Italians Do It Better Showcase

Glass Candy live/ Desire live/ Mike Simonetti DJ Set

"Εργοδότης - Εργαζόμενοι: σημειώσατε 2..."

Δύσκολο να πεις αν ένα ανεξάρτητο label όπως η Italians Do It Better, από το New Jersey, βρίσκεται στην προμετωπίδα των ηχητικών εξελίξεων, στο μετερίζι των εφήμερων revival ή απλά στο γολγοθά του DIY μουσικού ήθους; Η τρίτη επιλογή τείνει στο να είναι η πιο σωστή, χωρίς οι υπόλοιπες δύο να είναι απαραίτητα λάθος.

Όλα αυτά μικρή σημασία είχαν βέβαια το βράδυ του Σαββάτου, καθώς ο χαρακτήρας του happening, και ως προς τα live και ως προς το DJ Set του Simonetti, ιδρυτή και ιδιοκτήτη του label, υποδείκνυε περισσότερο party, ολίγον arty και λιγότερο κριτική διάθεση αποτιμήσεως των πραγμάτων. Όπερ και έγινε μέχρι ένα βαθμό.

Για κάποιο περίεργο λόγο τόσο εμείς οι θαμώνες, όσοι και οι υπεύθυνοι της βραδιάς από ότι άκουσα, περιμέναμε το αδιαχώρητο, το οποίο όμως δεν ήρθε ειδικά νωρίς και κατά την εμφάνιση των Desire. Άδικα ασφαλώς, μιας και πέραν των ανωτέρω, η Italians αντιπροσωπεύει πράγματι μία από τις καλύτερες επίκαιρες dance επιλογές, χωρίς εμπορική ακρότητα, χωρίς ηχητική ατασθαλία και σίγουρα όχι χωρίς αύριο καθώς φαίνεται. Το αυριανό (σ.σ.: 4/11) gig στη Ρώμη διαβάζω ότι είναι ήδη sold out.

Οι Desire, ως νεότερο των Glass Candy project, και χωρίς το μεγάλο hit μέχρι στιγμής ανέβηκαν στη σκηνή πρώτοι και με αρκετά χαμηλωμένο ήχο (κακώς! Αμάν πια αυτή η ηλίθια συνήθεια!). Η σχεδόν δειλή φιγούρα της Megan Louise απομάκρυνε πρόωρα τη βραδιά από το φόβο ενός επιληπτικού italo disco revival. Περισσότερο από ότι στο άλμπουμ (βλέπε και εδώ) ο ήχος των Desire επί σκηνής εξυπηρετεί άψογα τον υπόγειο ρομαντισμό για τον οποίο προϊδεάζει μία Καναδή τραγουδίστρια που κέρδισε τη θέση της μέσα από ερμηνείες σε τραγούδια του Jean-Pierre Massiera. Όχι παραπάνω από μισή ώρα, αλλά χωρίς να υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι θα μπορούσε να προστεθεί.

Ούτε βέβαια θα είχε κανείς αντίρρηση αν η Megan συνέχιζε να τραγουδάει όλο το βράδυ, επιμένοντας ακόμη περισσότερο στην έλλειψη θάρρους, κινήσεων και επίδειξης ενέργειας και μετατρέποντας ένα εν δυνάμει party σε ποιητική βραδιά συνοδεία νεοκυματικών παρεμβάσεων.

Ένα απρόσμενα γλυκό support live, που ενώ στη διάρκεια του ήταν σχεδόν ανώδυνο, σαν ανάμνηση φαντάζει σχεδόν απαραίτητο.

Το σκηνικό άλλαξε ως προς την απομάκρυνση του drummer και το πέρασμα από την εύθραυστη Megan, στην επιθετική Ida No. Οι Glass Candy που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου ήταν κατά 90% αυτοί του B/E/A/T/B/O/X και κατά πολύ λιγότερο του 10% το no wave σχήμα του ντεμπούτου Smash Candy, που μάλλον ούτε οι ίδιοι το θυμούνται πλέον. Επιπλέον προστέθηκε μπόλικος καπνός (ω ρε smoking, που έλεγε και ο Πανούσης) και διπλάσια σχεδόν ένταση στο P.A..

