JARV IS...

Είναι Τρίτη απόγευμα και κατευθύνομαι προς ένα γνώριμο στενό του Hackney. Σήμερα στην λαμπερή σκηνή του Μoth club (από το Memorable Order of Tin Hats, καθότι πρώην λέσχη απόστρατων) θα μας παρουσιάσει ο Jarvis το καινούριο του project: Jarv Is.

Το ποιος είναι λίγο πολύ το γνωρίζουμε. Είναι ο άνθρωπος που τα έχει πει όλα. Ο άνθρωπος που μας μίλησε για το αδιέξοδο που λέγεται αγάπη και ποτέ δεν είναι ανιδιοτελής, που μας έμαθε τι πραγματικά είναι έρωτας μέσα από δίστιχα που ισοπέδωσαν κάθε απόπειρα ενήλικης 'σοφίας', ακόμη και από την ίδια μας την μάνα, εμπνευσμένος και ο ίδιος από την δική του ('there's a hole in your heart and one between your legs...') και μας παρέσυρε στο να τραγουδήσουμε για αυτά τα οποία ντρεπόμασταν να σκεφτούμε. Έκανε το κοινότυπο της κουρασμένης καθημερινότητας ποίηση και το σεξ sexy.

Ο Jarvis στα 50+ του έχει δοκιμάσει τα πάντα χωρίς να έχει ποτέ επαναπαυθεί στην καριέρα του και στην επιτυχία που άργησε μεν, αλλά όταν ήρθε, τον μετέτρεψε στα πάντα, από sex symbol (εννοείται) και επιτομή της βρετανικότητας -αγγλικότητας για την ακρίβεια- μέχρι καταξιωμένο μουσικό και αγαπημένη ραδιοφωνική περσόνα. Και συνεχίζει με την ίδια ενέργεια σαν να μην πέρασε μία μέρα.

Ο σκοπός λοιπόν των intimate αυτών εμφανίσεων ήταν να δοκιμάσει τα καινούρια του κομμάτια επάνω μας. 'Δεν ήθελα να σας πω από την αρχή ότι είστε πειραματόζωα' μας λέει αργότερα, για να μην νιώσετε ότι βρίσκεστε σε κάποιο σατανικό εργαστήριο εταιρίας καλλυντικών'.

Κατά τις 8 μπήκα κι εγώ στον κυρίως χώρο, πήρα την βότκα μου και έπιασα το σποτ μου. Αυτή τη φορά η νεολαία έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο τους 40+ ( που παραδόξως αποτελούσαν άντε το 1/3 του κοινού), κι ενώ κάποιοι μάλλον προσπαθούσαν να θυμηθούν τα login details τους, το event έγινε σε ένα λεπτό sold out. Ευτυχώς, εκτός από τον ίδιο τον Jarvis παρακολουθώ και το Moth, ένα από τα λίγα πλέον μέρη που μου θυμίζουν γιατί κατέληξα σ' αυτή την πόλη κι έτσι ήμουν σε ετοιμότητα. Το ίδιο και η φίλη και πολύτιμη συνεργάτης μου Ζωή, η οποία χάρη στο πρακτικό της μέγεθος ανέλαβε να κρυφοβγάλει μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες.

Γύρω στις 9.30 ο Jarvis ανέβηκε στη σκηνή. 'Δεν έχω ξαναβρεθεί στη σκηνή μέσω τουαλέτας... δεν εννοούσα αυτό ακριβώς όταν είπα intimate shows. Θα προσπαθήσω πάντως να μην σας κάνω τίποτα παράνομο'.

Καλώς ή κακώς κράτησε το λόγο του και δεν έκανε. Αλλά μας παρουσίασε ένα πρόγραμμα το οποίο δεν προχωρούσε χωρίς τη συμμετοχή μας. Σε κάθε ερώτηση του έπρεπε να δίνουμε και μία ξεκάθαρη απάντηση, σε κάθε σκέψη που μοιραζόταν μαζί μας να ακουστεί κάποιο σχόλιο. Και κυρίως καλό θα ήταν και να χορεύουμε όσο γίνεται κάτω από την ντισκομπάλα του Moth.

Το πρώτο κομμάτι πάει πολύ καλά. Για να μας ευχαριστήσει που τον τιμήσαμε ετοίμασε ένα μικρό αφιέρωμα στον σκόρο (moth), αν και τελικά κάποιος στο κοινό του εξηγεί την προέλευση του ονόματος του club. Πάντως να ξέρετε, ο σκόρος θα είναι το επόμενο superfood. Επίσης μας ενημερώνει ότι είναι τα γενέθλια του Tarantino και όλοι μαζί φανταζόμαστε τι τροπή θα έπαιρνε η βραδιά σε ένα σχετικό σενάριο, δηλαδή αν καταλήγαμε όλοι νεκροί στο dancefloor, στο οποίο όπως γράφει μία από τις ταμπέλες που παραπέμπουν στο παρελθόν, δεν επιτρέπονται παιδιά μετά τις 9.30. 'Πόσο άδικο για το παιδί μέσα μας'.

