The boy came back to town (so tell the girls...)

Την ώρα που έγκριτοι μετεωρολόγοι (μεταξύ των οποίων και η άφθαστη και άφθαρτη Μαρία Σινιώρη) προσπαθούν να εξηγήσουν το πώς ακόμη και με το χιονιά του Φλεβάρη το κλίμα στο club του Μύλου παραμένει... club Tropicana, ακόμη πιο έγκριτοι ηλεκτρολόγοι απορούν πώς στο καλό με το που συνδέεται κάτι πιο τεχνολογικά προηγμένο από ενισχυτή κιθάρας (ΜΑΝΟΣ φυσικά!) στην κονσόλα του εν λόγω τροπικού club όλα πάνε κατά διαόλου. Μέχρι και ο φλώρος ο Jay Jay... τα πήρε δηλαδή, που άμα λάχει ο Στεφανίδης τον δέρνει και μόνος του, φαντάσου να έρθει κανένας πιο ζόρικος.

Πάντως διαπίστωσα και πάλι ότι πρόκειται περί συμπαθούς τύπου, και μετανιώνω, μωρέ, που τον έκραξα άσχημα στην κριτική του "Antenna" LP, ήταν και εκείνο το μαλλί χελιδονόψαρο όμως, ευτυχώς το έκοψε. Την προηγούμενη φορά που είχε έρθει για ημίωρο ακουστικό set στη Θεσσαλονίκη, το αγνό παρθένο σουηδικό μαλλάκι έκρυβε τα μάτια του που ντρεπόταν να μας κοιτάξουν (συγκινήθηκα, πως περνάν τα χρόνια), τώρα με ημι-γοτθική cold pop εμφάνιση, όντως -φίλε The Robbed- πάει να μοιάσει στον Marc Almond, αν όμως δεν αρχίσει να κουνιέται και λιγάκι επί της σκηνής, βλέπω το show του να πλησιάζει περισσότερο τα δεδομένα του Robert Wyatt.

Ευπρόσδεκτες οι νέες electrελέσεις των παλαιών standards. Το ' tell the girls that I'm back in town' είναι ούτως ή άλλως κορυφαίο και με μπάντζο να το παίξεις, πολύ ανέβηκε με τα νέα ηχητικά δεδομένα το 'She's mine but I'm not hers', και επιμένω ότι το 'Friday at the Rex' είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψε ποτέ (και το 'Tatoo' ο καλύτερος του δίσκος, φυσικά!). Από τα δύο πρόσφατα hit θεωρώ ότι το 'Automatic lover' ασφαλώς και κλέβει την παράσταση, σε σχέση με το 'On the Radio', μιας και ο Moroder είναι προτιμότερος του Philip Oakey (τα έχουμε ξαναπεί αυτά, μην επαναλαμβανόμαστε...). Κάποια συμπαθητικά τραγουδάκια ακόμα και η μία ώρα και κάτι πέρασε σχεδόν αναίμακτα...

Πριν από όλα αυτά, ένας εκ των δύο συνεργατών κάτι προσπαθούσε να κάνει με τον Mac του, δεν νομίζω όμως ότι τα πολυκατάφερε κι όλας, αν κρίνω από τις αντιδράσεις ημών των από κάτω. Επίσης πρέπει να ευχαριστήσω τον Jay Jay που έβαλε και αυτός λευκό πουκάμισο, και έτσι (κατά τα λεγόμενα της Άννας) βρήκα συνεργάτη στο ρόλο του σερβιτόρου της βραδιάς. Αν λειτουργούσε και το video wall δηλαδή, ποιος στη χάρη μας...

Εν ολίγοις ούτε τα πήρε όλα κι έφυγε επί σκηνής ο Jay Jay την Πέμπτη το βράδυ, ούτε παραπονεμένους μας άφησε. Στα ίσα μας έπαιξε, στα ίσα τον παίξαμε...