An Evening With...
Η συνάντηση μιας αγαπημένης (μουσικής) οικογένειας. Του Τάκη Κρεμμυδιώτη
Για όλα φταίει η σπυριάρα η μπάλα. Αν όχι για όλα, τουλάχιστον για την καθυστέρηση έναρξης του αναμενόμενου ακουστικού σετ του John Garcia. Το ισόπαλο αποτέλεσμα στον τέταρτο τελικό μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού για την ανάδειξη του φετινού πρωταθλητή στο μπάσκετ οδήγησε το ματς στην παράταση. Κι ύστερα ήρθε κι άλλη ισοπαλία, που έφερε και άλλη παράταση, κρατώντας πολύ κόσμο όρθιο έξω από την καφετέρια που βρίσκεται δίπλα στο ΑΝ. Η «κερκίδα» ήταν πολύ ζωντανή, τα συναισθήματα εναλλάσσονταν και το καθοριστικό τρίποντο που έδωσε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό σήμανε συνωστισμό στην είσοδο του κλαμπ. Πήγα κι εγώ από τους πρώτους να μπω, αν και δε βιαζόμουν, έχοντας δει λίγα μέτρα πίσω μου, μεταξύ των θεατών, κάποιο γνώριμο κύριο να μένει έξω μέχρι το τελικό σφύριγμα. Αφού ο John Garcia δε βιαζόταν, θα βιαζόμουν εγώ;
Πρώτα βγήκε στη σκηνή ο Ehren Groban, κιθαρίστας της John Garcia Band, έλεγξε τις κιθάρες του και ύστερα ήρθε ο John. Η ώρα είχε πάει 22.17’ όταν ευχαρίστησε για πρώτη, από τις αρκετές φορές που θα ακολουθούσαν, τους φίλους του και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Kentucky”. Το συγκεκριμένο τραγούδι των Hermano, που είναι σίγουρα ένα από τα πιο αγαπημένα του, ζέστανε ένα κοινό που δε χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια για να εκδηλώσει την αγάπη του στον Αμερικανό τραγουδοποιό. Ο Garcia, έδειχνε μεν να νιώθει καλά που παίζει στην πανέμορφη, κατά δήλωσή του, χώρα μας, αλλά μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε μια μικρή αγωνία σχετικά με την επιτυχία του ακουστικού εγχειρήματός του. Βλέπετε, δε μπορούσε να μη γνωρίζει ότι τον είχαμε αγαπήσει «ηλεκτρικό». Σύντομα όμως χαλάρωσε, επικοινωνώντας συχνά με το κοινό, μιλώντας για τις παρατάσεις του μπάσκετ, το πόσο νόστιμα ήταν τα ψάρια που έφαγαν το μεσημέρι, αλλά τους λόγους που τον οδήγησαν σε ακουστικό σετ, δίνοντας παράλληλα ανάσες στον Groban, ο οποίος είχε το «βάρος» της κιθάρας, με τον John να έχει στα χέρια το ντέφι και να «κεντάει» με τα φωνητικά του.
Η βραδιά όμως εκτός από μουσική, έμοιαζε και «οικογενειακή». Ανάμεσα στον John και στον Ehren υπήρχε ένα τραπεζάκι (χωρίς σεμέν) με αναμμένα κεριά, μπουκάλι με οινοπνευματώδη ποτά και ποτήρια, ενώ πίσω τους ένας ευρύχωρος καναπές. Η εύλογη απορία «καλά, θα πιουν όλο αυτό το αλκοόλ οι δυο τους», δεν πήρε πολύ χρόνο να απαντηθεί. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς οι θέσεις πίσω τους καλύφθηκαν από μερικούς τυχερούς από το κοινό. Μετά το “Kylie” ο John ζήτησε αρχικά από τον τύπο που είχε πετάξει από την Ελβετία ειδικά για το live να ανεβεί στη σκηνή, του ζήτησε να καθίσει και του πρόσφερε ποτό. Το ίδιο έκανε και λίγο αργότερα με δύο παντρεμένα ζευγάρια, πριν ακουστεί το “Gardenia” των Kyuss, προκειμένου να δώσει ατμόσφαιρα living room. Αμέσως μετά το τέλος του τραγουδιού έσπευσε να συμπληρώσει χαμογελώντας «Ελπίζω να μην το κάναμε τελικά bed room»! Τις “guest” εμφανίσεις από το κοινό συμπλήρωσε η οικοδέσποινα Εύα Κολόμβου με το σύζυγό της, που άκουσαν καθήμενοι στον καναπέ (αφού είχαν φύγει οι… πρωινοί) τη δική τους αφιέρωση.
Πιστεύω πως ήδη σας έχω μεταφέρει τη φιλική - οικογενειακή ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Φυσικά, υπήρχε και η μουσική, για την ποιότητα της οποίας κανείς δεν αμφέβαλλε. Ο John έπαιξε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) έξυπνα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τήρησε τον κανόνα «πάμε γερά με τα άλλα και τελειώνουμε με το σιγουράκι Kyuss». Κι έτσι, η κορύφωση ήταν αναμενόμενη. Εντάξει, προσωπικά δε στενοχωρήθηκα πάρα πάρα πολύ που δεν άκουσα το “Rolling Stoned”. Απλά, στενοχωρήθηκα σκέτα πάρα πολύ. Ήμουν όμως προετοιμασμένος, αφού δεν το έβλεπα να υπάρχει και στα περασμένα ακουστικά live του. Όντας σίγουρος πως θα μου συγχωρήσετε μια παράλειψη που νομίζω ότι έχω, θα είστε σε θέση να φανταστείτε το πώς νιώσαμε ακούγοντας τα “Argleben”, “BLVD” και “5000 Miles” από την προσωπική προπέρσινη δισκάρα του (ρε συ John, έπαιξες τρία από το δίσκο και άφησες έξω το “Rolling Stoned”; Όχι πως με νοιάζει, δηλαδή, αλλά…). Το πάρτι των Kyuss είχε ακόμα το “Phototropic”, με το οποίο επιβεβαιώσαμε και πάλι ότι η φωνή του John είναι τόσο καλή όσο και η κιθάρα του, αλλά και το “El Rodeo”, όπου μέσα στο γενικό χαμό και ενώ ο John έπαιρνε ανάσα για να βγάλει την κορώνα του (ξέρετε εσείς ποια), πετάχτηκε ένας τύπος από το κοινό και την είπε, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Ο John τότε προς στιγμή σταμάτησε, γέλασε και συνέχισε δύο φορές πιο δυνατά. Στον κατάλογο βάλτε το “Green Machine”, που τραγουδήθηκε από πολλούς, αλλά και το μυθικό “Space Cadet” που σήμανε γενική εξέγερση. Το κοινό τραγουδούσε, το καλώδιο της κιθάρας βγήκε από τη θέση του (ποιος νοιαζόταν;), το ξανάβαλαν, άρχισαν ρυθμικά χτυπήματα χεριών και το χάος κορυφώθηκε.
Εξαιρετικό μου φάνηκε το νέο τραγούδι “Don’t Even Think About It”, που είχε κάτι από Violent Femmes και Blue Oyster Cult. Πού να το ακούσουμε και ηλεκτρικό… Στις 23.25 οι μουσικοί έφυγαν, αλλά σε τέσσερα λεπτά ξαναβγήκαν, για να παίξουν για εννιά ακόμα λεπτά, πριν τους ευχηθούμε καλό δρόμο.