"Still Got The Blues, For You!"
Γνωστό σε όλους μας ότι έχοντας δισκογραφικά φτάσει στο ζενίθ των δυνατοτήτων του το 1996 ('Now I Got Worry'), o Jon Spencer έκτοτε αναλώνεται σε ανόητα πειραματικά project και σε ομοίως ανόητες προσπάθειες για επιστροφή στις ρίζες κ.λ.π. Πασίγνωστο επίσης ότι πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση φαινομένου τύπου «Τσαλίκης» στο χώρο του underground την τελευταία δεκαπενταετία. Ωστόσο προσέξτε : είναι παιδαράς και τον γουστάρουν οι γκόμενες, που ποτέ δεν θα άκουγαν Gary Floyd ας πούμε, γράφει το ίδιο εκρηκτικό τραγούδι σε καλύτερη έκδοση κάθε φορά (μέχρι το 96, φυσικά!), ουρλιάζει ανά τρία λεπτά «Hey Babe, Blues Explosion!» ("Σε... σε... σε...), κάνοντας καλύτερο χαβαλέ απ' ότι οι Strokes, οι White Stripes και οι Yeah Yeah Yeahs μαζί πάνω στη σκηνή.
Το βράδυ της Παρασκευής τα δεδομένα ενισχύθηκαν. Για δύο γεμάτες ώρες οι Blues Explosion φόρτωσαν το κοινό του Gagarin με καθαρό rock 'n' roll, που στις στιγμές της κορύφωσης τους μπορούσε να γίνει ακόμη και επικίνδυνο. Σε άλλες εποχές όμως. Πλέον η ενεργός συμμετοχή του mainstream εναλλακτικού κοινού στα live εξαντλείται σε χειροκροτήματα και ουρλιαχτά. Λίγοι υπήρξαμε οι γραφικά παραδοσιακοί που από ένα σημείο και μετά επιμέναμε να ενοχλούμε ο ένας τον άλλον με την παλιά καλή rock 'n' roll μέθοδο. Και στις στιγμές που ο θόρυβος επί της σκηνής έπαιρνε διαστάσεις θριάμβου, δείχναμε όλοι απόλυτα ευτυχισμένοι!
Πέρασε ένα χέρι ολόκληρη τη δισκογραφία του, πηδώντας χωρίς ανάσα από το ένα τραγούδι στο άλλο, φόρεσε ένα από τα καλύτερα δερμάτινα παντελόνια της γκαρνταρόμπας του και γέμισε το χώρο από θανατηφόρα κιθαριστικά ριφάκια που δύσκολα συναντάει κανείς πλέον (αυτό για την ακρίβεια το είχε αναλάβει κατά 90% ο μέγας κιθαρίστας Judah Bauer). Μακράν ξεχώριζαν τα προερχόμενα από τα 'Extra Width', 'Orange' και 'Now I Got Worry' άλμπουμ καθώς η θεωρία που θέλει τον Jon Spencer ακατέργαστο και την αμυντική γραμμή της Real παραδοσιακά προβληματική, για να αποδώσουν τα μέγιστα αμφότεροι, ως γνωστόν ποτέ δεν λανθάνει. Από την πρόσφατη φουρνιά τραγουδιών μόνο γεροδεμένα singles όπως το 'She said' ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του δημιουργού της για ακόμη περισσότερες ηχητικές εκρήξεις.
Πέρα από την πλάκα, ο Spencer είναι εξοντωτικά ικανός στο να στήνει ένα εμπνευσμένο punk 'n' blues show με τα πιο πρωτόγονα υλικά αυτού. Ο Spencer μοιάζει να έχει ακόμη έξτρα δυνάμεις μέσα του και το απέδειξε παρασύροντας μας σε ένα live με περισσότερο fun και ενέργεια απ΄ ότι μπορούσαμε να αντέξουμε. Ο μουσικός του συντηρητισμός μετατρέπεται σε προνόμια όταν έρθει η ώρα του live. Δεν νομίζω να υπήρχε κανείς την Παρασκευή που να ήθελε να ακούσει λούπες και ηλεκτρονικά περάσματα, έτσι; Και έχω και ακόμη μία ερώτηση προς τους Αθηναίους αναγνώστες: τα υποτιθέμενα rock μπαράκια στου Ψυρρή είναι πάντοτε τόσο «ξενέρωτα»; Και αν ναι τότε που έχουν πάει οι καλές γκόμενες που κάποτε υπήρχαν στα live της πρωτεύουσας;
Δεν ασχολούμαι με support, που α) όντας Έλληνες απευθύνονται σε ελληνικό κοινό στην αγγλική γλώσσα (μιλάμε έχουμε πέσει πολύ χαμηλά!), β) βρέθηκαν support από σπόντα και όντας παντελώς άσχετοι με το main act (για να μείνουμε στο γλωσσικό πνεύμα των πρώτων!).
Για το τέλος μία έκκληση προς το Gagarin 205 : εξοπλίστε επιτέλους την κάβα του μαγαζιού με περισσότερες φίρμες του αλκοόλ και φροντίστε να υπάρχει στυμμένο λεμόνι! Αυτά τα ολίγα!
