James & Morcheeba: Live στο Λυκαβηττό
Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΘΕΩΣΕ ΤΟΥΣ JAMES!
Ο τίτλος παρά-είναι ανόητος και θυμίζει μάλλον εφημερίδες της μεταπολίτευσης που υποδέχονται τον Καραμανλή το '74 ή στην καλύτερη περίπτωση πρωτοσέλιδο αθλητικών εφημερίδων μετά από μεγάλη «διεθνή» επιτυχία. Αφού έτσι έγινε όμως... πώς να το κάνουμε; Ήταν πολλές οι γενιές των ακροατών που περίμεναν τους James εδώ και δεκαπέντε χρόνια και τι το πιο φυσιολογικό από το να τους χαρίσουν μια... αποθέωση χωρίς πολλές κουβέντες.
Και το καλύτερο απ' όλα είναι πως και οι James τα γνώριζαν όλα αυτά (ή τουλάχιστον ο Tim Booth). Ένας Tim Booth που έχοντας ξεκινήσει από τα πρώτα χρόνια των 80ς, με συνομηλίκους του μερικά κουρασμένα πλέον παλικάρια (λέγε με... Morrissey) το βράδυ της Παρασκευής έβαζε κάτω με άνεση μερικούς από τους πιο «ανεβασμένους» βρετανούς των γενεών που ποτέ δεν κατάφεραν ουσιαστικά να τον διαδεχθούν. Υπερκινητικός και σούπερ-εκφραστικός μας χάρισε ένα ταξίδι σε ολόκληρη την ιστορία των James, ξέροντας καλά πως οι περισσότεροι εξ ημών είχαμε χάσει πολλά και σημαντικά live επεισόδια του ίδιου και της μπάντας του. Οι James που (κατά τις φήμες) πριν από ένα χρόνο βρέθηκαν στα πρόθυρα της διάλυσης ήταν όντως αυτό που αποκάλεσε ο Brian Eno "μια καινούργια μπάντα γεμάτη όρεξη και φρέσκιες ιδέες».
Και με πλούσιο ρεπερτόριο (...θα πρόσθετα εγώ!). Οτιδήποτε αποφάσιζαν να θυμηθούν από το περήφανο back catalogue της δισκογραφίας τους ξεσήκωνε και ενθουσίαζε. Αρκετά τραγούδια από το 'Gold mother' LP (και πίσω) έφεραν το χαμόγελο στα χείλη των old school βρετανόφιλων (τα credits στον τύπο με το μπλουζάκι Heart Throbs! Εύγε!). 'Sit down' (κάπου στη μέση και αφιερωμένο στα γεγονότα των ημερών), 'Come home' (αρχή-αρχή τόσο που δεν το πιστεύαμε!) και κατόπιν όλα (σχεδόν) τα μεγάλα singles που κατέστησαν τους James ένα μεγάλο συγκρότημα. Το 'Johnny Yen' από το 'Stutter' (αν δεν θυμάμαι καλά... συγχωρήστε με) με το set των drums να τινάζεται στον αέρα και το τραγούδι να παίρνει μπρος με την Τρίτη. Οι σπουδαίες στιγμές των late 90s ('She's a star', 'Tomorrow', 'Say something') ένα καταπληκτικό 'Born Of Frustration' και ένα live από αυτά που είχαμε να δούμε καιρό.
Οι James κατάφεραν να μας αποζημιώσουν για όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας, «δέχτηκαν» να παίξουν μερικά... ξεχασμένα κομμάτια και το ελληνικό κοινό τους το ανταπέδωσε με τον καλύτερο τρόπο. Μετά από ένα κουτσουρεμένο Rockwave, μερικά πολυδιαφημισμένα live που άφησαν (σχεδόν) τους πάντες ανικανοποίητους (Air κ.λ.π.) το live των James ήταν ότι χρειαζόμασταν. Ραντεβού σε ένα μήνα στο Ολυμπιακό Στάδιο και πάλι για να δούμε αν οι Depeche Mode θα καταφέρουν να υπερκαλύψουν τις προσδοκίες μιας ολόκληρης ζωής.
** Τους Morcheeba δεν τους ξέχασα, ούτε και παρέλειψα να τους ακούσω. Απλά οι ίδιοι δεν κατάφεραν να προσθέσουν κάτι το ουσιαστικό στις εντυπώσεις μου από τις προ ενός έτους εμφανίσεις τους στη χώρα μας. Και τότε και τώρα μια μπάντα με καλά τραγούδια, ισόρροπη γνώση της τεχνολογίας, αλλά και του παρελθόντος στη μουσική και κυρίως με συναισθηματικά φορτισμένους δίσκους αποτυγχάνει στο αυτονόητο: δεν καταφέρνει να παίξει με το απαραίτητο feeling που απαιτείται σε ένα live (sorry για τις απανωτές αγγλικές λέξεις, Ο.Κ.;) και δεν σου (μου;) μεταδίδει σπουδαία πράγματα. Τα κάποτε αγαπημένα παιδιά του David Byrne μας χάρισαν και δύο νέα τραγούδια τους, που μάλλον σε άσχημες υποψίες με έβαλαν. Πάντως είχαν δίκιο για τον πρώτο δίσκο τους που ακόμα ακούγεται "fresh as fuck". Ας αναρωτηθούν οι ίδιοι πάνω σε αυτό...
ΕΛΕΟΣ! - Ταμπέλες στο Λυκαβηττό εδώ και τώρα! Ψάχναμε μια ώρα να βρούμε που είμαστε, που είναι το αυτοκίνητο..., η έξοδος, η είσοδος και οι χαμένοι μας παλμοί. Χάθηκε ο κόσμος να μας βοηθήσετε τους αδαείς! Άσε που ήταν και άλλοι σαν κι εμάς, οι τελευταίοι ακόμη θα ψάχνονται!
