πρέπει να έχει τελειώσει ακόμη. H Έφη μου χαρίζει την κονκάρδα Interpol που βαρέθηκα να περιμένω στην ουρά για να αγοράσω. Θα της το ανταποδώσω κάποτε.

Το Lido είναι indie club και λαϊβάδικο παράλληλα και οι iLiKETRAiNS είναι οι επόμενοι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, μετά το παταγωδώς αποτυχημένο πείραμα των Devastations και το αστείο με τις καπνισμένες κιθάρες των Madrugada.

Οι δύο γκόμενες με γενική βαθμολογία -5 τις οποίες πήρε μαζί του ο Φώτης στη rock 'n' roll μέθεξη της Moskowskaya παράλλαξης ακόμη θα πρέπει να τον βλέπουν στον ύπνο τους. Ο δε τραγουδιστής δεν τον πιστεύει ότι δεν ήρθε για τους Interpol, αλλά για τις ολισθηρές σιδηροδρομικές ιστορίες του. Στο τέλος όμως δεν έχει παρά να ενθουσιαστεί με την αβάντα που του επιφυλάξαμε όλο το βράδυ.

Παίζουν μόνο ένα τραγούδι από το απίστευτο ep Progress/ Reform και δείχνουν να έχουν επίγνωση ότι το νέο "πιασάρικα" δύσκολο άλμπουμ μπορεί να τους πάει λίγο παραπάνω. Είναι σαν να βλέπεις τους Tindersticks με τον Andy Diagram στο πάνελ και βινίλια των Mogwai στις αποσκευές. Ραντεβού το Γενάρη και έπειτα πιθανότατα κάθε χρόνο. Να παίξουν μαζί με τους Κόρε. Ύδρο. παρακαλώ.

Την ώρα που χοροπηδάμε σαν έφηβοι με τις αυστηρά τελευταίες indie/ nu rave επιτυχίες, ο Τόνυ δίνει το σύνθημα "Let's dance to Joy Division!!!". Τα "τρένα" δεν έχουν τη δυνατότητα καθώς μόνοι τους πακετάρουν και μαζεύουν και παίρνουν στον ώμο τα όργανα για το επόμενο live. Την ίδια ώρα οι Interpol ξεμπουκάρουν από ένα βανάκι και μπουκάρουν στο 8ΜΜ, όπου τους περιμένει η Kazu και τα δίδυμα, η Άννα, η Βασιλική και το Κουρδιστό Πορτοκάλι πλέον στην οθόνη. Αλλά όχι εμείς.

Την επόμενη μέρα το μόνο πράγμα που προλαβαίνουμε να τιμήσουμε είναι το ατελείωτο buffet bar του Gorgy Park με μια barwoman που βγήκε από τη ρώσικη version του Αμελί.

Συμφωνήσαμε μέχρι το Μάρτιο να έχουμε επιστρέψει. Έτσι δεν είναι;

Για τις φωτογραφίες των Interpol ευχαριστώ των Θοδωρή Κανελλόπουλο.