Citizen Cale

Ο πρίγκηπας της Νέας Υόρκης πάλι στα μέρη μας. Για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια, το 'μυαλό' των Velvets ή αν προτιμάτε ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες των τελευταίων τριών δεκαετιών, αυτή τη φορά επέλαξε τον κινηματογράφο Ολύμπιον για να μας διηγηθεί τις ιστορίες του, μια που την τελευταία φορά στο Μύλο του έμπαινε καπνός στα μάτια και τον ενοχλούσε...
Ετσι λοιπόν στο χλιδάτο χώρο του 'Ολύμπιον' με τις αφράτες και βελούδινες θέσεις και μπροστά σε αρκετό κόσμο, ο John Cale κινούμενος ανάμεσα στο 'μποεμισμό' της κιθάρας και την 'ευγένεια' του πιάνου απέδειξε με απλές κινήσεις γιατί είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς (και) των καιρών μας.
Αποφεύγοντας την παγίδα ή εύκολη λύση των παλιών τραγουδιών ξεκίνησε με το υπέροχο 'Ship of fools' από το 'Fragments of a rainy season' του 1992, συνέχισε με μελοποιημένα ποιήματα του Dylan Thomas και παρουσίασε αρκετά δείγματα από τις τελευταίες του δουλειές, από το 1998 και μετά κυρίως.
Από την κλασική κιθαριστική τραγουδοποιεία στην avant garde αισθητική και από την πιανιστική -σχεδόν θεατρική- δραματουργία στην αυτοαναιρούμενη pop, ο Cale χωρίς να ιδρώσει και ιδιαίτερα έπαιξε με τις αισθήσεις και τη σκέψη μας, μας γαλήνεψε, μας άγχωσε, μας διασκέδασε, μας αποζημίωσε και με το παραπάνω που θελήσαμε να τον ξαναδούμε.
Και αν στην αρχή σε πολλούς ίσως ξένισε η ιδέα του live σε χώρο με θέσεις, εξαιτίας ίσως του 'βρώμικου' παρελθόντος του Cale, της έλλειψης bar, και της σοβαρότητας του περιβάλλοντος, στην πορεία, η βαθειά και ουσιαστική τραγουδοποιεία του έθεσε τόσο ψηλά τον πήχυ της καλλιτεχνικής του δημιουργίας που τελικά μόνο σε ένα τέτοιο χώρο θα άρμοζε μια τέτοια εμφάνιση.
Ο Cale με την εμφάνισή του αυτή όπως και με όλες τις τελευταίες του, φαίνεται να τοποθετεί τη μουσική του πάνω από την παγιωμένη και συχνά μίζερη 'rock' νοοτροπία, την υψώνει σε επίπεδα εκλεπτυσμένης μουσικής έκφρασης χωρίς ωστόσο να την κάνει σοβαροφανή.
Για όλα αυτά χρειάστηκε μόλις 90 λεπτά (μαζί με το μικρό αλλά απαραίτητο encore, όπως ακριβώς οι μεγάλοι παίχτες γίνονται αλλαγή πριν τη λήξη του αγώνα, για την αποθέωση του κόσμου). Και δεν πρόκειται να τα χάσουμε ούτε την επόμενη φορά που θα ξαναέρθει. Μόνο που θα έχουμε πάρει κανα ποτάκι από το σπίτι.