Και συνεχίζει... Τις επόμενες περίπου δύο ώρες τον έχουμε σε απόσταση αναπνοής να χορεύει σπασμωδικά και να εκσφενδονίζεται στο ταβάνι όπως μόνο αυτός μπορεί, να τραγουδάει και να απαγγέλλει και να αυτοσχεδιάζει non stop σε διαρκή συνομιλία με τους περίπου 300 του κοινού. Μας πετάει σοκολάτες, μας στέλνει υποσυνείδητα μηνύματα (I'm up for it! φωνάζει η μπροστινή μου που προφανώς κάτι έλαβε). Και μας προτείνει -και όχι παρακινεί γιατί αυτό θα ήταν πολύ αντι Jarvis- να ζήσουμε στα άκρα, γιατί όπως είπε κάποτε ένας φίλος του 'if you're not on the edge you're taking up too much space'. Στην σκηνή τον συνοδεύει μία καταπληκτική μπάντα εκτός των άλλων με άρπες και βιολιά και τα απαιτούμενα synths/δεύτερα φωνητικά που θυμίζουν έντονα την αγαπημένη και αναντικατάστατη βέβαια Candida.

Τα καινούρια κομμάτια είναι ένα κι ένα, δυναμικά, πολυδιάστατα και σκοτεινά όπως η ατμόσφαιρα των early Pulp. Η θεματολογία ό,τι ακριβώς θα περίμενε κανείς από τον Jarvis: 'Elvis has left the Building', 'Am I missing something?', ένα τραγούδι για το κενό που συχνά νοιώθουμε στην ψυχή ή στο στομάχι κτλ, 'Children of the Echo', θα μπορούσε να έχει βγει από το Separations, 'Do I want to evolve?', ή τι ακολουθεί τον μακρυμάλλη άντρα που απεικονίζει το πόστερ- διάγραμμα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Και ένα τραγούδι αφιερωμένο στην κοπέλα που δούλευε στο μαγαζί που κάποτε υπήρχε δίπλα στον σταθμό του Camden Road επειδή έμενε από πάνω. Ο τίτλος και όνομα του μαγαζιού μου διέφυγε και ως κάτοικος της γύρω περιοχής για σχεδόν δύο δεκαετίας έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω ποιο ήταν.

Ανάμεσα στα πρωτοεμφανιζόμενα ακούμε και κάποια γνώριμα σόλο κομμάτια. 'Fat Children', 'Further complications' και το ιδιαιτέρως ικανοποιητικό για sing along 'Cunts are still running the world': 'Οταν το έγραψα δεν φανταζόμουν την σημερινή κατάσταση. Αλλά είναι ακόμη επίκαιρο'.

Το σετ τελειώνει για να ξαναρχίσει σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Ο Jarvis επιστρέφει στη σκηνή κρατώντας ένα δώρο που μόλις έλαβε. 'Δεν μου έχουν χαρίσει ποτέ αρωματικό κερί! Αν δεν υπήρχαν θέματα ασφαλείας θα το άναβα τώρα αμέσως να το μυρίσουμε μαζί... Θα παίξουμε ένα τελευταίο κομμάτι, είναι για τα δυο φύλα και...' τον συνειρμό του διακόπτουν οι φωνές μίας γυναίκας από την άλλη άκρη. Κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε ότι μεταξύ άλλων τον καλεί να πει κάτι σχετικό με το 'me too'. Η απηυδισμένη φαν δίπλα μου της φωνάζει να τον αφήσει να πει ό,τι θέλει αυτός, ενώ η Ζωή κι εγώ αναρωτιόμαστε πού ήταν η τύπισσα τις τελευταίες δύο ώρες...

'Ίσως αυτό δεν είναι κερί αλλά ένα can of worms! Ας παίξουμε γρήγορα το τραγούδι! This is His'N'Hers.'

Στο σημείο αυτό οι μεσήλικες και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν καθώς ξέφυγαν οι πρώτες αυθόρμητες κραυγές χαράς. Η δε -όχι πια απηυδισμένη- διπλανή μου και εγώ συγχρονιστήκαμε υπέροχα στο πρώτο are we going to do it again? SIDEWAYS!

Και αφού βιώσαμε μία ανεπανάληπτη εκτέλεση του εν λόγω κομματιού, με ένα ενδιάμεσο ειδικά προσαρμοσμένο στην περίσταση αφηγηματικό σημείο, μας αποχαιρέτησε αυτή τη φορά οριστικά.

'Σας ευχαριστώ και ελπίζω να σας ξαναδώ σύντομα'. Και ναι, τον ακούμπησα καθώς περνούσε από δίπλα μου για τέταρτη και τελευταία φορά.

Επιτέλους είδα και άκουσα τον Jarvis που πάντα φαντασιωνόμουν (και μπορώ πια να ξεχάσω την μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, εκείνο το Rockwave ). Κι εσείς θα ακούσετε πολύ σύντομα τον δίσκο της χρονιάς. Be prepared!