40.000 χαμόγελα συγκίνησης και ευτυχίας στην συναυλία

Το πρωί της επόμενης μέρας από την συναυλία των Iron Maiden ξύπνησα πιασμένος και βραχνιασμένος, ήμουν σε μια επίπονη κατάσταση που ομολογουμένως είχα πολύ καιρό να υπάρξω έπειτα από συναυλία. Επίπονη μεν, πανευτυχή δε. Η ευτυχία και η συναυλιακή πληρότητα που ένιωθα είχαν σχηματίσει ένα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου. Γνώριζα πολύ καλά τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ και ασφαλώς και δεν χρειαζόμουν συμπαράσταση από τρίτους ή έξτρα ενθουσιώδεις αντιδράσεις για να επισφραγίσω την άποψη που ήθελε αυτό το μαζικό λαϊκό προσκύνημα να ήταν το γεγονός που καθόρισε το συναυλιακό γίγνεσθαι για την φετινή χρονιά. Από την άλλη, ήξερα τι να περιμένω από την βόλτα μου στα πρωινά social media, και ήμουν σίγουρος ότι σχεδόν 40.000 κοσμάκης ξυπνούσε με το ίδιο χαμόγελο και ευχαρίστηση όπως εγώ. Και ενώ πράγματι κάπως έτσι ήταν αρχικά τα πράγματα, μετά από λίγο ο αλγόριθμος άρχισε και μου πέταγε στο timeline μου, λίβελους από λιγοστό κόσμο που ενώ δεν είχε έρθει στην Μαλακάσα, είχε αρνητική άποψη παρόλα αυτά επί του γενικού (μέταλ) αλλά και ειδικού (Iron Maiden). Οι εν λόγω γκρινιάρηδες, που κάπως φαίνεται τους ενόχλησαν οι ενθουσιώδεις ατάκες και οι υπερβολικές –τύπου once in a lifetime– δηλώσεις αυτών που πράγματι παρευρέθησαν, που έσπευσαν με περίσσιο θράσος και βλακώδη υπεροψία να διατυπώσουν καφενειακές απόψεις του τύπου : “έλα μωρέ τι να μας πουν και τα μέταλλα;”, “σιγά τους παππούδες”, “και αυτοί δεν πιάνουν μία μπροστά στο Χ καλλιτέχνη".... Όπου Χ βάζεις κάποιο από τα μεγάλα ονόματα που ήρθαν ήδη τούτο το συναυλιακό καλοκαίρι.

Χάζευα accounts που ενώ δεν είχαν παρευρεθεί το προηγούμενο βράδυ πάσχιζαν να πουν την δική τους αλήθεια, να κάνουν συγκρίσεις με κάτι χτεσινούς καλλιτέχνες και να συνεχίζουν να θεωρούν ότι η «δική τους» η μουσική είναι πολύ καλύτερη από αυτή των 40.000 νοματαίων. Σάμπως τους ρώτησε κανείς; Μέχρι που γκρίνιαζαν για το parking στην Μαλακάσα και την γενικότερη ταλαιπωρία που θα είχαν να υποστούν αν έρχονταν! Μικροπρέπειες δηλαδή σε ένα, πάνω κάτω, γνωστό social media-κό παραλήρημα εγωισμού και χαζομάρας.

Παρόλο που φλέρταρα με την ιδέα να εκνευριστώ, τελικά τους αγνόησα γρήγορα, επικεντρώθηκα ξανά στο συναίσθημα που ένιωσα μαζί με τόσους άλλους στην συναυλία και προσπάθησα να καταλάβω-αναλύσω πως διάολο οι 60χρονοι Iron Maiden κατάφεραν να κάνουν μια από τις πιο εντυπωσιακές και συναισθηματικά φορτισμένες εμφανίσεις της καριέρας τους επί ελληνικού εδάφους. Τόσο δε, που δεν θυμάμαι κανέναν να γκρινιάζει που χρειάστηκε να περπατήσει μια ώρα δρόμο για να βρει το αμάξι του έπειτα από την εμφάνιση της μπάντας (πράγμα λογικά και επόμενο με τόσο κόσμο).

