Jane Doe, Fall In Parts
"Είμαστε στο 1994. Τραβιέμαι μόνος μου Τετάρτη βράδυ στο Μύλο για να δω μια μπάντα που πρόκειται να δώσει το πρώτο της live. Παθαίνω την πλάκα μου. Με ένα demo δύο τραγουδιών στα χέρια τη στήνω το επόμενο πρωί έξω από το Rollin Under. Ο Μπάμπης το ακούει και στα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα αποφασίζει να κυκλοφορήσει το πρώτο τους EP. Λίγο παραπάνω από αυτό, δηλαδή, καθότι η τελική κυκλοφορία έχει έντεκα πλέον τραγούδια. Δέκα χρόνια μετά σε σχετικό αφιέρωμα για το ελληνικό αγγλόφωνο ροκ, άπαντες -συμμετέχοντες και μη στην κυκλοφορία του- ανακηρύσσουμε το επίμαχο άλμπουμ ως τη σπουδαιότερη ηχογράφηση του είδους που έγινε ποτέ στη χώρα μας... και δε μας περισσεύουν λόγια για να το περάσουμε στην αιωνιότητα, όπως ακριβώς του άξιζε πάντοτε άλλωστε."
Οι Jane Doe, λοιπόν, καθυστέρησαν δεκατρία χρόνια ακριβώς και η παραπάνω αληθινή ιστορία συνέβη -όπως θα ξέρετε ήδη- με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Αφαιρέστε τους Jane Doe και εμένα, κρατήστε τον Μπάμπη, προσθέστε άλλον ροκ γραφιά και άλλο συγκρότημα. Σε δέκα χρόνια από τώρα κάντε και πάλι τις ανάλογες προσθαφαιρέσεις, καθότι αυτή η ιστορία πολύ καλά κάνει και επαναλαμβάνεται. Αλλιώς... τι κάνουμε εδώ και τρώμε την ώρα μας;
Φεύγοντας από το Μύλο σκεφτόμουν ότι είμαι σχεδόν απαράδεκτος που δεν έχω στήσει μια δισκογραφική εταιρεία, έστω με ελάχιστες "ανεξάρτητες" δυνατότητες, για να κυκλοφορήσω εγώ το ντεμπούτο άλμπουμ των Jane Doe. Πρώτη φορά μου συνέβη αυτό και είναι όντως ωραίο συναίσθημα. Αισθάνεσαι σα να είσαι ο Alan Mc Gee, ο Tony Wilson, ο Πατσιφάς ή ο ...Αργυρίου και να σε καλεί η Ιστορία να γίνεις ο παρασκηνιακός υποκινητής της. Πριν από λίγη ώρα χάζευες σοκαρισμένος ένα συγκρότημα που έδινε το πρώτο του live ever και το έκανε με τον ίδιο τρόπο που ανεβαίνει μια hot μπάντα στην κεντρική σκηνή του Reading και αλώνει με άνεση, νεύρο και ένθεη δύναμη 50.000 κόσμο που περιμένει να την αποθεώσει.
Ακούγονται σα να διασκευάζουν οι Pixies το "Pornography" των Cure, εκβιάζοντας τον Kid 606 να τους επαναφέρει στην ηχητική κατάσταση του σήμερα και τον Michael Stipe να του χαρίσει ελάχιστη από τη mainstream σοφία του. Ο lead κιθαρίστας τους κάνει μικρά θαύματα και παράλληλα απασχολείται με τα ηλεκτρονικά ξεσπάσματα που απομακρύνουν τον ήχο του γκρουπ από τη ροκ απολίθωση. Η rhythm section καθιστά τους Jane Doe αμείωτα νευρώδεις και πειστικά στιβαρούς και τα τύμπανα ορθώς δεν παρακολουθούν απλώς τα τεκταινόμενα, αλλά στροβιλίζονται αυτόνομα και αρκετές φορές περνάνε στη θέση του οδηγού. Ο τραγουδιστής τους μοιάζει "χαμένος" και απορροφημένος σε τραγούδια που επιτάσσουν άμεσα να γνωριστούν με όσους περισσότερους γίνεται.
