I've been plisskened!

Μερικές γρήγορες σκέψεις / εντυπώσεις από το διήμερο Plissken Festival (στις 6 και 7 Ιουνίου, στο Κτίριο 56 του ''Ελληνικού Κόσμου''), όσο το συναίσθημα είναι ακόμα φρέσκο:

Το φεστιβάλ έμοιαζε από μακριά με τσίρκο, μόλις όμως περνούσες το box office και έμπαινες, διαπίστωνες αμέσως πόσο καλά οργανωμένο και καλοφτιαγμένο ήταν. Οι δυο βασικές σκηνές ήταν η μία εσωτερική (main stage) και η άλλη εξωτερική (outdoor stage), ενώ υπήρχε ακόμα η κλειστή club stage (θεοσκότεινη, σχεδόν σαν dark room) και οι "ριγμένες" outdoor club stage (με τα decks πάνω σε ένα αυτοκίνητο - όσες φορές, όμως, πέρασα ο dj έπαιζε στην κυριολεξία ολομόναχος) και η comedy stage (με stand-up comedy). Οι δυο τελευταίες ήταν στην άκρη-άκρη του περίκλειστου χώρου του φεστιβάλ και την πρώτη μέρα είχαν μηδενική σχεδόν προσέλευση, τη δεύτερη μεταφέρθηκαν λίγο πιο κεντρικά και αυτό μόνο καλό τους έκανε. Παντού υπήρχαν μπαρ, οπότε ο ανεφοδιασμός σε αλκοόλ ήταν πανεύκολος και γρήγορος, ενώ δέσποζε η υπερυψωμένη βάρκα πίσω από την press area και ένα πολύ όμορφο κομμάτι με φωτάκια, άνετα καθίσματα και στιλ παραλίας, που έφερε το πετυχημένο όνομα "lounge".

Στα των live τώρα.... Στις 6 Ιουνίου πήγα νωρίς-νωρίς, κατευθείαν μετά τη δουλειά, και μόλις που πρόλαβα τον τρελό τραγουδιστή των Raketkanon να δείχνει με το δάχτυλό του τους 20-30 ανθρώπους που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή στη main stage και να τους λέει "come closer". O στόχος του ήταν να τους μαζέψει όλους κοντά του, για να κάνει crowd surfing.... ελλείψει crowd βέβαια, αρκέστηκε να πέσει στα κεφάλια πέντε-έξι στιβαρών αγοριών, που με κουράγιο και αυταπάρνηση τον συγκράτησαν και τον μετέφεραν μετά στα χέρια τους για ένα ολόκληρο τραγούδι.

Οι δίδυμες Say Lou Lou, που ακολούθησαν, προκάλεσα απανωτά εμφράγματα στους άρρενες θεατές· η frontwoman ειδικά, ξανθιά και πανέμορφη, φορώντας μαύρο φόρεμα με κρόσια και ψηλές μπότες, έκανε τις φωτογραφικές μηχανές να τρελαθούν (σε κάποια φάση, η έτερη αδερφή, όχι λιγότερο εντυπωσιακή, εμφάνισε και η ίδια μια κάμερα κι έκανε ότι τράβαγε κι αυτή το κοινό). Μου άρεσαν αρκετά, κάποιες από τις μελωδίες τους μου καρφώθηκαν στο μυαλό (it feels better in the dark λαλαλα), ενώ μοίραζαν και συνέχεια πράγματα στο κοινό (ένα βινύλιο και αυτοκόλλητα!).

Ενδιαμέσως πετάχτηκα και στην outdoor stage, για να προλάβω το τέλος των Bombing the Avenue (ήταν καλοί, μετάνιωσα που δε τους είδα από την αρχή) και να ακούσω τους Noise Figures, μια και ο Γιώργος είναι παλιός γνωστός από την εποχή των Zebra Tracks. Αρκετά δυνατοί και σύγχρονοι, ακολουθώντας το νέο στιλ μπάντας (ντουέτο, με κιθαρίστα και έξαλλο ντράμερ-τραγουδιστή) είχαν μεγάλο γκελ, κυρίως στο γυναικείο κοινό - είναι και ωραία παιδιά, άλλωστε.

Επιστροφή στη main stage και πιάνω κάγκελο για να απολαύσω από κοντά αυτούς για τους οποίους πραγματικά ήρθα σήμερα, ήτοι τους Girls against Boys. Οι οποίοι και δεν με απογοήτευσαν, αν και ο ήχος ήταν τόσο κακός στο set τους, που με δυσκολία άκουγα τη φωνή του Scott Mc Cloud και μόλις που αναγνώριζα τα κομμάτια. Μου έμεινε η εικόνα του φρενιασμένου μπασίστα Johnny Temple και τα εκφραστικά πρόσωπα του Scott και του Alexis (του ντράμερ), που μεγαλώνουν όμορφα.