Ειλικρινά δεν θυμάμαι πόσες φορές τους έχω δει ζωντανά (γύρω στις 4-6), αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι από την πρώτη φορά που ήταν το 1999, αυτή του 2018 ήταν μακράν η καλύτερη. Ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι πλέον ο οργανισμός που ακούει στο όνομα Iron Maiden δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Η μπάντα είναι σε τεράστια φόρμα, το show της πάνω στην σκηνή ακριβώς όσο και όπως χρειάζεται για να περάσει ο ακροατής ευχάριστα, με τα χαρακτηριστικά αεικίνητα πέρα-δώθε και τις ξιφομαχίες με τον Eddie να αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια. Το setlist διαφοροποιημένο και ταυτόχρονα ολοκληρωμένο με τις εκπλήξεις που έκαναν την διαφορά (βλέπε "Flight Of Icarus" ανάμεσα σε άλλα), όλος ο μηχανισμός καλολαδωμένος και δοκιμασμένος για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Να του κοπεί η γλώσσα εκείνου που είπε ότι με τον επαγγελματισμό χάνεται και το fun της υπόθεσης, καθώς η περίπτωση των Maiden καταρρίπτει όλες εκείνες τις αποστειρωμένες εμπειρίες που στο βωμό του επαγγελματισμού έκαναν τους πάντες να χασμουριόνται από κάτω.

Ναι μάλλον έγιναν 2 λάθη (μετρημένα) αλλά πέρα από αυτά οι 60χρονοι Άγγλουρες ήταν ισοπεδωτικά και συγκινητικά τέλειοι παιχταράδες. Και ειδικότερα ο Dickinson –έπειτα από περιπέτειες με την υγεία του– εντυπωσιακός, σε ένα ρεπερτόριο αντικειμενικά πολύ δύσκολο φωνητικά και με βεβαρυμμένο παρελθόν προερχόμενο από την μέτρια εμφάνιση του το 2008.

Και ήταν όλοι τους εκεί. Έφηβοι που βίωναν το πρώτο τους μεγάλο συναυλιακό γεγονός. 40άρηδες σκαστοί από την δουλειά, την καθημερινότητα, τα νεογέννητα μωρά. Οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, με ολόκληρη την φαμίλια. Ο καθένας από εμάς με διαφορετική διάθεση έφτασε στο Terra Vibe, με διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο, αλλά όλοι μας φύγαμε με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια ευχαρίστηση και κυρίως την κοινή πεποίθηση ότι την συγκεκριμένη βραδιά θα την θυμόμαστε για καιρό. Ίσως γιατί δεν υπήρχε ούτε ένας από το κοινό που να μην τραγουδούσε τους στίχους με όλη του την δύναμη, ίσως γιατί δεν υπήρχε ούτε ένας από το κοινό που να μην συγκινήθηκε με την απόδοση της μπάντας. Μέχρι και sing along παρέα με αγνώστους βιώσαμε, πράγματα δηλαδή μιας άλλης ζωής που το συναυλιακό savoir vivre τη σήμερον ημέρα απαγορεύει δια ροπάλου.

Ναι, η βραδιά αυτή θα μνημονεύεται για καιρό αναμεταξύ μας, ίσως γιατί η μαγιά-μαγεία υπήρχε πριν καν πέσουν οι πρώτες ατάκες του Τσόρτσιλ ("Aces High"), επιτυγχάνοντας έτσι 40.000 κοσμάκης ακαριαία συναυλιακή μέθεξη σε καιρούς χαλεπούς, ζορισμένους και αλλοπρόσαλλους. Συγκινητικά απίθανη βραδιά.

ΥΓ: Ένα ειλικρινές συγγνώμη στις υπόλοιπες μπάντες που δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω.