Αγόρια και Ποντίκια
H τριπλέτα ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ και κάπως έτσι η/οι Arte Fiasco πριν καν κλείσει το πρώτο συναυλιακό τρίμηνο της σεζόν καθάρισαν με ό,τι θέλει να ακούσει και να δει η χιπστερία (έχω πάρει άδεια για την χρήση του όρου από τον εμπνευστή αυτού) και μπορεί απρόσκοπτα πλέον να προχωρήσει στο κλασσικό ροκ. Το κοινό ψήφισε και ψήφισε Dirty Beaches δαγκωτό, μιας και ο κακός χαμός δεν επαναλήφθηκε σε κανένα από τα δύο επόμενα live. Το ποιος έπαιξε καλύτερα και ποιος χειρότερα είναι κάτι τόσο σχετικό όσο και η απάντηση στην ερώτηση "έπαιξε τελικά κάποιος από όλους αυτούς;". (Για την ΕΜΑ μου μετέφεραν πάντως ότι παρότι "έπαιξε", καλύτερα θα ήταν να το έριχνε στο καραόκε και αυτή...)
Έχοντας τη συνολική εικόνα της χθεσινής βραδιάς, θα ήταν πλέον ανοησία να πούμε ότι ο The Boy ήταν το support act του John Maus, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Σε ένα σαρανταπεντάλεπτο set που συμπύκνωσε τα καλύτερα νοήματα της πρόσφατης δισκογραφίας του, με ένα φθαρμένο Yamaha, μια μπότα και κάτι υπόλοιπα από τύμπανα που χειρίζονταν ο ίδιος παράλληλα, μια σακούλα "Τυριά Τσέλιγκας" (στο κέντρο της Νάουσας) και χωρίς καμία ανάσα, παύση ή έστω διακοπή, ο Βούλγαρης κόλλησε για άλλη μια φορά το κοινό του στον τοίχο, και το άφησε έτσι για κάνα τέταρτο σαστισμένο, ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να μαζέψει τα καλώδια και το υπόλοιπο υλικό του.
Κάθε που ανεβαίνει στη σκηνή σκέφτομαι ότι πρόκειται για μια άχαρη φιγούρα, χωρίς καμία οπτική/ αισθητική στήριξη για τη δυναμική της μουσικής του, στο τέλος όμως της εμφάνισης ακόμη και η φιγούρα του Βούλγαρη φαντάζει απειλητική, και όχι μόνο οι στίχοι του. Στη διάρκεια, όποιος τον παρακολουθεί με προσοχή, τον συλλαμβάνει να "συνομιλεί" με τα τραγούδια του, να γελάει κρυφά με κάποια από αυτά, να συνηγορεί με τα περισσότερα και να παθιάζεται με αυτά που πρέπει. Κοινώς, να ζει με αυτά τώρα που πρέπει για να πάει αργότερα λίγο παρακάτω, όπως ήδη έχει κάνει τουλάχιστον δύο φορές. Το κοινό του εξακολουθεί να μη χορεύει, όσο και να του ζητάει τον λόγο για αυτό, αλλά και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.
Χόρεψε, χοροπήδηξε, χτυπήθηκε, αφηνίασε και ίδρωσε ο John Maus και για τους 200 και κάτι παρευρισκόμενους. Ο οποίος προφανώς δεν ασχολήθηκε ποτέ με το αν χορεύει το κοινό του ή όχι, αλλά γρήγορα αποφάσισε να το εξαναγκάσει να το κάνει. Όσοι τυχόν τον είχαν ξαναδεί ή έστω είχαν φροντίσει να ενημερωθούν, γνώριζαν πολύ καλά ότι θα κάνει μόνο αυτό και τίποτε περισσότερο. Τα "hits" το ένα μετά το άλλο, τα ουρλιαχτά του πάνω από όλα, κυρίως για να δίνουν το σύνθημα της αυτοδιάλυσης κάθε πιθανού σουξέ, παρά για να το υποστηρίζουν. Ύψωμα χεριών στον αέρα σε φάση "δοξάστε με", και νοήματα που παραπέμπουν περισσότερο σε οργανωτή κερκίδας, παρά σε καλλιτέχνη - εκπρόσωπο κάποιου απροσδιόριστα εκλεκτικού μουσικού γούστου.
Πολύ πιθανό κάποια μέρα να ανακοινώσει ότι όλη αυτή η σχέση του με τη μουσική και τις performance αυτού του τύπου (συναυλία δεν το λες, όπως σωστά αναρτήθηκε και στο tweeter σε πραγματικό χρόνο) δεν υπήρξε είτε παρά μια έρευνα για τη θεμελίωση θεωριών του κ. Καθηγητή, είτε απλά μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει από τίποτε προσωπικά λούκια. Ακόμη πιθανότερο να μην το κάνει ποτέ, αφού δεν το έχουν κάνει τόσοι και τόσοι άλλοι, που απλά ξεγελάνε κουβαλώντας κόσμο και κοσμάκη, ακόμη και ορχήστρες επί σκηνής, αλλά τελικά στα ίδια λούκια μένουν και αυτοί.
Αρκετοί ενοχλήθηκαν και από την εξαιρετικά σύντομη διάρκεια (ελάχιστα πάνω από τα 30 λεπτά) και από το ότι αυτή τη φορά ούτε καν karaoke δεν ήταν ό,τι είδαμε και ακούσαμε. Άλλοι πάλι θεώρησαν πως ό,τι αντιπροσωπεύει η στουντιακή περσόνα του Maus, υποστηρίζεται ικανά από μία τόσο εξωφρενικά αντι-εμφάνιση και μόνον. Αμφότεροι έχουν τα δίκια τους, εγώ τάχθηκα εξ αρχής με τους δεύτερους αυτή τη φορά. Οι αντι-εμφανίσεις έχουν μεγάλη παράδοση άλλωστε πίσω τους, δεν είναι κάτι πρόσφατο και ας έχουν περάσει στο περιθώριο της μουσικής ιστορίας. Τα λέγαμε πρόσφατα για έναν αποβιώσαντα Γερμανό, που δεν έζησε να δει να τον κάνουν και box set.
Ούτε το κοινό όμως μπορείς να αποσπάσεις εύκολα από την ιδέα μιας ποπ/ ροκ συναυλίας που απαιτείται να έχει τουλάχιστον τα στοιχειώδη για να είναι τέτοια, ούτε να θεωρήσεις ξαφνικά ότι τύποι σαν τον John Maus ήρθαν να περισώσουν τα στοιχειώδη. Υπάρχουν αρκετοί που το κάνουν, ίσως και περισσότεροι από ότι θα έπρεπε. Το μάτι του όμως γυάλιζε με αυθεντικό τρόπο και αυτό του το αναγνώρισαν όλοι. Δεν νομίζω να έφυγε κανείς με την αίσθηση ότι ήρθε για να κοροϊδέψει ή να κάνει πλάκα. Απλώς κάποιοι αποφάσισαν να προσθέσουν στο I Saw John Maus Live... μπλουζάκι τους, την υποσημείωση ...For Thirty Minutes. O Ξαγάς πάντως είχε προειδοποιήσει για την έλλειψη φλυαρίας και το ξεφόρτωμα κάθε τι περιττού.