Ο Fink, που εμφανίζεται μετά, μου φαίνεται βαρετός κι έτσι χώνομαι στο club stage, για να ακούσω λίγο τη Fatima, που λένε ότι είναι το νέο αστέρι της Hyperdub. Πραγματικά, η μουσική της έχει πολύ ενδιαφέρον, μπλέκοντας beats με αραβικά μοτίβα και θόρυβο, είναι θηλυκή, αισθησιακή και ταυτόχρονα αγχωτική (και μου φέρνει στο μυαλό ένα καυτό πρωινό στο Καϊρουάν, που είχα χαθεί στους δαιδαλώδεις δρόμους του, "ακολουθώντας" μια γυναίκα με αστραγάλους γεμάτους τατουάζ χέννας). Τα beats της Fatima σε συνδυασμό με την ολοήμερη κούρασή μου με αποτελείωσαν, έτσι κάθισα μόλις ένα εικοσάλεπτο στους Wild Beasts, που ήταν όμως αρκετό για να διαπιστώσω ότι το show τους ήταν υποτονικό (τι κρίμα! Και η μουσική τους μου αρέσει αρκετά.... πόσο αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι, αν δε δεις live τον καλλιτέχνη να παίζει, δε μπορείς ποτέ να έχεις ολοκληρωμένη εικόνα για αυτόν....)

7 Ιουνίου, τώρα, Σάββατο, φτάνω στην ώρα για την εμφάνιση του Dirty Beaches στη main stage, που είναι απίστευτα σέξι (με τη βρώμικη έννοια του όρου), παίζοντας σε μια σκηνή γεμάτη καπνούς και φώτα. Ο ήχος του είναι βίαιος, μπουκωμένος και ερεθιστικός και έχω μια εικόνα συντέλειας του κόσμου - έρημες πόλεις, εγκατάλειψη και ζευγάρια που κάνουν σεξ πάνω στα ερείπια, μια και πια δεν έχει μείνει τίποτα άλλο. Oι Crocodiles, που ακολουθούν, επιτείνουν την αίσθηση του σέξι ακόμα πιο πολύ· ειδικά ο κιθαρίστας με τη μαρινιέρα του (!) είναι πραγματικά λυσσασμένος, σε κάποιο σημείο τα βρίσκει δύσκολα με το άνοιγμα της μπίρας του και τα χύνει όλα πάνω του (ίσως το κάνει και επίτηδες, μοιάζει λίγο με εκσπερμάτωση όλο αυτό - και ναι, ξέρω τι θα πείτε, όλο το σεξ έχω στο μυαλό μου, αλλά το ροκ ΠΡΕΠΕΙ να είναι σέξι, όχι;).

Kι ενώ με έχουν φτιάξει για τα καλά, με κομματάρες όπως τα "Neon Jesus" και "I wanna kill" και περιμένω ότι θα σκυλοβαρεθώ στον Damien Jurado που ακολουθεί, η πραγματικότητα είναι ότι ο χοντρούλης με το καρό πουκάμισο και την ακουστική κιθάρα (που μου φαίνεται ήδη μεγάλο τόλμημα, να βγαίνει έτσι ολομόναχος, τόσο λιτός και απέριττος, μετά από όλα αυτά τα φώτα και τους καπνούς και τη σπαταλημένη ενέργεια) με συγκινεί βαθιά. Όχι μόνο με τη ζεστή και δυνατή φωνή του, αλλά και με τα λόγια που λέει για μας, τους έλληνες. "Δε νομίζω ότι συνειδητοποιείτε πόσο τυχεροί είστε που ζείτε εδώ", λέει, "δε ξέρω γιατί οποιοσδήποτε θα ήθελε να αφήσει αυτόν τον τόπο".

Στη συνέχεια, ακούω λίγο από Soft Moon και Wooden Shjips (και ξέρω ότι οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν μαζί μου, αλλά και οι δυο μου φαίνονται κουραστικοί), ενώ κάνω ένα γρήγορο πέρασμα και από την εξωτερική σκηνή για να προλάβω τους πάντα ξεσηκωτικούς Imam Baildi Sound System αλλά και από την comedy stage (αγαπώ Ζήση Ρούμπο, που μαζί με Μακαλιά-Φισφή-Σαρακατσάνη-Αγγελόπουλο παίζουν μεταξύ τους και με το κοινό, κάποιες φορές στα όρια της προσβολής - αλλά οκ, τώρα είμαι ελαφρώς μεθυσμένη, αλλιώς δε θα γέλαγα, μάλλον θα θύμωνα με κάποια από τα αστεία τους).

Επιστροφή στη main stage για τους δυναμίτες της βραδιάς, που δεν είναι άλλοι από τουςBlack Lips. Πολύ πολύ δυνατοί, απίστευτη ενέργεια και χαρά, στο δικό τους set ένιωσα για πρώτη φορά στο διήμερο αυτό που, για μένα, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας καλής συναυλίας : μέθεξη! - ή, όπως λέει και ο David Bowie στο "Memory of a free festival" : ".....Someone passed some bliss among the crowd and we walked back to the road, unchained"....