Celebrating rock
Δεν μου είπε τίποτε η τελευταία δουλειά των Japandroids, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο αποφάσισαν να λουστράρουν την άποψη τους περί rock 'n' roll, ενώ φαντάζομαι -το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι- δεν ήταν δα ποτέ και μεγάλοι τραγουδοποιοί, παρά μόνον κομιστές- συνεχιστές μίας βρώμικης περί αυτού άποψης, που περνάει από γενιά σε γενιά και ποτέ δεν ξαποσταίνει και τέτοια. Για να είμαι ειλικρινής ούτε και το Post Nothing μου είχε πει και πολλά. Κάτι θυμάμαι να μου την είχε πει μια προ ετών εμφάνιση τους στο Primavera, ενώ και αυτό το ντουέτο επί σκηνής, χωρίς μπάσο και χωρίς προσανατολισμό γενικώς είναι από μόνο του ένδειξη να τους παρακολουθείς στα live και να αφήνεις τους εύμορφα φτιαγμένους δίσκους τους να σκονίζονται στο ράφι.
Το ότι το έληξαν το ματσάκι με διασκευή σε Gun Club δεν το θεώρησα διόλου τυχαίο τελικά, διότι σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας τους Gun Club σκεφτόμουνα και τi ωραία θα ήταν να τους είχαμε δει και εμείς για να μη μας πρήζει κάθε φορά ο Κάζης που τον βάλανε πόρτα στον Ελλήσποντο και ο Θόδωρος ο Μπερλινάς που τους πήρε σπίτι του και ακούγανε βινύλια και τέτοια. Τώρα το πώς δύο άτομα, χωρίς μπάσο (ΟΚ κάτι κάνει με την κιθάρα του ο ένας σε κάποιες φάσεις και στήνεται ένα υποτυπώδες rhythm section) κατάφεραν και μας κάρφωσαν στο μυαλό τον γεμάτο ροκ ήχο της μπαντάρας του μακαρίτη, είναι κατά βάση ανεξήγητο, αλλά πάντως είναι υπέρ τους. Διότι σε λίγα χρόνια οι Gun Club θα θεωρείται ότι δημιούργησαν το rock 'n' roll, όταν επιτέλους θα έχει ξεχαστεί η περιττή προϊστορία αυτού.
Το απολύτως αισιόδοξο (θα μιλήσω σαν Γέρος Σοφός του Ροκ τώρα....) είναι ότι από κάτω υπήρχε σχετικά μπόλικη και απόλυτα ενθουσιώδης πιτσιρικαρία (δηλαδή κάτω των 20 κι όλας νομίζω, φαντάσου! ....), που έκανε σαματά μπόλικο και crowd surfing και βουτιές αναμεταξύ τους και από όλα, μιας και η αλήθεια είναι ότι σε ό,τι άπτεται αυτού που τελευταία αποφεύγουμε να αποκαλούμε indie (γιατί άραγε; Τι ντροπές είναι αυτές;) έχει παραγίνει το κακό με τους 30 something που τόσα χρόνια που τα λέμε μεταξύ μας έχουμε ήδη γίνει forty παρά something (κάποιοι και forty). Οι Καναδοί τους το ανταπέδωσαν με χάρη και ενθουσιασμό και αυτοί, έπαιξαν σχεδόν για ένα δίωρο (καλό αυτό, γιατί εγώ έφτασα αργά και πολύ αφότου άρχισαν, διότι είχα και baby sitting, τα forty παρά που λέγαμε...) και ο Brian King ενδιάμεσα στα τραγούδια ήταν και αυτό που λέμε επικοινωνιακός σε βαθμό ανοησίας, καθώς από ότι θυμάμαι κάθε φορά τα ίδια έλεγε. Ίσως να έφταιγε και το μπουκάλι Jim Beam (νομίζω, και όχι Jack...) από το οποίο τράβαγε γενναίες γουλιές κάθε τόσο, στα όχι και τόσο κρυφά.
Αν τυχόν κάποιος έφυγε παραπονεμένος, δεν ξέρω τι περιμένει από την ροκενρολ ζωή του τέτοιες μέρες, αλλά όλως παραδόξως και παρά τη δισκογραφική τους παλινδρόμηση, οι Japandroids σε αυτή τη φάση είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να του προσφερθούν, οπότε ας μην περιμένει και πολλά. Και στους Gallon Drunk είχαμε περάσει το ίδιο καλά, αλλά τι άλλο να πεις και να γράψεις για τους Gallon Drunk που δεν το έχεις πει και δεν το έχεις ξαναγράψει; Έλα μου ντε....
_____
Φωτογραφίες - Yossarian