Το "Bank Anthem" είναι το δικό τους "Debaser" και μέσα σε τέσσερα λεπτά συνοψίζει όλη την ουσία του indie rock. Το άκουσα πρώτη φορά την Τετάρτη το βράδυ και αισθάνθηκα άμεσα σα να ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι από την μπάντα και να περίμενα με αγωνία να το παίξουν. Είναι μέσα στα πέντε καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος, μαζί με το "Past Is A Grotesque Animal" των Of Montreal και δυο-τρία άλλα που... αλλάζουν συνεχώς. Σχεδόν εγκληματικό το ότι οι περισσότεροι που διαβάζετε τώρα δεν το έχετε ακόμη ακούσει. Φροντίστε.
Το "There's No TV In Me" το είχαμε πρωτοσυναντήσει στη συλλογή "Little People Big Noise" της Run Devil Run και είναι και το τραγούδι που έδωσε υπόγεια φήμη στο γκρουπ στο μικρόκοσμο του MySpace. Μας πήρε και μας σήκωσε και αυτό στο κλείσιμο του σαραντάλεπτου σετ, παρά την απουσία των γυναικείων φωνητικών που εκτινάσσουν τη στουντιακή εκτέλεση. Οι Jane Doe μαζί με τους Coin από την Καβάλα είναι αυτήν τη στιγμή ό,τι πιο συναρπαστικό μπορείς να ακούσεις αν γουστάρεις αυθεντική indie rock κατάσταση με ακραίες τάσεις και αβίαστη ενέργεια που δεν φωτοκοπιάρει ό,τι έρχεται από έξω, αλλά δημιουργεί από την αρχή πάνω σε λατρεμένες εμμονές και οικείες αναφορές.
Μέσα σε αυτό τον παροξυσμό ομολογώ -ταπεινά- ότι ήμουν σχεδόν αφηρημένος κατά τη διάρκεια του live των Fall In Parts. Ομοίως εναλλακτική ροκ κατάσταση, με πιο εξωστρεφή διάθεση και με τα γυναικεία φωνητικά να εκτρέπουν σοφά τον ήχο τους από το μονόδρομο της κιθαριστικής μονοτονίας. Εκεί που τα τραγούδια τους αποκτούν... χορευτική κατεύθυνση απελευθερώνεται και το συγκρότημα και το κοινό του. Το οποίο κοινό και στην περίπτωση των Fall In Parts ήταν απόλυτα ενθουσιώδες και απόλυτα συμμετοχικό. Υπήρξε δε και οργανωμένη "βάση οπαδών", που πλησίασε στη σκηνή και δημιούργησε το απαραίτητο σε αυτές τις περιπτώσεις "τοπικό γλέντι" που χρειάζεται κάθε live για να πάρει τα πάνω του. Τους κατατάσσω επί του παρόντος ως το θεσσαλονικιώτικο αντίστοιχο των Midnight Movies και υπόσχομαι την επόμενη φορά να είμαι πιο προσεχτικός απέναντί τους (παρότι, επαναλαμβάνω, η ευθύνη ανήκει στους Jane Doe!).
Τελευταία σημείωση: Δύο ακόμη μπάντες εμφανίστηκαν -οι ΒΙΔΑ και οι Grant Pessimistic Orchestra- το πρωινό ξύπνημα, όμως, μας ανάγκασε σε πρόωρη αποχώρηση. Δεν ήμασταν οι μόνοι, πάντως, γιατί όπως αποδείχθηκε η πλειοψηφία των 150 περίπου ατόμων που σχεδόν απρόσμενα γέμισαν το Ξυλουργείο το βράδυ της περασμένης Τετάρτης είχε έρθει για όσα διαβάσατε παραπάνω.
Με τιμή,
