Love is on the loose tonight
Λίγα λεπτά αφότου η συναυλία έχει φτάσει στα μισά, ο Mark Lanegan αποχωρεί από τη σκηνή, αφήνοντας χώρο και χρόνο στην Isobel Campbell για λίγα "μοναχικά" τραγούδια. Το κοινό αντιδρά ανήσυχα και αργότερα κατά την επιστροφή του (που δεν άργησε κι όλα δηλαδή) τον υποδέχεται θριαμβευτικά. Έχω την αίσθηση ότι με όποιον και να έρθει από δίπλα ο Lanegan (θυμόμαστε και πρόσφατα με Greg Dulli) στο τέλος αυτός θα είναι και πάλι ο star.
Όχι ότι δεν του αξίζει (κι ας μην είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του). Το αγέρωχα αδιάφορο στυλ του έχει καταλήξει συνώνυμο στο cool του ροκ, η φωνή του ούτως ή άλλως φώναζε από παλιά ότι όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνεται όλο και καλύτερη (ή έστω όλο και πιο ταιριαστή), η "άνεση" του στη σκηνή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη εδώ και αιώνες και η απουσία ροκ καταιγίδας - όσο και αν ξενίζει όσους τον παρακολουθούμε από αιώνων - όπως και να το δεις ενισχύει την persona του.
Στο πλάι του η Campbell έδειξε να τα γνωρίζει και να τα αποδέχεται όλα τα παραπάνω. Παρότι κεντρική φιγούρα δικαιωματική και αυτή επί της σκηνής, με τον τρόπο της "κάνει χώρο" για να περάσει ο ήρωας και σε μία από τις ελάχιστες στιγμές της ροκ ιστορίας, η "Nancy" αναλαμβάνει τα ηνία και ο "Lee" βγαίνει προς τα φώτα (για να μην ξεπερνάμε εντελώς και τα κλισέ). Εντύπωση πάντως στον αρσενικό πληθυσμό έκανε και ως γυναίκα η Ευρωπαία νεαρά, αντισταθμίζοντας τη λατρεία που απολαμβάνει ο Αμερικάνος από τον αντίστοιχο γυναικείο.
Γύρω τους μια μπάντα, που κυρίως ξέρει πώς να επιβάλλει την ησυχία για να ξεχωρίσουν οι φωνές, αλλά δεν αρνείται και έναν μετρημένο ροκ σαματά στις ελάχιστες στιγμές που αυτό πρέπει να γίνει. Απέναντι τους ένα ροκ κοινό που καλεί τους γύρω του να κάνουν ησυχία σε κάθε επόμενη μυσταγωγική στιγμή της βραδιάς. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ υπερβολή. Η συναυλία αν είναι να κερδίσει την προσήλωση και να προκαλέσει τη σιωπή, πρέπει να το κάνει μόνη της και όχι με παραινέσεις. Και ούτε χρειάζονται δήθεν κατάλληλες συνθήκες και προκάτ κλίμα. Αυτά τα αναλαμβάνει η μουσική και το στοίχημα το κερδίζει στον βαθμό που θα το καταφέρει.
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αρκετός κόσμος (ειδικά για την πρώτη παγωμένη Κυριακή του έτους) έσπευσε να γεμίσει (σχεδόν) το Gagarin και μάλιστα οι περισσότεροι (πλην εμού) κατάφεραν να είναι on time και για το άνοιγμα της Tango With Lions, το οποίο άκουσα ότι και καλές εντυπώσεις άφησε και ήταν απολύτως στο κλίμα της βραδιάς. Στο τέλος αν ήθελες μπορούσες να αγοράσεις το Hawk και να στο υπογράψει ο Mark. Για την Isobel δεν ξέρω.... Δεν την ανέφερε η ανακοίνωση, οπότε υποθέτω είτε μισεί τα αυτόγραφα, είτε δεν της τα ζητάει κανείς. Μπορεί και να έδωσε τελικά όμως.
Από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας ήταν το σχεδόν επίκαιρο Time Of The Season, ίσως η πρώτη ενθύμηση για φέτος ότι μεταξύ άλλων έρχονται και τα Χριστούγεννα. Κορυφαία όμως υπήρξε κάπου προς το τέλος η αγαπημένα ανατρεπτική απόδοση του Ramblin' Mind, που επιβεβαίωσε τις υποψίες ότι η άποψη των Campbell/ Lanegan επ' αυτού είναι μέσα στις κορυφαίες από τις αναρίθμητες που έχουμε ακούσει στο αρχέτυπο blues/ folk μνημείο του Hank Williams. Ερωτευμένα ζευγάρια χόρευαν δίπλα μας, μοναχικοί τύποι το σχολίαζαν ζηλεύοντας, κάποιος άνοιξε την πόρτα του Gagarin δηλαδή κι αντί για κρύος αέρας μπήκε μέσα η αγάπη...
Εγώ την έγραψα τώρα αυτή την τελευταία φράση ή είναι κάτι που μου υπαγορεύτηκε ασυνείδητα; Τα είπαμε και στα του δίσκου, πως το κυρίαρχο όπλο της σύμπραξης Lanegan/ Campbell είναι τελικά το ότι εκεί που τελειώνουν οι θεωρίες και οι ενστάσεις ξεκινάνε τα τραγούδια, που τους έφεραν κοντά. Κι ας έλλειψε τόσο πολύ το Deus Ibi est από αυτό το Κυριακάτικο βράδυ.
Φωτογραφίες από αλλού.