Ivo Papazov and his Wedding Band
(στα πλαίσια της 7ης Συνάντησης Jazz και Δημιουργικής Μουσικής)
"ΑΣΤΙΚΑ ΚΛΑΡΙΝΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ (ΠΛΗΡΗ)"
Η αίσθηση που μου άφησε η συναυλία/ θρίαμβος του Ivo Papazov και της μπάντας του, συνεπικουρούμενοι στο τελευταίο ημίωρο από τον "δικό μας" Παντελή Στόϊκο στην τρομπέτα, θα μπορούσε να συνοψιστεί κάλλιστα στη φράση "έμεινα μαλάκας", αλλά με κάτι τέτοια αγριεύει ο Μπάμπης, οπότε περνάω ευθύς στη διεξοδική ανάλυση:
Δύο λόγοι με οδήγησαν στο live: ήταν η μοναδική ευκαιρία να πάω να ακούσω κάτι που προτείνει η Νάντια η Πούλου στη στήλη της, καθώς όλα τα υπόλοιπα αφρομπιταιθιοποροκ δεν τα αντέχω ούτε στον τάφο. Η δεύτερη ήταν ότι το προηγούμενο βράδυ παρακολουθούσα καθηλωμένος το DVD συνοδεύει την επετειακή έκδοση του Kind Of Blue και σχεδόν αυθυποβλήθηκα στην εμμονή ότι τα πνευστά είναι τα μοναδικά πραγματικά μουσικά όργανα, ως εργαλεία προέκτασης της ανθρώπινης φωνής και άλλα τέτοια γλαφυρά. Είχα "ανάγκη" οπότε από έναν "πνευστό" που να έρχεται από το "αλλού" και να οδεύει προς το "μακριά".
Οδεύω το λοιπόν προς την 7η Συνάντηση Jazz και Δημιουργικής Μουσικής, έχοντας κατά νου την υπενθύμιση του Κάζη ότι όλα αυτά είναι αστικά κλαρίνα (και να φανταστώ δεν αντιπροσωπεύουν το γνήσιο πρόσωπο της παράδοσης, έχουν αλλοιωθεί από τη δυτική μουσική σκέψη κ.λ.π.). Κι εγώ όμως αστικός ακροατής είμαι. Τον ήχο μου είτε trip hop είναι, είτε punk... τον θέλω πάντοτε ΑΣΤΙΚΟ. Το urban κλαρίνο λοιπόν μου πρέπει, καθώς τα πολλά "παραδοσιακά" δεν τα μπορώ. Και μην πει κανείς ότι και ο Beirut είναι "αστικό κλαρίνο" Αυτός είναι πλαστικό κλαρίνο...
Επιβλητικός, με γνήσια βαλκανική κοιλιά να σφραγίζει το ορθόν της κοινής μας καταγωγής, αυστηρός και χαμογελαστός μαζί. Είχε συνέχεια το νου του στους μουσικούς του, τους έδινε σαφείς εντολές, τους επανέφερε στην τάξη όποτε "ξέφευγαν" και τους επιδοκίμαζε ευχαριστημένος όποτε (συνέχεια) δηλαδή επιβεβαίωναν την επιλογή του προς αυτούς. Ο Papazov εξισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στον γνήσια λαϊκό μουσικό και στον ένθεο δεξιοτέχνη με μια μουσική παιδεία τόσο συνειδητά ισχυρή, που θα μπορούσε να είναι και ακαδημαϊκή. Δεν είναι όμως βέβαια..., παρότι τελικά "το κόλπο με τη μύτη" δεν το είδαμε ζωντανά.
