Jaga Jazzist in London
Όλα εξελίχτηκαν σαν μια μικρή ιστορία τυπικής καθημερινότητας, με καταστάσεις που έπαιρναν τη μορφή του ανεπιθύμητου. Περιπλέκοντας την πραγματικότητα και οδηγούμενος σε μικρές περιπέτειες, έφτασα τελικά στον επιθυμητό προορισμό.
Το ξεκίνημα έγινε όταν το μοναδικό εισιτήριο για λεωφορείο που έφευγε από το Πλύμουθ για να καταλήξει στο Λονδίνο, δεν ήταν παρά λίγα λεπτά πριν την έναρξη της συναυλίας στις 19:00. Η πρώτη καθυστέρηση ήταν στο δρόμο λόγω αναμονής για τον δεύτερο οδηγό, και ενώ το είχα πάρει απόφαση ότι τα πρώτα λεπτά της συναυλίας θα πήγαιναν χαμένα, 7 και κάτι ήμουν στο Χίθροου. Παίρνοντας το μετρό, και ύστερα από μακρύ ποδαρόδρομο, καταφτάνω στις 8 στο Mean Fiddler. Για την ακρίβεια όμως, στα γραφεία του. Και μέχρι να καταλάβω τί ακριβώς μου είχε συμβεί, συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε λάθος τόπο και χρόνο, αφού οι Jaga Jazzist έπαιζαν στην άλλη άκρη του Λονδίνου. Οι άνθρωποι προσπαθώντας να με καθησυχάσουν άρχισαν να μου δίνουν οδηγίες για το πώς να φτάσω στον συναυλιακό χώρο του Fiddler. Εν τέλει, 9:30 ακριβώς ήμουνα εκεί και τυχερός μέσα στην ατυχία μου, μόλις είχαν τελειώσει τα δύο support συγκροτήματα. Σκουπίζω τον ιδρώτα, παίρνω βαθιά ανάσα και ετοιμάζομαι για μια μυσταγωγική εμπειρία.
Δέκα σκανδιναβικές φιγούρες κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή, μέσα σ'ένα κατάμεστο χώρο, που το ενθουσιώδες κοινό φαινόταν να έχει το ελληνικό ταμπεραμέντο. Και πώς να μην ενθουσιάζεσαι όταν ξέρεις ότι το θέαμα που θα ακολουθούσε δεν θα μπορούσε σε τίποτα να συγκριθεί με τις συνήθεις μπάντες της σύγχρονης εναλλακτικής ροκ σκηνής. Εννιά παληκάρια και μια 'χιονάτη', γέμισαν τη σκηνή με ένα εντυπωσιακό σετ που περιελάμβανε τούμπα, τρομπόνι, φλάουτο, κορνέτο, μεταλλόφωνο, πλήκτρα και τα βασικά, μπάσο, κιθάρες και ντραμς. Βλέποντας τα όργανα στημένα πάνω στη σκηνή να περιμένουν και αυτά εναγωνίως, έβαζες τη φαντασία να δουλέψει και καταλάβαινες ότι το θέαμα που θα επακολουθούσε θα ήταν κάτι παραπάνω από συναρπαστικό.
Το σχήμα των Jaga Jazzist όμως δεν θα μπορούσε απλά και μόνο να περιγραφεί ως ένα ακόμη εναλλακτικό ροκ σχήμα, αφού ο ήχος τους χαρακτηρίζεται από ένα συνοθύλλευμα ετερόκλητων ακουσμάτων. Συνεχιστές των περίπλοκων μουσικών κόσμων των Tortoise, καταφέρνουν και αυτοί να συνδυάσουν πιο ξεκάθαρες jazz φόρμες και λιγότερους αυτοσχεδιασμούς, με περισσότερα μελωδικά στοιχεία και ηχοχρώματα από καθαρόαιμα πειραματικά post rock συγκροτήματα όπως οι Sigur Ros, οι Isotope 217 και οι Spiritualized. Εδώ και έντεκα χρόνια λοιπόν, αποτελούν μια ακόμη κολεκτίβα μαζί με τις αντίστοιχες του Σικάγο και του Μόντρεαλ, που αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο στην πειραματική jazz rock σκηνή, ορμώμενη όμως αυτή τη φορά από τη Νορβηγία.