Με αεροβικές χορευτικές φιγούρες, άγρια χαρακτηριστικά και έγκριτη kitch αμφίεση η Ida No το ξεσήκωσε το πλήθος της, διατηρώντας παράλληλα την "belle epoque" αισθητική που διατρέχει τον ανανεωμένο ήχο των Glasscandy. Ο ίδιος ο Jewel έδειξε και αυτός σαφώς περισσότερο πάθος από ότι στο ημίωρο των Desire, όχι άδικα μιας και οι Glasscandy είναι το σχήμα που τον καταξιώνει. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια πάντως αμφότεροι απέδειξαν ότι η προσπάθεια τους να καταστήσουν τον χορευτικό ήχο σοφιστικέ και ενσυνείδητο, πλην ακομπλεξάριστο, έχει σαφώς θριαμβευτικά αποτελέσματα, είτε με πρότυπο τους Boytronic, είτε τα σχήματα της Ze Records.

To live τους ήταν στημένο στη λογική ενός διαρκούς κρεσέντου, με οριοθετημένη τελική έκρηξη και παύση εκεί ακριβώς που η παραδοσιακή rock 'n' roll performance πρέπει να λήγει δίνοντας τη θέση της σε ένα φρενήρες Dj set.

Το οποίο όμως δεν ήρθε ποτέ. Παρότι ο κόσμος άμεσα μετακινήθηκε από τον πίσω στον εμπρός (και ανανεωμένο ηχητικά και στυλιστικά) χώρο του Bios, δίνοντας την αφορμή για να μη λάβει παύση ούτε ενός δευτερολέπτου στο party mood που είχε αρχίσει να διαφαίνεται. Ο Mike Simonetti όμως είχε διαφορετική άποψη. Επέλεξε ένα μάλλον εγκυκλοπαιδικό Dj set, δήθεν με επίκεντρο την εξέλιξη του χορευτικού ήχου, που όμως δεν το είχε ανάγκη κανείς.

Ξεκίνησε από soul και blaxploitation επιλογές, που "μούδιασαν" άμεσα όσους περίμεναμε πολλά beats per minute και μέχρι τις 3 το πρωί έφτασε να παίζει το Plastic Dreams του Jay Dee και το χαροκαμένο French Kiss. Το τελευταίο από δωδεκάϊντσο ελαφράς κοπής και μειωμένου ηχητικού όγκου. Για κάποιο περίεργο λόγο η ένταση σε όλη τη διάρκεια ήταν ιδιαίτερα χαμηλωμένη, οπότε η βραδιά εκεί που πήγε να πάρει τα πάνω της με την εμφάνιση των Glass Candy, μετατράπηκε απρόσμενα σε χοροεσπερίδα με συζητήσεις και προσπάθειες αποτυχημένης και απροσανατόλιστης προσέγγισης μεταξύ των θαμώνων.

Στο ενδιάμεσο είχαμε όμως αγοράσει σε απόλυτα φιλικές τιμές τα βινύλια των δύο συγκροτημάτων, την θρυλική πλέον After Dark συλλογή της Italians, Τ-Shirt για το καλοκαίρι, δυστυχώς όμως όχι και ένα CD με outtakes των Glasscandy, του οποίου το μοναδικό αντίτυπο το πρόλαβε όποιος πήγε πρώτος να συγχαρεί τη Megan για την παρουσία της. Από ότι διαβάζω τα παραπάνω αντικείμενα έχουν παραμείνει στο Bios, οπότε συνιστώ ανεπιφύλακτα την απόκτηση τους, έστω και όχι απευθείας από τα χέρια των δημιουργών.

Μήπως αντί να μας κουβαλιόταν ο ίδιος ο Simonetti, να είχε στείλει και το υπόλοιπο των Chromatics;
_____

Οι φωτογραφίες είναι της Έφης Παναγιωτοπούλου από το www.norikapza.gr