Ομοίως και για τους μουσικούς του, σε μικρότερο βαθμό βεβαίως. Γνησίως λαϊκοί όλοι τους, πλην του drummer, του οποίου η τζαζίστικη άποψη βοηθάει τα μέγιστα τη μπάντα να απομακρυνθεί από κινδύνους ενδεχόμενης σκυλομπιτοποίησης του προϊόντος που παραλαμβάνει από την παράδοση. Εκπληκτικός και ευχάριστα γροτέτσκος ως παρουσία ο "πληκτράς"/ " λυράρης", που κατάφερε το ακατόρθωτο: να αποδώσει δύο κομμάτια βασισμένα στη λύρα (περισσότερο προς το ποντιακό ο ήχος της παρά προς το κρητικό...) χωρίς να "εκνευρίσει" ροκοθρεμμένα ακροατήρια σαν και την πάρτη μου... Και έδινε και show αξιόμαχο. Σαν να έβγαινε από πλάνο του Κουστουρίτσα θα έγραφε ο Καρδερίνης, αλλά εγώ δεν τα γράφω κάτι τέτοια.
Το σημαντικότερο επίτευγμα του Papazov και της μπάντας του είναι λοιπόν η ισορροπία ανάμεσα στο αμιγώς μουσικόφιλο κοινό που έρχεται για να ακούσει εξωγήινους αυτοσχεδιασμούς και στιγμιαίες ανακατασκευές ρυθμών και ήχων, και από την άλλη μεριά στη φύσει πανηγυρική διάθεση αυτής της μουσικής, χωρίς όμως να καταντάει ούτε δευτερόλεπτο πανηγυρτζίδικη. Κι ας έχει γίνει της μόδας -ειδικά στη χώρα μας- η λατρεία προς τον ήχο του "πανηγυριού" Το ελληνικό πανηγύρι, δυστυχώς, τα τελευταία τριάντα χρόνια έστειλε την παραδοσιακή μας μουσική γραμμή στο σκυλομπιτάδικο παρανάλωμα που εσφαλμένα ερμηνεύεται ως διονυσιακή αφετηρία της φυλής. Ο Papazov φαίνεται να τον έχει συλλάβει αυτόν τον κίνδυνο και χωρίς να ξεφεύγει από τα όρια που του θέτει η παράδοση που υπηρετεί καταφέρνει και την οδηγεί σε ορθούς δρόμους.
Με αυτούς τους όρους στο τέλος δεν είχα καμία αμφιβολία και περί του γιατί βρέθηκα εκεί και κυρίως γιατί δεν βαρέθηκα λεπτό από τις σχεδόν δυόμιση ώρες: ο Papazov ικανοποιεί απόλυτα τις ανάγκες του ακροατή εναλλακτικών ήχων. Έρχεται αντιμέτωπος με δύο mainstream απειλές : αυτή του στείρου ακαδημαϊσμού στον οποίο θα μπορούσε να τον οδηγήσει το μέγεθος της δεξιοτεχνικής του ικανότητας και αυτή του μαζικού ευτελισμού στον οποίο κατέληξαν πολλοί από όσους ξεκίνησαν από την ίδια με αυτόν αφετηρία. Τις κάνει πέρα και τις δύο και αναδεικνύεται σε ένα πρότυπο indie κλαριντζή που παράλληλα είναι και ένας ιδανικός ανώμαλος κλαρινίστας. Ρωτήστε και τον Παντελή τον Στόϊκο, που ουκ ολίγες φορές τον "πιάσαμε" να χαζεύει απορημένος όχι μόνο τον Papazov και τα όσα "έκανε", αλλά και τους υπόλοιπους της παρέας που όντως έρχονται από έναν άλλο κόσμο.
Οι υπεύθυνοι της 7ης Συνάντησης, με την επιλογή του Ivo Papazov επιβεβαίωσαν θριαμβευτικά τον χαρακτηρισμό "δημιουργική" στον οποίο εμμένουν για τις μουσικές τους αναζητήσεις. Το "δημιουργικό" δεν είναι το στοιχείο εκείνο που απουσιάζει από το ροκ εδώ και χρόνια και μας κάνει να γκρινιάζουμε άραγε; Τους ευχαριστούμε εμείς οι "από έξω" και περιμένουμε με αγωνία και άλλες τέτοιες προτάσεις.
Επί του παρόντος αποκτήσαμε και το απόλυτα ταιριαστό CD για τις επερχόμενες γαμήλιες μέρες.