Οι δυόμιση περίπου ώρες που έπαιξαν ήταν αρκετές για να ξεσηκώνουν σε κάθε κομμάτι το κοινό, άλλοτε με τις δεξιοτεχνικές τους τάσεις και άλλοτε με τις έντονες και ενεργητικές στιγμές εντροπίας, που άφηναν έντονα το υπονοούμενο ότι στείροι ακαδημαϊσμοί και αναλόγια με παρτιτούρες δεν είχαν καμία θέση μπροστά τους. Για όλα όσα γινόντουσαν, υποψιαζόσουν ότι από πίσω υπήρχε η ακαδημαϊκή γνώση, η οποία είχε όμως ολοκληρωτικά αντικατασταθεί από πάθος και αυθορμητισμό. Χαρά στη μνήμη τους, για όλες εκείνες τις νότες που ξεκίναγαν και δεν ήξερες πότε θα σταματήσουν. Οι μελωδίες που συλλάμβανε το αυτί μου ήταν πολύ περισσότερες και κυρίως πιο ευδιάκριτες απ'ότι ακούγονται στο δίσκο. Ιδίως ο τύπος με το φλάουτο είχε βαλθεί να μας τρελάνει με τις επινοήσεις του, αφού δεν προλάβαινες να αφομοιώσεις το παίξιμό του. Το φλάουτο και ιδιαίτερα τα ντραμς, σε αντίθεση με το δίσκο, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους, ξεσηκώνοντας το κοινό σ'όλα τα δυνατά σημεία.
Και ενώ η σχέση της μιας νότας με την επόμενη της δημιουργούσαν το απόλυτο μέσο που θα σε περιπλανούσε στα ταξίδια, άνετα θα μπορούσαν να αποτελέσουν και τη καλύτερη συνοδεία για τις καλοκαιρινές περιπλανήσεις, χωρίς βέβαια ουδεμία στιγμή, να θέλω να υπονοήσω ότι θα μπορούσε να παίξει το ρόλο, της light, ευκολοχώνευτης μουσικής. To playslist περιελάμβανε ολόκληρο τον τελευταίο δίσκο, σχεδόν όλο το "Stix" και μερικά κομμάτια από το πιο ηλεκτρονικό τους "Livingroom hush". Με τα "All I know is tonight" και "For all you happy people" που έπαιξαν από το "What we must", οι JJ έδειξαν ότι μπορούν να προκαλούν ετερόκλητες διαθέσεις και συναισθήματα ανά πάσα στιγμή, χωρίς να φοβούνται και τις δύο όψεις του νομίσματος. Το ίδιο έκαναν και οι οπαδοί τους και αυτό ήταν το μαγικό της όλης υπόθεσης εκείνη τη νύχτα. Από τις κλεφτές ματιές που προλάβαινα να ρίξω στα πρόσωπα των θεατών όταν αυτά φωτίζονταν από τους προβολείς που έπεφταν πάνω μας, έδειχναν όλοι να συμμετέχουν, από τις πιο συγκρατημένα και μη, αισιόδοξες στιγμές, μέχρι και τις πιο μελαγχολικές μουσικές τους.
Το οπτικοακουστικό σόου των JJ, ήταν η κύρια αιτία για την διέγερση - έξαρση της ψυχοπνευματικής μας "συνείδησης" εκείνη τη βραδιά, και όλο αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο όταν με κάθε κομμάτι τους σ'έκαναν ν'αντικρύσεις το απόλυτο άγνωστο.
